Jullie zijn beiden biseksueel, zijn jullie daar wel eens raar om aangekeken?
Eva: “Nee, maar dat komt misschien ook omdat mijn vrienden niet mensen zijn die heel snel een oordeel hebben. Ik kom allemaal mensen tegen die zeggen: ja oké, wat leuk voor je. Doe ermee wat je wilt. Een vriend die homo is heeft daar verder ook geen vooroordelen over.”
Marieke: “Je kwam natuurlijk redelijk laat uit de kast ook hè.”
Eva: “Ja ik was 18, maar toen kwam ik er eigenlijk ook pas achter. Ik had daarvoor een relatie met een jongen, dus toen maakte het ook allemaal niet zoveel uit, maar ik merkte wel dat ik meisjes ook leuk vond. Met die jongen was het geen goede relatie. Toen dat uitging en ik verliefd werd op haar, was het wel duidelijk dat ik ook op vrouwen viel.”
En wat vond je omgeving daarvan?
Eva: “We kregen een relatie maar hebben anderhalf jaar gewacht met het vertellen aan de familie. Tot die tijd waren we gewoon beste vriendinnen. We hadden zoiets van: allebei vallen we ook op mannen. Familie weet dat we op mannen vallen, dus mocht het niet serieus worden, dan hoefden we ze niet onnodig te laten schrikken. Beide families zijn namelijk erg christelijk.”
Marieke: “Dan brengen we ze ook wel heel erg in verwarring als we later weer met een jongen thuis komen. Als we door de stad van mijn ouders liepen, liepen we ook bewust nooit hand in hand want de kans was heel groot dat wij iemand van hun kerk tegen zouden komen. Als iets niet algemeen geaccepteerd wordt, heb je heel snel de neiging om een beetje paranoïde te worden. Ik was vooral bang dat mijn vader heel boos zou worden.”
Want hij is heel streng?
Marieke: “Onze ouders zijn redelijk aan de strenge kant, laat ik het zo zeggen, en mijn vader staat altijd heel erg achter zijn principes. Ik wist het zelf al heel lang, Eva is ook niet de eerste vriendin die ik heb gehad, alleen heb ik ze nooit mee naar huis genomen want waarom zou ik dat doen? Lange relaties waren toch niet zo mijn ding. Ik was inderdaad bang voor de reactie van mijn vader, terwijl die eigenlijk wel mee viel. Hij had de neiging om het op andere dingen, zoals mijn achtergrond, te schuiven, maar dat is nu wel een stuk minder.”
Hoe lang zijn jullie nu samen?
Eva: “Ruim drie jaar en daarvan weten onze ouders het dus anderhalf jaar. Eigenlijk wist de hele wereld het, behalve de familie.”
Marieke: “Mijn moeder heeft wel nog heel lang gebeden of er toch nog een goede vriend op mijn pad mocht komen. Die had er wel moeite mee.”
“Mijn moeder heeft wel nog heel lang gebeden of er toch nog een goede vriend op mijn pad mocht komen.”
Jullie zijn zelf ook christelijk. In wat voor kerk zijn jullie opgegroeid?
Eva: “Ik in de Gereformeerde Gemeente.”
Marieke: “En ik in een hele strenge, behouden Hervormde kerk. Het geloof van onze ouders lijkt ontzettend op elkaar, maar de kerken verschillen heel erg.”
Eva: “Bij ons was het bijvoorbeeld uit den boze om broeken te dragen en bij Marieke in de kerk was dat prima. Ik ben er sinds ik in Utrecht woon eigenlijk ook amper nog geweest. Ik ben voor mezelf heel erg gaan kijken bij welke kerk ik me thuis voel en we hebben nu een kerk gevonden die ons accepteert als stel. We zijn meelevend lid in deze kerk. Nog geen officieel lid, want de gemeente is heel erg bezig met hoe ze moeten omgaan met homoseksuelen in de gemeente. Hoe ze het met ouderlingen moeten doen en wat hun standpunt daarin is. Precies tijdens dat proces kwamen wij daar binnen en toen moesten we er wel iets mee. We hebben toen ook een gesprek met de dominee gehad over het mogelijk lid worden. Zijn reactie was: ‘Ik wil jullie heel graag toelaten, alleen krijg ik dan denk ik op m’n kop van de gemeente omdat het proces er nog niet doorheen is.’ Ik had wel verwacht dat het gesprek met de dominee heel anders zou verlopen, maar dat komt ook omdat ik dat vanuit de kerk van mijn ouders gewend ben.”
De kerken van jullie ouders hebben daar toch hele krachtige standpunten over?
