Niemand is alleen, ook niet in de Turkse gemeenschap

Wat is uw achtergrond?

“In augustus 2009 studeerde ik af aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit Utrecht, waar ik de Master ‘Islam in de moderne wereld’ volgde. Daarvoor heb ik in Utrecht de Bachelor ‘Arabische taal en cultuur’ gedaan. Ik kwam in november 2009 terecht bij Stichting Islam & Dialoog en sindsdien ben ik daar actief als programmamanager. Ik houd mij vooral bezig met het schrijven van projectplannen, het werven van fondsen en fondsaanvragen. Ook begeleid ik er regelmatig stagiaires.”

Wat doet Stichting Islam & Dialoog?

“De stichting organiseert avonden, realiseert projecten en geeft cursussen om zo een steentje bij te dragen aan de sociale cohesie in Nederland. Ook nodigen we de bevolking uit om deel te nemen aan de interreligieuze en interculturele dialoog. De stichting heeft een grote achterban, voornamelijk vanuit Turkse kringen.”

Hoe staat de interreligieuze dialoog in Nederland ervoor?

“Eerlijk gezegd wist ik voorheen nooit dat er een interreligieuze dialoog nodig was in Nederland. Ik kom zelf uit een kleine stad uit de Betuwe. Rotterdam, waar het hoofdkantoor van de stichting gevestigd is, is totaal anders. Vanuit mijn werk zie ik dat er heel veel gedaan wordt om de interreligieuze dialoog mogelijk te maken, zowel door personen als door instellingen. Die dialoog is een must!”

Wat hoopt u dat er in Nederland in 2050 bereikt is als het gaat om die dialoog?

“De religieuze instellingen die met elkaar werken proberen allen hetzelfde te realiseren: de dialoog onder de diverse religies. Naast deze instellingen zouden ook de burgers van Nederland moeten zien dat de diverse religies veel met elkaar gemeen hebben. Deze overeenkomsten moeten geaccepteerd worden, zodat vele onduidelijkheden in de samenleving ook opgelost kunnen worden. De interreligieuze dialoog is misschien wel de sleutel tot oplossingen van problemen waarmee Nederland te maken heeft.”

Kunt u een inspiratiebron noemen?

“Voor mij is dat Fethullah Gülen, die ik vanuit de stichting waar ik werkzaam ben ken. Hij spreekt mij enorm aan.”

Islam & Dialoog heeft meerdere projecten gedaan in het verleden om de eenzaamheid te bestrijden. Waarom?

“In Rotterdam leefden vele mensen boven de 65 eenzaam en geïsoleerd. Velen daarvan hadden nauwelijks contact met hun sociale omgeving. Dit kan gezien worden als een gevaar. Om daar iets aan te doen hebben we het project ‘Niemand is alleen’ opgezet, dat zeker succesvol was. Het doel was het bevorderen van participatie onder sociaal geïsoleerde ouderen en allochtone Nederlanders. Islam & Dialoog heeft circa 50 vrijwilligers gekoppeld aan geïsoleerde ouderen in de deelgemeente Delfshaven. Elk stel was een dialooggroep en bij het bezoeken van de ouderen stond emotionele steun centraal. De partners konden over allerlei onderwerpen praten. Op deze manier voelden zowel de ouderen als vrijwilligers zich betrokken voelen in de samenleving en hadden deze mensen het gevoel dat er nog degelijk om hen gegeven werd, dat ze er niet alleen voor stonden.”

Islam & Dialoog is van oorsprong een Turks-Nederlandse organisatie. Komt eenzaamheid veel voor in de Turkse gemeenschap in Nederland?

“Ik zie in mijn omgeving dat het natuurlijk wel eens voorkomt dat mensen niet lekker in hun vel zitten, of dat ze zich buitengesloten voelen. In de Turkse gemeenschap komen mensen veel voor elkaar op. Door met elkaar te praten laat men de indruk achter dat mensen er helemaal niet alleen voor staan. Als er sprake is van eenzaamheid, kan je ook zeggen dat steun snel zal volgen.”

Hoe gaat het volgens u met de Turkse gemeenschap in Nederland op dit moment? Wat zijn goede ontwikkelingen, waar liggen de zorgen?

“De Turkse gemeenschap heeft het altijd goed gedaan en doet nog steeds goed haar best om een plek te krijgen in de Nederlandse samenleving. De tweede generatie en de generaties die erop volgen voelen zich meer in Nederland thuis. Ook steeds meer Turkse jongeren studeren verder. Beetje bij beetje zie je dat ook de Turkse burgers zich inzetten voor de Nederlandse samenleving, het is tenslotte ook hun samenleving. Persoonlijk denk ik dat de zorgen vaak onder het kopje ‘politiek’ te vinden zijn. De energie die de Turkse gemeenschap in de samenleving steekt, komt niet altijd terug in een andere vorm. Hiermee wil ik zeggen dat de Turkse gemeenschap wellicht nog steeds de strijd voert om ‘geaccepteerd’ te worden, maar dat deze acceptatie maar niet volgt.”