“Nederlanders zijn totaal overgeorganiseerd”

Laatst vroeg ik me af hoe ik aan een Syrische vriend, die hierheen gevlucht is, zou uitleggen dat een van mijn vriendinnen een kat had die aan de antidepressiva was geraakt. Een KAT! Nu ben ik een enorme dierenvriend en heb ik zelf twee katten, maar dat is het punt niet. Het punt is dat we regelmatig vergeten in wat voor geweldig land we leven en hoe bevoorrecht wij zijn.

Dit jaar vierde ik mijn vakantie met mijn gezin op een heerlijk resort in Gran Canaria, Puerto de Mogan. Het eiland waar je als toerist zo ongeveer verdrinkt in hun lokale troetelproduct: Aloe Vera. Dit jaar waren mijn echtgenoot en ik zo doodmoe dat we besloten een volledig ontzorgde vakantie te boeken. Zo een waar je nog aan het lezen van boeken toekomt, je niet hoeft te denken aan koken of schoonmaken en waar de zon iedere dag schijnt.

Na het bewonderen van de prachtige zwembaden en het overdadige aanbod in het restaurant viel mij direct de diversiteit op binnen dit 5-sterren resort. Ik vrees dat dit een beroepsdeformatie is. Mensen uit heel Europa en velen ook van Aziatische, Arabische, Afrikaanse en Antilliaanse afkomst vierden hier gezellig vakantie. Een feest van diversiteit. Ik betrapte mezelf op een vleugje verbazing waar ik me direct voor schaamde. Ik ben in Nederland zo vaak bezig met ‘white privilege’ en lastige vraagstukken rondom polarisatie. Tegelijkertijd ontmoet ik thuis ook vele super-diverse, succesvolle rolmodellen.

Degene die mijn aandacht in het bijzonder trok was een jongen van het animatieteam, Rabii Grissa, zoon van een Fries-Russische moeder en Tunesische vader. Duidelijk de gangmaker van het gehele resort met een aanstekelijk stemgeluid en een behoorlijke dosis positieve energie.

Verder blijkt hij een natuurtalent in vreemde talen, dans, muziek, allerlei sporten, entertainment en optreden op het podium. Na anderhalve week zonnen, zwemmen en wandelen naar het haventje begon het te kriebelen. Ik besloot hem te interviewen en zo een inkijkje te geven in de diversiteit, vooroordelen en stereotypen van de animatiewereld.

Ik spreek Rabii (1989) nadat zijn werkdag voor het Radisson Blu Morgan animatieteam erop zit. Rabii heeft een biertje in de ene hand, sigaretje in de andere.

Uit wat voor gezin kom je?

“Mijn vader komt uit Tunesië en mijn moeder komt uit Nederland, al waren haar ouders beiden Russisch. Ze is in Harlingen geboren. Tijdens zijn studie had mijn vader een bijbaan als barman en zo heeft hij mijn moeder ontmoet. Ze was op vakantie in Tunesië en ze werden verliefd. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 9 jaar was, maar ze kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden.

Ondanks de goede relatie met mijn moeder heb ik vooral bij mijn vader in Tunesië gewoond. Ik verhuisde daarheen toen ik 13 jaar oud was. Ik voel me dus ook meer Tunesiër. Ik zat in mijn jeugd op school in zowel Nederland als Tunesië. Ik had wel altijd meer vrienden in Tunesië en voelde me daar ook meer thuis, in tegenstelling tot mijn oudste broer, die echt een typische Nederlander is en daar altijd heeft gewoond. Ik heb trouwens ook in Turkije en Egypte gewerkt. Iedere zomer deed ik animatie werk. Vanaf mijn 19^e woonde ik 7 jaar aaneengesloten in Nederland.”

Wat was jouw jongensdroom?

“Mijn jongensdroom was schitteren op het podium. Mijn broer was Hip Hop danser en werkte als hoofd animatie. Dat wilde ik ook!  Ik heb uiteindelijk toch eerst de zeevaartschool gedaan. Ik ben meer een man van de praktijk dan van de schoolbanken. Ik wilde in de voetsporen van mijn broer treden en wilde op mijn 16^e van school af om in een animatieteam te werken. Mijn ouders werden gek, dat was helemaal niet te bedoeling. Maar ik had het nu eenmaal zo in mijn hoofd en liet me door niets en niemand tegenhouden.  Dus ik ging ervoor.

Ik heb na een tijdje uiteindelijk toch ook mijn groot vaarbewijs gehaald en voor een berger gewerkt. Wat animatie betreft heb ik het meeste in de praktijk geleerd, van de interactie met mensen. Zo heb ik mezelf in 2,5 jaar ook vloeiend Spaans leren spreken.”

Hoeveel talen spreek je?

“Frans, Arabisch, Nederlands, Engels, Spaans en een beetje Duits.”

Wat is er zo leuk aan animatie?

“Het leukste is mensen blij maken! Als ik mijn werk goed doe geven ze je een complimentje, tonen ze waardering en zijn ook erg blij wanneer je hun kinderen een leuke tijd bezorgt. Daarnaast ben ik thuis in Tunesië nooit iets tekort gekomen aan liefde, maar we hadden het niet breed. Als jongen wilde je ook mooie schoenen en mooie spullen. Ik keek erg op naar mijn grote broer. In Tunesië is het heel anders dan in Spanje. Je krijgt veel extraatjes van mensen en kunt daardoor heel veel bijverdienen.”