Marieke: “Ja, daar wordt eigenlijk ook niet over gepraat. Of nou ja, bij die van mijn ouders wel. Daar wordt er wel over gepraat en ook voor gebeden, maar niet zodanig dat mensen zich vrij voelen om er zelf voor uit te komen.”
Eva: “En bij mijn ouders wordt er gewoon echt helemaal niet over gepraat. Mijn vader heeft er wel een gesprek over gehad met de wijkouderling, maar verder weet niemand het binnen de kerk. We wisten dat het moeilijk zou worden, maar besloten toch maar gewoon de bom te droppen. Mijn ouders hadden het niet zo door omdat die niet in Utrecht wonen, maar die van Marieke legden eerder de link.”
Marieke: “Ja, maar dat kwam ook omdat ik een half jaar eerder al als biseksueel uit de kast was gekomen. Toen ik vertelde dat ik een vriendin had en haar naam nog niet eens had genoemd, zei mijn vader al: ik neem aan dat het over Eva gaat?”
Eva: “Mijn ouders moesten heel erg schakelen. Ik had 3,5 jaar een relatie gehad met een jongen die echt niet goed voor me was en waar mijn ouders ook helemaal geen band mee hadden. Nu moesten ze weer aan dit idee wennen. Wel heb ik het idee dat mijn broertjes dachten: ‘Alles beter dan die jongen’. Mijn vader heeft wel gezegd dat ze nooit zijn schoondochter zal worden.”
Marieke: “Maar zo behandelt hij me wel. Onze ouders zijn het er nu wel over eens dat het ook gewoon onze eigen verantwoording is.”
Eva: “Bij een vriend van ons is dat wel anders. Hij en zijn broer zijn beiden homo en zij mogen beiden geen vriendjes mee naar huis nemen. Het homo-zijn en het ‘thuis’ houden die ouders bewust heel erg gescheiden. Zolang ze het niet zien, is het er niet.”
Marieke: “Het wordt ook gewoon ontkend, waardoor hij steeds meer het gevoel heeft zichzelf te moeten bewijzen. We hebben hem de afgelopen twee jaar zien veranderen van de gemiddelde jongen die je overal op straat ziet lopen naar een jongen waarvan je van verre kan zien: oké, die is gay. Daar hebben we het wel eens met hem over en dat is eigenlijk gewoon een manier om af te dwingen dat zijn familie het erkent. Er wordt ontkent hoe hij is en hij wordt in een vakje geduwd waar hij niet in past.”
Eva: ”Omdat ik dat bij hem al had gezien, was ik daar zelf ook bang voor.”
Komt dat bij zijn ouders ook door de kerk?
Eva: “Zij gaan ook naar de Gereformeerde Gemeente en dat speelt wel heel erg mee. Het perfecte plaatje moet kloppen en alles wat daar niet in past, wordt ontkend.”
Marieke: “Zijn oudere broer was al homo dus die had die perfectie al verpest. Het jongste kind van die moeder moest dus wel perfect zijn.”
Eva: “Vanuit de Gereformeerde Gemeente is het zo: als je het bent mag je het niet uitdragen en je mag vooral geen relatie aangaan.”
Marieke: “Je moet vooral maar vechten tegen het natuurlijke dat in je zit.”
Eva: “Mijn moeder zei ook: maar als je op allebei valt kun je er toch voor kiezen? Dan kun je er toch voor kiezen om op een jongen verliefd te worden? Dat ligt natuurlijk net even anders wanneer je verliefd bent.”
Stuiten jullie wel eens op weerstand over jullie geloof binnen de LHBT+community?
Marieke: “Eigenlijk trekken we automatisch naar christenen binnen de community, dus dan praten we er wel over en krijgen we ook niet te maken met andere meningen buiten het geloof. We merken wel vooroordelen op andere vlakken. Homo’s en lesbiennes gaan maar één kant op en wij zijn nu door onze relatie eigenlijk gewoon lesbisch. Wanneer we echt iets met een jongen krijgen, vallen we automatisch onder het kopje ‘hetero’. Dat is het lastige van bi zijn: je hoort er gedeeltelijk bij, maar ook weer niet. Je zit eigenlijk tussen twee groepen in. Daarom zie je ook dat biseksuelen zich veel minder in communities mengen dan lesbiennes en homo’s.”
Eva: “Mensen die wij kennen weten inderdaad wel dat we christen zijn, maar soms krijg ik bijvoorbeeld op mijn werk wel de vraag hoe ik dat dan combineer: het christen zijn en een relatie hebben met een vrouw. Sommigen zijn natuurlijk van mening dat dat niet samen kan. Die vriend waar we het net over hadden had zelf bijvoorbeeld ook heel sterk het idee: als ik een vriend heb kan ik geen christen meer zijn.”
