Op 8 oktober, net voor het Joodse feest Sukkot, zou Ilana beginnen met haar baan als operationeel manager. Het weekend ervoor wilde ze naar vrienden die wonen in een van de kibboetsen in de buurt van Gaza. Last minute besloten zij en haar man om thuis te blijven om nog wat rustige dagen thuis te hebben voordat Ilana startte bij The Parents Circle. “Die zaterdag was een hele moeilijke dag. We hebben uren gewacht totdat we een berichtje kregen van onze vrienden dat zij de aanslag hadden overleefd.”
Haar eerste werk dag zag er heel anders uit dan verwacht. “Die dag zou ik het werk van mijn voorganger overnemen, maar in plaats daarvan hadden we ’s avonds een noodbijeenkomst met alle collega’s van het Israëlische en Palestijnse kantoor.” De bezette Westelijke Jordaanoever was compleet in lockdown, wat voor een grote schok zorgde voor alle medewerkers. Dat zorgde voor een surrealistische situatie zowel door de aanslag op Israël, maar ook de oorlog in Gaza en het oplaaien van het geweld tegen Palestijnen in de bezette Westelijke Jordaanoever.
Hoop verloren
“Die onwerkelijke situatie verlichtte mijn persoonlijke ervaring. Waar iedereen om mij heen zo in paniek was, verloren ook mensen hun hoop in vrede.” Het wantrouwen tussen Joods-Israëli’s en Palestijnen groeide enorm. Terwijl die verschuiving plaatsvond was Ilana gestart bij een vredesorganisatie en werkte ze iedere dag met haar Palestijnse collega die operationeel manager van het Palestijnse kantoor is.
“Tijdens de luchtaanval van Iran op Israël hadden we non-stop contact. Kolonisten deden verschrikkelijke dingen in de bezette Westelijke Jordaanoever, zoals dorpen in de brand steken.” Door het geweld daar maakte Ilana een aantal kilometer verderop zich enorme zorgen om haar collega. “Zij kon haar huis niet ontvluchten voor de raketten uit Iran, omdat kolonisten en het leger door haar dorp liepen.”
Die gedeelde ervaring tijdens de nacht liet Ilana realiseren dat ze elkaar hebben om op terug te vallen in hun werk, maar ook op persoonlijk gebied. “Samen gaan we dit gemeenschappelijke project aan.”
Persoonlijk contact
Hoewel ze online dialogen faciliteren, is het fysiek samenbrengen van Joods-Israëlische en Palestijnse families moeilijker. Naast dat er gescheiden dialogen worden gehouden doordat het emotioneel ingewikkeld en zwaar is, kunnen ze hen niet bijeenbrengen in Israël. “Het belangrijkste van ons werk is het persoonlijk contact tussen Palestijnen en Joods-Israëlisch faciliteren en dat is volledig gestopt.” Daar baalt ze van: “We hebben een wachtlijst met nieuwe mensen die familieleden sinds 7 oktober zijn verloren.”
Om die nieuwe deelnemers te helpen moeten er nieuwe creatieve manieren worden bedacht om die verbinding online te creëren, denkt Ilana. “Ook hebben we elk jaar een zomerkamp voor tieners in Israël. Nu organiseren we het week ergens in het buitenland, omdat we hen daar wel samen kunnen brengen.” Als de tieners eenmaal samen zijn, kunnen ze de moeilijke gesprekken voeren. “We blijven hen een kans geven om hun verdriet te delen, open gesprekken te voeren en ook leuke activiteiten te doen.”
Ilana hoopt dat als de dialogen weer kunnen doorgaan zoals voorheen, mensen uiteindelijk stoppen met elkaar te generaliseren. “Geen enkele Israëli zou ervoor kiezen om te leven in de omstandigheden van de Palestijnen en dan denken dat de manier hoe Israëli’s met hen omgaan normaal is.” Maar elkaar accepteren als mensen is volgens haar niet genoeg. “Ze moeten ook hun gedrag aanpassen om echt te veranderen. Als organisatie is het niet onze taak om het conflict op te lossen. Onze taak is de maatschappij voorbereiden op de veranderingen die de politiek hopelijk ooit gaat maken. Zodat iedereen accepteert dat we allemaal het recht hebben om hier te leven.”
