Je bent remonstrant maar werkzaam voor de dominicanen. Gaat dat goed? En: wat heb je met kloosters?
“Ik ben remonstrant inderdaad, maar ben via mijn werk in aanraking gekomen met de dominicanen. Die combinatie past volgens mij wel bij mij. Zowel bij de remonstranten als bij de dominicanen vind ik de ruimte om het geloof kritisch en nuchter te benaderen en toch een geleefde spiritualiteit te ontwikkelen. Daarnaast hebben kloosters en kloosterordes een bijzondere aantrekkingskracht op me. De toewijding aan stilte en gebed en het leven en werken in een hechte gemeenschap maken mij wel eens jaloers.”
Je bent projectleider van Adem Inn, een stiltecafé. Wat is een stiltecafé?
“Het is als het ware een koffiebar en stilteplek in één. Je kunt er terecht voor een lekker kopje koffie en een goed gesprek in het cafégedeelte, voor rust en een goed boek in de stilteruimte én voor een prikkelend verdiepingsprogramma in de avonduren. Stilte, verdieping en ontmoeting zijn de pijlers van deze plek. We zitten in hartje Rotterdam, te midden van het rumoer van de grote stad en heel toevallig op de plek waar de dominicanen in de 15de eeuw hun klooster hadden staan.”
Ben je tevreden over wat jullie tot nu toe hebben opgebouwd met Adem Inn?
“Het is sowieso een heel leuk project. Je krijgt als jonge theoloog niet overal de kans om zo de ondernemer in jezelf naar boven te halen. De combinatie met een koffiebar is echt heel leuk, want het blijkt dat dat heel drempelverlagend werkt. De meest uiteenlopende mensen weten ons te vinden. We zijn vorig jaar met dit project begonnen, hebben een pand gevonden, flink verbouwd en hebben er met hulp van veel vrienden volgens mij echt wat moois van gemaakt. Momenteel loopt de koffiebar goed, maar we blijven kijken hoe dingen beter kunnen. Daarvoor kijken we natuurlijk ook de kunst af bij andere koffietentjes in de stad. Ook de programmering begint nu te lopen. Al met al is er een goede basis waar op verder gebouwd kan worden. Het is heel leuk om te zien hoe bezoekers het café omarmd hebben. Dat merkten we onlangs weer toen we een oproepje verspreidden voor vrijwilligers. Binnen een paar uur druppelden de aanmeldingen al binnen.”
Momenteel is er een vacature vij Adem Inn omdat jij… besloten hebt te stoppen bij Adem Inn. Waarom eigenlijk? Het gaat toch heel aardig met jullie stiltecafé?
“Ik had eigenlijk al heel lang een droom: een pelgrimsherberg beginnen op de route naar Santiago de Compostela. In 2011 liep ik zelf de route en ik ben er sindsdien vele malen terug geweest om vrijwilligerswerk te doen in één van de herbergen onderweg. Ik heb me voor een niet afgemaakte scriptie uitvoerig in de betekenis van pelgrimeren verdiept en ook in de rol die herbergen op de route kunnen vervullen. Het is de plek waar mensen op verhaal kunnen komen, hun ervaringen kunnen delen, bijzondere contacten leggen met andere pelgrims. Ik merkte dat daar mooi werk te doen is en de droom van een eigen herberg liet me niet meer los.”
Heeft Adem Inn invloed gehad op je besluit?
“Als iets me hier had kunnen houden, was het mijn werk wel geweest. Ik heb echt een hele leuke baan hier. Het is oprecht met pijn in mijn hart dat ik het projectleiderschap overdraag. Maar ik denk ook dat het goed is. Een nieuwe projectleider kan er weer met een frisse blik naar kijken en bedenkt weer nieuwe dingen. Daarnaast staat er nu een goed team om met de nieuwe projectleider aan de slag te gaan. Voor mij persoonlijk heeft het werk me veel ervaring gebracht. Vooral de ervaring dat je soms gewoon het diepe in moet duiken, moet durven. En dat het helpt om je droom met andere mensen te delen. Adem Inn was nooit tot stand gekomen zonder de hulp van vrienden, studiegenoten en mensen uit de dominicaanse familie.”
Ervan uitgaande dat het allemaal doorgaat: hoe gaat de pelgrimsherberg er uitzien?
