“Voor het eerst in mijn leven voelde ik me ergens thuis”

Wanneer had jij het gevoel dat je je thuis moest verlaten?

“Toen ik ging scheiden. Ik ben vijf jaar geleden vanuit Rotterdam naar Den Haag gekomen om opnieuw te beginnen met mijn leven. Ik trouwde toen ik zestien jaar oud was, met een man van Turks-Koerdische afkomst. Het was een islamitische bruiloft. Ik stopte toen met school en heb m’n diploma nooit gehaald. Het ging al snel mis in het huwelijk. Ik was te afhankelijk van hem. Ik had met weinig mensen contact behalve met hem en zijn familie. En ik werd geslagen. Als ik er op terugkijk, vind ik het knap van mezelf dat ik het negen jaar heb volgehouden. Maar ik vond het moeilijk om de stap te nemen om ermee te stoppen. Elk huwelijk heeft problemen, dat vertelden mensen me vaak.
Zijn familie was wel heel goed voor mij, ik kwam veel bij hen over de vloer. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me ergens thuis. Ik heb een hele hectische jeugd gehad en met mijn eigen familie had ik op dat moment geen contact meer. Dat maakte het nog ingewikkelder om weg te gaan. Want ik moest ook zijn familie achterlaten om me van hem los te maken.”

Is de betekenis van het woord thuis voor jou veranderd?

“In mijn jeugd was er niet echt een thuis. Mijn ouders zijn jong uit elkaar gegaan en mijn moeder moest mij alleen opvoeden. Ze moest me verzorgen, genoeg geld voor me verdienen en daar heeft ze niet de goede keuzes in gemaakt, met als gevolg dat ze in de gevangenis terechtkwam. Dat was ook niet goed voor mij, ik heb zelf ook in jeugdgevangenissen gezeten.
Dus op mijn zestiende, toen ik bij mijn schoonfamilie terecht kwam, kwam ik voor het eerst thuis. Dat gevoel van saamhorigheid, samen aan tafel, met feestdagen bij elkaar komen. Ze belden me ook vaak om te vragen hoe het met me ging. Maar het huwelijk was niet goed voor mij, daar moest ik mee stoppen.
Ik ben gewoon op een dag naar Den Haag vertrokken en ben begonnen in de horeca te werken, zwart. Ik kon nog geen uitkering aanvragen in Den Haag, omdat ik niet regio-gebonden was, je moet binding kunnen aantonen met een gemeente om een uitkering aan te vragen. Ik ben zeven dagen per week in een café gaan werken en heb geld gespaard.Zo kon ik een kamer betalen en me uiteindelijk ook bij de gemeente inschrijven.
Nu heb ik wel een fijn huis, maar het is nog niet echt een thuis. Misschien dat dat ooit nog wel komt. Ik ben alleen nu bezig om voor mezelf een stabiel leven te creëren, dus alles op z’n tijd. Ik ben nu eerst bezig om binnenkort weer naar school te gaan, ik wil volgend jaar een opleiding maatschappelijk werk gaan doen.”

Hoe heeft de zoektocht naar thuis je gevormd tot wie je nu bent?

“Als ik denk aan mezelf toen ik 16 was, ben ik nu een totaal ander mens. Vroeger schopte ik overal tegenaan. Nu denk ik: als ik iets wil veranderen, moet ik er zelf aan werken. Ik denk dat ik wel in positieve zin ben veranderd. Ik heb een verleden met gevangenissen, drugs en mishandeling en daarom ben ik trots op wat ik nu heb bereikt.
Dat ik hier nu sta komt ook door de Buzinezzclub, een coachingsprogramma voor jongeren zonder werk of studie. Ik heb aan dat programma mee mogen doen en veel geleerd. Ik heb daar gemerkt dat ik echt affiniteit heb met jongerenwerk. Ik had vroeger zelf niemand die me kon begeleiden. En daarom wil ik nu heel graag jongeren helpen, ze begrip bieden en mijn ervaringen met ze delen. Uiteindelijk wil ik daar mijn werk van maken, op die manier ook mijn brood verdienen. Daarom probeer ik nu werkervaring op te doen en doe ik vrijwilligerswerk met dak- en thuisloze jongeren bij De Achterban. De werkgroep jongeren van De Achterban staat klaar om de belangen van dakloze jongeren van regio Den Haag te behartigen. Het wordt geschat dat er in Den Haag zo’n 1000 dak-en thuisloze jongeren in Den Haag zijn.”

Wie kwam je tegen op zoek naar een thuis?

“Joy Falkena, begeleider van de werkgroep jongeren van de Achterban. Ze is een voorbeeld voor mij. Hoe ze met jongeren omgaat, hoe ze zakelijk kan zijn, maar tegelijk ook een geintje met je kan maken. Een topvrouw. Ze zet zich in met heel haar hart. Ik hoop dat ik ook op een dag net als zij kan zijn.”

Wat heb je nodig om je ergens thuis te voelen?

“Dat is simpel: een stabiel leven. Ik moet me gewoon focussen op de dingen waar ik goed in ben. Ik ben zo blij dat ik de kans krijg om straks weer naar school te gaan.”