Met mijn essay ben ik nog steeds erg tevreden, en de inhoud is nog steeds relevant. Hoemeer vrienden en kennissen de essay lazen, hoe meer vragen ik erover kreeg. Een vraag die veel voorkwam was: “Zozo, ben je nu echt een feminist?” of iets in het verlengde daarvan. Ben ik nu echt feminist? Mijn antwoord is eigenlijk simpel: “Ja.” Sinds april heb ik een aantal boeken en essays gelezen over feminisme, heb ik persoonlijke verhalen opgezocht en ben ik steeds meer te weten gekomen over feminisme. Ik verbaas me nog steeds over de bizarheid van sommige verhalen en de naïviteit van sommige mensen, maar het maakt me des te fanatieker om er iets aan te veranderen. Sommige mensen zeggen: “Maar is het nu echt nog nodig? Dat feminisme.” Tegen deze mensen zou ik graag willen zeggen: “Ja, het is nodig dat alle meiden en vrouwen de bescherming krijgen die ze verdienen.” Ik zou graag willen toevoegen dat er echt een probleem is, en dat ontkennen van dat probleem een ontzettend groot deel van dat probleem is.
Mijn eigen les had niet perse iets te maken met de lockdown, maar was met dat betreft meer gefocust op hoe ik deze les heb geleerd. Ik denk echter wel dat veel anderen een goede les hebben geleerd die zal blijven hangen. Misschien heb je iets geleerd over menselijk gedrag tijdens een situatie van nood. Misschien heb je geleerd dat de zorgsector een ontzettende grote rol speelt in het draaiende houden van Nederland. En misschien heb je wel een heel persoonlijke les geleerd over wat een situatie van nood en eenzaamheid doet met jouzelf en jouw kijk op de wereld.
De situatie die we de afgelopen maanden ervaarden, was een hele unieke. Van tevoren kun je niet weten hoe het gaat aflopen. Daarom denk ik dat de herinneringen en lessen die we ervan geleerd hebben des te beter zullen worden onthouden.
Tegen andere jongeren zou ik willen zeggen: Lees “Damn Honey”, het verhaal van Nadia van Voorthuizen en Marie Lotte Hagen! Dat spoorde mij aan om meer te zoeken, meer te lezen over feminisme en feministen. Tegelijkertijd kwam ik in het dagelijks leven voorbeelden tegen waarvan ik ook meteen dacht: Hey, dat is raar! En daar zei ik dan ook weleens wat van. Een voorbeeld hiervan is terug te vinden op school. Tijdens de les was het aan ons de taak om een discussie te houden om elkaar aan het denken te zetten. Ik vond dit een mooie kans om mijn klasgenoten te vragen naar hun kijk op het feminisme. Een van de jongens gaf aan dat hij aantal van mijn uitspraken overdreven vond.
Hij was er bijvoorbeeld van overtuigd dat ‘het ook de schuld van de vrouw kan zijn als ze zich niet veilig voelt als ze wordt nageroepen, omdat ze het misschien zichzelf heel erg aantrekt’. Hij zei: “Als een man naar een vrouw roept dat ze er goed uit kan zien en de vrouw voelt zich daar niet veilig bij, dan is het toch de schuld van de vrouw.” Dit liet mij zien dat hetgeen wat voor mij zo logisch is geworden, nog steeds niet voor anderen logisch is. Ik vind het bijvoorbeeld fout dat een man een vrouw zich onveilig laat voelen.
Dit is niet zomaar een fase waar ik doorheen ga, ik zal hier mee bezig blijven tot vrouwen wereldwijd veilig over straat kunnen. Helaas is het niet zo simpel en gaat het niet zo snel. Daarom focus ik me op wat ik wel kan doen; vrienden en vreemden uitleggen waarom we feminisme zo verdomd hard nodig hebben!
Lees het essay van Lisa. Het krijgt een eervolle vermelding van de jury.