“Ik ga samen met een vriendin en we hebben natuurlijk veel gefilosofeerd over deze vraag. We hebben een prachtige plek op het oog, een leegstaand huis in een vallei naast een 12de eeuws kerkje nabij Puente la Reina. Het is eigendom van het bisdom. We zouden het het mooiste vinden om met gesloten beurzen het gebouw van de kerk in bruikleen te krijgen. Pelgrims opvangen is immers ook een taak van de kerk. Verder moet je denken aan kleine slaapzalen, echt eenvoudig. Het huis kan waarschijnlijk aan 12-15 mensen plek bieden. ’s Avonds wordt er samen gegeten en kan men (vrijblijvend) deelnemen aan ons avondgebed. Daarbij laten we ons inspireren door de gemeenschap van Taizé. Een belangrijk gegeven is ook dat we mensen geen vaste prijs laten betalen, we werken namelijk vanuit een donatie-principe. Onze inzet is belangeloos, voor de kosten vragen we een donatie naar eigen inzicht van de pelgrims.”
Wat hoop je dat er over een paar jaar gerealiseerd is, wat wil je dan bereikt hebben?
“Ik hoop natuurlijk dat de plek die ik eerder beschreef doorgaat. Maar ook als dat niet lukt, hoop ik dat we een mooi pand hebben kunnen vinden. Veel belangrijker is misschien wel dat ik hoop dat we voor onszelf een levenswijze hebben kunnen ontwikkelen die eenvoud en gastvrijheid ademt, die maakt dat we geïnspireerd blijven en geestelijk gevoed. En dat we telkens weer open kunnen staan voor nieuwe ontmoetingen. Ik hoop dat we onze eigen spiritualiteit verder vorm kunnen geven en daarin misschien voor pelgrims een gesprekspartner kunnen zijn. Ik zie ons eigenlijk als een hele kleine leefgemeenschap. Samen leven, werken en bidden. Daar kijk ik vooral heel erg naar uit.”
Wat zou je willen zeggen tegen mensen die dit interview lezen en denken: “zou ik ook graag willen, maar…?”
“Je moet me niet vragen naar wijsheid die ik nog niet bezit. Ik weet natuurlijk ook niet hoe dit avontuur gaat verlopen. Wat mij misschien helpt, is dat ik een vrij groot talent voor optimisme heb. Of voor vertrouwen, dat is misschien een beter woord. Dat is precies wat ik op de Camino heb geleerd: om te vertrouwen op de weg die voor je ligt. Om te gaan en te zien wat er mogelijk is, wat je hand te doen vindt, welke mensen je op je pad willen helpen. En om vooral te genieten van de weg, in plaats van je blind te staren op het doel. Je vroeg me wat ik over een paar jaar bereikt wil hebben. En misschien is dit het wel – ongeacht hoe het loopt: dat we vertrouwd hebben op de weg, genoten hebben van wat op ons pad kwam en wie we hebben ontmoet. Dat we God hebben gezocht in die ontmoetingen en gegaan zijn waar de weg ons heeft gebracht.”
Succes Leonie! Ik wens je alle goeds toe. Je hebt de juiste instelling!
Ik hoop voor je – en voor alle pelgrims onderweg – dat het gaat lukken! Vrede en alle goeds.
Ooh wat goed! Veel geluk
Succes! Ik wenste dat ik mee kon doen.
Mooi hoor, wat een ondernemerskracht met bewustzijn. Succes!
Iets als http://www.oasistrails.org? Mooi initiatief!
Ik ken het gevoel, ik heb de Camino Frances in 2013 gelopen en vorig jaar de Camino Portugues (van Porto naar Santiago), het gaat werkelijk in je DNA zitten. Net als jij heb ik ook theologie gestudeerd en met de gedachte gespeeld om een herberg te beginnen op de Camino, dus ik wens je heel veel succes toe, Buen Camino.
Volg je hart!
Wat mooi Leonie! En heel spannend dat het nu echt gaat beginnen! Geniet van alle verwonderingen, nieuwe ervaringen en mensen! We blijven graag op de hoogte.. 🙂
Wat boeiend en dapper van je!
Heel veel Licht op deze weg en in jouw herberg.
Wie weet: mogen wij soms delen in wat jij er leert.
Leo Raph. A. de Jong o.p.
Ik wens je heel veel moed toe om er aan te beginnen
ik draag jou mee in mijn gebed ,goede moed en dat het mag lukken
ik wens het jou van harte toe heel veel vreugde Leonie.
Ultreya y Suseya
Buen Camino
Hi Leonie, ik zie nu pas deze berichten. Ik ben al een tijdje weg bij de Remonstranten, maar blijf uiteraard geïnteresseerd, vooral in de mensen die ik heb mogen ontmoeten! Wat een bijzonder initiatief, geweldig! Ik hoop dat het je gaat geven wat je zoekt en jij kunt geven wie je bent ! Ik heb je altijd een bijzondere meis gevonden en dat ga je vast verder uitstralen! Mooi dat de Dominicanen je geïnspireerd hebben, ik ben dol op de Mantel Maria op het Steiger, doe er menig maal een schietgebedje , ‘k zal je meenemen…!