“Mijn liefde voor mijn grootouders geeft mij kracht”

“Als je op een nieuw idee wilt komen, lees dan een oud boek” – is de eerste zin van één van de boeken die tussen ons in liggen. Think like a monk, geschreven door de Brit Jay Shetty. Op de stapel liggen ook James Clear’s Atomic Habits en When you are ready, this is how you heal van Brianne Wiest. Devika nam deze boeken mee op mijn verzoek iets mee te nemen dat haar helpt navigeren. “Allen vertellen ze een boodschap die waardevol is voor mijn dagelijks leven. Bijvoorbeeld het belang van zelfliefde of hoe je kan omgaan met negativiteit”, vertelt ze.

De Rotterdamse studeert International Business aan de Haagse Hogeschool. Ze specialiseert zich in Operations & supply chain management. “Hier leer ik hoe je een bedrijf kan helpen door processen in het bedrijf te verbeteren.” Momenteel loopt ze stage bij de Luchtmacht en schrijft ze haar scriptie. “In deze stage werk ik mee aan belangrijke kwesties in Nederland. Al mag ik daar inhoudelijk helaas niks over delen.” Haar toekomstige werkplek ziet ze het liefst in de medische wereld. “De innovatie in de medische wereld gaat zo snel. Ik zou daar graag een betekenisvolle rol in spelen.”

“Ik ben in Nederland geboren, maar mijn ouders en grootouders komen uit Suriname. Mijn moeder was twaalf toen ze met haar ouders naar Nederland kwam en mijn vader begin twintig. Zij bouwden vanaf nul hun bestaan hier op.” De ervaringen van haar ouders, klinken door in Devika’s opvoeding. “Mijn ouders zeiden tegen mij: let op, ondanks dat je hier geboren bent en de taal perfect spreekt, zullen mensen je toch altijd zien als anders.” Het gevoel van anders zijn heeft ze nooit erg gevonden. “Door mijn etniciteit ben ik ook anders dan velen. Dat vind ik niet erg. Iedereen is anders wanneer we kijken naar identiteit, cultuur, huidskleur en de manier waarop we ons gedragen. Maar ik wil wel zoals anderen worden behandeld.”

In haar tienerjaren krijgt Devika te maken met discriminatie. “Op de middelbare school moest ik van VWO naar HAVO wisselen omdat mijn gemiddelde te laag was. Nederlandse vrienden met hetzelfde gemiddelde mochten wel op het VWO blijven. Een duidelijke reden hiervoor kreeg ik van de docenten niet. Ik heb daarom altijd het gevoel gehouden dat mijn etniciteit hierbij een rol speelde”, vertelt ze. Soms denkt ze dat het tussen haar oren zit. “Door mijn ouders ben ik mij ervan bewust dat discriminatie een ding is. Misschien heb ik daardoor ook wel sneller het gevoel dat ik gediscrimineerd word.” Wrok tegenover de docenten van de middelbare school voelt ze niet. “Niemand kan mij wijsmaken dat ik het niet kan. Ik heb het vertrouwen dat ik er wel kom.”

Haar kracht en inspiratie haalt ze mede uit haar geloof. “Een god die mij altijd heeft geïnspireerd is Hanuman – de god van de wind. Zijn verhaal gaat over veerkracht en doorzettingsvermogen. Ik vertaal dit voor mijzelf naar het principe dat ik alles afmaak wat ik begin.” Ze is dankbaar voor waar ze nu staat. “Mijn grootouders konden zich niet eens educatie veroorloven, daar hadden ze niet genoeg geld voor. Ze vinden het dan ook ontzettend belangrijk dat ik mijn best doe op school.” Ze heeft dierbare herinneringen aan haar oma, die haar en haar broertje op een whiteboard in de woonkamer keersommen leerde. “Zo gaf ze ons op haar manier kennis mee.” Mogen studeren is niet vanzelfsprekend, leerde ze van haar grootouders. “Met dat in mijn achterhoofd waardeer ik des te meer dat ik wel de mogelijkheid krijg om te studeren.”

“Mijn geloof heb ik met veel liefde meegekregen van mijn ouders en grootouders. We vierden altijd de hindoestaanse feestdagen. Daarnaast leerde mijn opa ons hoe we moeten bidden in de ochtend en avond.” Dit doet ze nog steeds. “Leeftijdsgenoten zeggen vaak dat ze geen tijd hebben om te bidden. Maar volgens mij gaat het hier niet om tijdgebrek, maar om prioriteiten verleggen.” Dankbaarheid is een centraal thema in haar gebed. Bidden maakt haar bewust van de kleine dingen in het leven die haar gelukkig maken – zoals tijd doorbrengen met familie en vrienden. Naarmate ze ouder wordt maakt ze zich haar religie steeds meer eigen. “Mijn opa bidt elke ochtend een uur en dan leest hij in een religieus boek. Voor mij hoeft een gebed niet lang te duren. Ik heb ook nog een leven naast mijn geloof. Ik ben gewoon student, collega, vriendin en zus.”

Naast haar studie doet Devika een bestuursjaar bij het Hindoe Studenten Forum Nederland (HSFN), een studievereniging met als missie de hindoestudenten in Nederland te verbinden. “In dit jaar ben ik vanuit mijn geloofsbelevenis maatschappelijke betrokken.” Ze organiseert activiteiten om hindoestudenten en andere geïnteresseerden samen te brengen. Bijvoorbeeld via een spelletjesavond, lezingen of workshops. “Dit soort evenementen verbinden ook mij met andere hindoestudenten. In het delen van gedachten met anderen vind ik nieuwe inzichten.”

Om richting te geven aan haar leven reflecteert Devika op waarom ze iets doet. Keer op keer blijven zoeken naar een antwoord kan iets schijnbaar nutteloos zinvol maken. Bijvoorbeeld het studeren voor die ene toets. “Als je weet waarvoor je het doet, dan groeit je doorzettingsvermogen. Mijn liefde voor mijn grootouders geeft mij de kracht om door te zetten. Zij weten hoe het is om niets anders dan alleen het vertrouwen in jezelf te hebben bij het bouwen aan een toekomst.” De band met haar grootouders is heel intens. “Onbeschrijfelijk”, zegt ze. “Ze zijn ontzettend trots op mij. Dat is een heel fijn gevoel.”

Voor iedereen die zich verdwaald voelt, raadt ze aan om die waarom-vraag te blijven stellen. Waarom ben je ergens aan begonnen? Wat wil je ermee bereiken? “Ga even rustig zitten. Reflecteer op de kleinste dingen van de dag. Pik eruit waar je dankbaar voor bent. Denk na over dingen die je misschien anders wilt doen. Het zorgt ervoor dat je bewuster leeft. Doordat je dingen op een rij zet, worden ze in perspectief geplaatst. Dan zie je dat iets het niet waard is om je druk over te maken. Na momenten van bezinning vervaagt het gevoel van verdwaald zijn.”