“In Istanbul heb je nu ook een gay-pride”

Door: Gülseren Eksik

“In mijn cultuur heerst de gedachte van: ‘wat zal de omgeving er wel niet van vinden’ erg sterk. Ik neem dat mijn ouders niet kwalijk, zij weten niet anders. Maar zo zie ik het niet, ik ben gewoon lesbisch, ik ben wie ik ben, ik leef mijn eigen leven. Maar het is wel lastig om dingen in het openbaar te vertellen en te bespreken.”

“Ik wist al heel vroeg dat ik anders was, al vanaf dat ik een peutertje was, wist ik dat ik op meiden viel. Echt uit de kast gekomen, ben ik op mijn dertiende, ik moest het gewoon vertellen. Ik was klaar met de sociaal wenselijke rol. Maar het is wel ontzettend moeilijk geweest. Ik merkte dat ik wegrende voor confrontaties. Ik zorgde ervoor dat ik altijd wat te doen had, school, werken daarnaast. Alleen maar om geen confrontatie aan te hoeven gaan. Ik merk dat ik dat nog steeds doe. Alles wat ik heb meegemaakt, heeft mij gevormd, ik kon niet voldoen aan het beeld dat ik als meisje ook meisjesgedrag moest vertonen. Er werd verwacht dat ik
verliefd zou worden op een jongen, zou trouwen en dergelijke.”

“Ik leef mijn eigen leven zoals ik dat wil, ik vecht voor mijn denkbeelden. Mijn overtuiging is ook dat als je echt iets wil dan kom je er echt wel. Ik ben op mezelf gaan wonen, financieel onafhankelijk en ik werk veel. Daardoor heb ik een mooi eigen inkomen, dit geeft mij vrijheid. Maar als het mij teveel wordt dan kan ik nog steeds vluchten, dan ga ik nog meer werken om maar niet geconfronteerd te worden met de problemen.”

Wegrennen helpt niet

“In mijn vriendenkring wordt mijn lesbisch zijn volledig geaccepteerd, er wordt niet geoordeeld. Ik kies nu zelf met wie ik om ga, dit maakt het allemaal wel wat makkelijker. Met mijn familie heb ik niet veel contact. Ik heb met hen niet gesproken over het feit dat ik lesbisch ben. Met degenen met wie ik wel contact heb, gaat het goed, zoals met mijn vader, moeder en zussen.”

Ilkay vertelt dat ze nooit geslagen is door haar familie. “Ik leef nog”, zegt ze heel stellig. “Mijn mening is dat je er wel voor weg kan rennen door het niet te vertellen. Maar ja, hoe lang wil je wegrennen? Dat kost ontzettend veel energie. Wel vind ik dat mensen gemakkelijk zeggen dat je ervoor uit moet komen, het is namelijk niet gemakkelijk om die stap te zetten.”

“Gelukkig is mijn familie alevitisch, ze zijn wat moderner ingesteld. Anderen hebben veel vooroordelen, ik zou geen goede moslim zijn, ik zou niet vasten en zo. De mentaliteit in mijn familie is wel wat opener. Ik ervaar geen agressie binnen de Turkse gemeenschap ten opzichte van mij, maar dan moet ik wel zeggen dat ik weinig contacten heb met Turkse mensen om mij heen. Terugdenkend ben ik nog nooit gepest of ben ik iets naars tegengekomen, gelukkig.”

Ik lijd niet aan een ziekte

“Dat ik Turkse ben, speelt voor mij minder een rol, ik kom openlijk uit voor mijn geaardheid. Wel hoor ik nog vaak dat lesbisch zijn als een ziekte wordt ervaren. Ook door mijn ouders, hoewel ze nu beseffen dat dit niet zo is. Ik merk wel dat de houding van mijn omgeving veranderd is over dit onderwerp. Maar dat komt misschien ook wel omdat ikzelf ben veranderd.”

“In Turkije zelf zie ik ook wel veranderingen. In Istanbul heb je nu ook een gay-pride.” Ilkay kan niets zeggen over wat of hoe als ze in Turkije zou leven. Dit is gewoonweg niet het geval, stelt ze heel duidelijk. “Wel kan ik zeggen dat ik bewuster ben geworden. Lesbisch zijn is een deel van mijn leven. Op zeer jonge leeftijd ben ik al volwassen geworden. Ik was snel uit huis, was en ben altijd hard aan het werk. Ik heb altijd weloverwogen gehandeld. Dit omdat ik geen zwaarte wilde zijn op de schouders van mijn ouders. Ik wilde juist mijn ouders ondersteunen.”

“Mijn moeder is een groot voorbeeld voor mij, ik wil het graag goed doen voor haar. Maar soms botst het gewoon. Helaas heeft ze door de ziekte van Parkinson veel problemen. En als ik dan bots over dit onderwerp dan vind ik dat wel erg lastig. Ik wil haar niet nog meer pijn en verdriet doen. Ik neem mijn moeder verder niks kwalijk, maar het is wel goed voor mezelf dat ik nu een eigen huis en inkomen heb.”