Zijn er nog andere dingen waar je mee worstelt?

“Racisme, dat gebeurt me zo vaak. Ik zie, voel en merk het meteen. Soms zijn het bepaalde afkeurende blikken of een rotopmerking die nergens op slaat. Ik merkte het ook erg in Tunesië en Turkije. Ik laat me daardoor nooit uit het veld slaan. Ik blijf gewoon mezelf en positief. Meestal draaien ze vanzelf bij wanneer ik iedereen, hen ook, een leuke tijd blijk te kunnen bezorgen. Als je zoveel mensen ziet, ontwikkel je ook mensenkennis. Ik heb ooit in een hotel gewerkt met een team van 52 entertainers en 3.000 gasten per week.”

Welke stereotypen zie jij zelf bij vakantiegangers?

“Spanjaarden willen graag feesten. Je kunt ook zeker niet te vroeg stoppen met de muziek, want ze eten heel laat. Dit is een Spaans eiland, ze verwachten hier een bepaald respect en je mag vooral niet teveel Engels praten. Op vakantie in andere landen zijn ze relaxter.

Engelsen die hier komen, drinken veel en ze schelden, ook met de kinderen erbij. Het zijn vaak vechtersbazen, niet zo netjes, maar je kunt wel met ze lachen.

Fransen zijn hele leuke gasten wanneer je Frans spreekt anders kom je niet ver. Ze zijn een beetje arrogant maar wel sophisticated. Iedereen moet hun taal spreken. Ze zijn gedistingeerd en hebben gevoel voor decorum. Ook eten ze kleine porties.

Italianen willen altijd de baas zijn, niet te doen. Ze hebben wel een prachtige taal. Zij lijken nogal boos te zijn op hun eigen land. Qua politiek en werk dan. De vrouwen zijn sexy en mooi. De mannen zijn moeilijke baasjes.

Nederlanders zijn totaal overgeorganiseerd. Ze zijn heel leuk en spreken goed Engels. Ze genieten zelf enorm, maar ze delen niet. Ze zijn weinig vrijgevig.

Marokkaanse gasten zijn leuk, maar degenen die hier komen wonen allemaal in Europa. Dat is toch een ander slag dan in Marokko. Ik heb overigens in dit hotel nog nooit andere Tunesiërs ontmoet. Tunesiërs zijn in vergelijking met Marokkanen trouwens wat vrijer op het gebied van uitgaan en dergelijke.”

Heb je wel eens een andere carrière geambieerd?

“Jazeker, in Nederland ben ik een tijdje schipper geweest. Dat verdiende leuk en was best serieus. Ik houd erg van varen. Toen mijn vader een huis op Gran Canaria kocht, dacht ik: ‘Ik koop een boot en jetski’s en ik ga hier wat beginnen.’

Maar toen liep ik tegen een muur van bureaucratie aan. Het duurde 1,5 jaar voordat ik de juiste papieren kreeg. Daarom ben ik maar weer animatie gaan doen om bij te verdienen en werd ik hoofd van het team. Ik kwam erachter dat ik een hekel heb aan kantoorwerk, dus ben ik liever de adjunct zodat ik kan doen wat me echt gelukkig maakt, met de gasten en het team werken.”

Wie is je held?

“Mijn vader. Hij is van oorsprong docent Frans. Later is hij in het vastgoed gegaan. Tijdens zijn studie had hij een bijbaan als barman en zo heeft hij mijn moeder ontmoet.”

Waar ben je over 10 jaar?

Dan woon ik in Haarlem, vlakbij Bloemendaal. Het is de mooiste plek van Nederland. Het is gezellig, vlakbij het strand en een mooie stad. Ik wil graag kinderen. Ik zie mezelf in de toekomst niet samen met een oer Hollandse vrouw. Ik val toch op ‘warmere’ types. Twee kinderen krijgen lijkt me ideaal. En van beroep ben ik dan kapper.”

Kapper? Ik heb je daar het hele interview nog niet over gehoord.

“Ik heb al ervaring opgedaan in diverse salons, je kunt het beroep overal uitoefenen, ik heb er talent voor en vind het leuk. Lekker met mijn handen werken in een eigen salon, want ik ga écht niet meer voor een baas werken tegen die tijd. Een Nederlandse vriend van mijn heeft inmiddels vijf eigen salons. Toen hij startte kon ik met hem gaan samenwerken, maar daar was ik toen nog niet klaar voor. Te veel vastigheid.”

Heb je nog een wens voor de wereld of is er iets dat je zou willen veranderen?

“Ik kan me wel opwinden over de situatie in de wereld. Die vreselijke terroristische aanslagen overal, afgelopen week weer in Barcelona. Wat een losers. Al vind ik dat het westen er ook een potje van maakt. Denk aan al die wapens die ze destijds aan Irak en nu nog aan Saoedi-Arabië hebben geleverd. Die Saoedi’s vind ik persoonlijk de grootste terroristen en het gaat hen alleen maar om het geld. Het hele leven draait om geld. Ze zoeken het allemaal maar uit. Ik ben een partyman. Ik heb een goed leven met mijn 28 jaar. Iedereen zou minder moeten zeuren en meer moeten feesten. Punt.”