Marieke: “Toen stelden wij hem de vraag: zijn wij dan ook geen christen? Daar kon hij geen antwoord op geven.”
Hebben jullie daardoor zelf ook getwijfeld?
Eva: “In het begin waren we er niet zo mee bezig, maar toen het serieus werd, begonnen we onszelf toch wel af te vragen of en hoe we dat op een goede manier konden combineren. Vragen stellen als: ‘wat vind God hiervan?’ en: ‘kunnen we inderdaad samen zijn en christen zijn?’ Dat is wel echt moeilijk geweest.”
Marieke: “Af en toe nog.”
Eva: “Af en toe nog inderdaad, maar ik denk ook dat dat blijft en dat komt ook vooral door dingen die mensen zeggen. Zo kreeg ik een poosje geleden een kaart van mijn opa. Hij heeft er nog heel veel moeite mee dat wij een relatie hebben en hij gelooft dat het niet conform Gods wetten is. Hij bracht het niet letterlijk in die woorden, maar de essentie van de kaart was dat dit niet de goede weg was en dat ik door deze weg wel te gaan, verdoemd was. Daarom had ik wel zoiets van: ja, maar wat moet ik hiermee? Dat was zo’n moment dat de twijfel begon te spelen.”
Dat kan ik heel goed begrijpen. Hoe zien jullie de combinatie met het geloof zelf?
Eva: “In het begin wist ik niet zo goed wat ik ermee moest, maar nu heb ik wel heel sterk het gevoel dat dit goed is en dat God dit zo voor ons bedoeld heeft. In de drie jaar dat ik nu in Utrecht woon was ik niet zo heel erg met het geloof bezig en had ik ook nooit het idee dat God er was. Juist door Marieke ging ik me veel meer bezig houden met het geloof omdat die veel sterker in het geloof stond. Toen dacht ik: dit is volgens mij de manier waarop God mij vertelt dat ik er meer mee bezig moet zijn. Sindsdien ben ik ook meer van God gaan zien. Dat kan natuurlijk een eigen interpretatie zijn, maar voor mij is dat gevoel genoeg.”
Marieke: “Als iemand ons aan het twijfelen brengt, bidden we daar samen voor en daarna is dat gevoel ook weer helemaal weg. Ik heb zelf ook heel erg gebeden met de vraag: ‘Als dit niet is wat U wilt, laat het dan ook merken’. Ik ben nu heel erg in de veronderstelling dat dit een relatie is in liefde. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat God zegt: hier heb je iemand om verliefd op te worden, maar je mag er nooit mee samenzijn.”
Eva zei net dat jij, Marieke, veel sterker in je geloof stond. Klopt dat?
Marieke: “Ik sta vooral heel anders in het geloof. Ik ben opgevoed met het idee dat Jezus voor onze zonden is gestorven en dat God een God van liefde is. Het was wel een strenge kerk, maar de genade was wel het basisidee. Die beleving van geloven is zo anders dan Eva in haar geloof stond en nog steeds een beetje staat. Die basis is gewoon heel anders.”
Want hoe sta jij er in Eva?
Eva: “In de Gereformeerde Gemeente is uiterlijk heel belangrijk, eigenlijk is er een hele kleine kans dat je in de hemel komt. Voordat je een klein beetje kans maakt moet je bijna perfect zijn, maar dat ben je niet want je bent zondaar. Daar had ik dus ook heel erg moeite mee toen ik voelde dat ik ook op vrouwen viel. Ik vroeg mezelf af of ik dan wel een heel klein kansje had om in de hemel te komen. Er zit een diepgewortelde angst voor God in mij.”
Marieke: “Het was voor mij best een schok toen ik merkte dat dat zo ontzettend diep zat. Natuurlijk weet ik ook niet alles, maar ik weet wel dat als ik iets verkeerd doe ik om vergeving kan vragen en het vervolgens weg is. Dat geeft mij al heel veel vertrouwen en daardoor lijkt het voor Eva misschien ook alsof ik heel sterk in het geloof sta, terwijl eigenlijk de essentie gewoon heel anders is.”
Eva: “Toen ze vroeg of Jezus voor mijn zonden is gestorven, zei ik: nee.”
Marieke: “En daar schrok ik heel erg van.”
Eva: “Terwijl het bij mijn ouders in de kerk heel normaal is om daar niet direct vanuit te gaan. Ik heb heel sterk het idee dat ik er door Marieke achter moet komen dat God er is en dat Hij een God van liefde is.”
De namen Eva en Marieke zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.
