“Wat erven we en wat geven we door aan de volgende generatie?”

Als psychoanalyticus is Atlas klinisch supervisor in een privépraktijk in New York City, en faculteitslid van het New York University Postdoctoral Program in Psychotherapy & Psychoanalysis. Ze heeft drie boeken voor klinisch psychologen gepubliceerd en talrijke publicaties, vooral over gender en seksualiteit. Met A Tale of Two Twins in New York Times won ze in 2016 de Gradiva Award. Daarnaast ontving ze de André François Award en de NADTA Research Award als pionier op het gebied van relationele psychoanalyse. Ze geeft wereldwijd lezingen.

Wat maakt het begrijpen van transgenerationele trauma’s volgens u zo belangrijk?

“Wat ik onze ‘emotionele erfenis’ noem, omvat ervaringen die we onbewust met ons meedragen: de herinneringen, gevoelens, trauma’s die we erven van vorige generaties en die ons er vaak van weerhouden om ten volle te leven. Ze beïnvloeden onze geestelijke en lichamelijke gezondheid, creëren een kloof tussen wat we voor onszelf willen en wat we kunnen krijgen, en achtervolgen ons als spoken. In feite wordt alles wat we niet bewust weten opnieuw beleefd. Het wordt vastgehouden in onze geest en in ons lichaam en maakt zich aan ons bekend via wat we symptomen noemen: hoofdpijn, obsessies, fobieën, slapeloosheid, kunnen allemaal tekenen zijn van wat we hebben weggedrukt naar de donkerste uithoeken van onze geest.

Het psychologische werk aan onze emotionele erfenis is er een van verbindingen leggen en het vermogen verwerven om na te denken over gevoelens en gedachten, vooral die welke voor de vorige generatie te pijnlijk waren om te voelen of te erkennen. Het voorrecht van de volgende generatie is dat zij vaak terug kan gaan naar die gedissocieerde pijn en het vermogen kan terugvinden om na te denken, te verwerken, de werkelijkheid te zien zoals die is, verbanden te leggen en een volwaardig leven te leiden. Dit kan hen helpen de cyclus te doorbreken voor toekomstige generaties.”

Waarom heeft u dit boek geschreven?

“In mijn klinisch werk werd ik me ervan bewust dat ik in elke therapiesessie niet alleen met de patiënt zelf zit, maar ook met minstens twee generaties die eraan voorafgingen – hun ouders en grootouders. Ik schreef het boek vanuit de interesse hoe traumatische en onverwerkte ervaringen de psyche van de volgende generatie binnendringen, en zich vaak op verrassende en onvoorspelbare wijze manifesteren. Ik beschrijf hoe degenen die ons hebben opgevoed binnenin ons leven; we ervaren hun emotionele pijn, we dromen hun herinneringen, we weten wat niet expliciet was overgebracht. En dit alles vormt ons leven.

Ik begon dit boek te schrijven vóór de pandemie. Het begon als een zeer persoonlijk project, nadat mijn levenspartner aan kanker was overleden, dus het zit vol met mijn eigen verdriet en trauma. Tijdens de pandemie observeerde ik de nieuwe manieren waarop mijn patiënten zich trauma’s uit hun verleden en dat van hun ouders begonnen te herinneren. Het verdriet werd universeel, en de zeer persoonlijke ervaring van het schrijven van dit boek ging over in een ontroerende ervaring van het delen ervan en het helpen van anderen.”

 Waarom zou ik dit boek moeten lezen?

“De belangrijkste reactie die ik tot nu toe heb gekregen van mensen die Emotionele Erfenis hebben gelezen, is dat het lezen ervan hen heeft geholpen hun geërfde trauma te identificeren en hen ertoe heeft gebracht dingen te zien die er altijd al waren – om antwoorden te vinden of, even belangrijk, om de juiste vragen te stellen. Het klinkt misschien verrassend, maar velen van ons kennen óf onze familiegeschiedenis niet volledig, óf hebben nooit nagedacht over het verband tussen die geschiedenis en onze huidige worstelingen.”

 Wat wilt u de lezer tenslotte nog meegeven?  

“Een van de dingen die mensen het meest fascineert aan Emotionele Erfenis is het idee dat we zelfs familietrauma’s erven waarover ons niets is verteld, en dat we in feite dingen weten die ons niet expliciet zijn meegegeven, en hoe die ons leven vormgeven. Wat ik de spoken van het ongezegde en het onuitsprekelijke noem, zijn intergenerationele geheimen en onverwerkte trauma’s die vaak geen stem hebben, noch beeld die ermee geassocieerd worden, maar die toch in onze gedachten opdoemen. Ik merk dat mensen geïntrigeerd zijn door het idee dat wij emotioneel materiaal bij ons dragen dat aan onze ouders en grootouders toebehoort en dat zij nooit volledig hebben verwoord, en dat wij in feite deze trauma’s voelen, ook al kennen wij ze niet bewust. In het boek vraag ik hoe we dingen erven, vasthouden en verwerken die we ons niet herinneren of niet zelf hebben meegemaakt. Wat is het gewicht van dat wat aanwezig is, maar niet volledig gekend? Kunnen we echt geheimen voor elkaar bewaren? Wat erven we en wat geven we door aan de volgende generatie?”