Alain Verheij (1989) is reliblogger en ‘Theoloog des Twitterlands’. Hij schopt graag relletjes op internet waarbij hij naar eigen genoegen zowel de atheïsten als de conservatieve christenen op de kast krijgt. Zijn laatste wapenfeit: een petitie onder de titel ‘Inderdaad: lang leve onze christelijke cultuur!’, gericht aan politici, waarin hij en een rijtje prominente christenen uitleggen hoe het ook alweer zit met de scheiding tussen kerk en staat, en waarom de christelijke cultuur nimmer politiek kan worden ingezet.
Vanmorgen ging het eerste deel van de ‘Abraham-serie’ van Verheij van start in Woord op Zondag, een wekelijkse podcast voor wie luisterend stil wil staan bij een levensthema. In dit eerste deel staat Genesis 22 centraal, over vaders die zoons offeren, en over hoe ook heilige boeken er wel eens naast kunnen zitten. Hieronder de podcast met deel 1.
Bron: Kerk Zonder Grenzen
Dank voor het lezen! Als u dit artikel waardeert kunt u de redactie eenmalig steunen met een donatie.
Schrijf je in voor de Nieuw Wij nieuwsbrief en ontvang elke 14 dagen de beste interviews, opinieartikelen en nieuwsberichten van Nieuw Wij in uw mailbox.
Een prima betoog, Alain!
Vooral omdat je de relatie legt met het heden.
Er is weinig verandert dus.
Kindsoldaten, kinderprostitie, kindermisbruik om in donkere hokken goedkope kleding te vervaardigen… het is nog steeds aan de orde van de dag.
Je wees erop dat dit verhaal in Thora en Qur’an voorkomt.
Wat ik een frappant verschil vind, is, dat in de Thora Isaäk geofferd zal worden, terwijl het in de Qur’an om Ismaël gaat.
Ik heb altijd begrepen dat het nooit de bedoeling van de Ene was om de jongen te offeren, maar dat het EEN TEST van Abrahams godsvertrouwen was.
Bij de joden spreken ze ook nooit over “het offer”, maar over “de binding” van de zoon.
“De test” van Abraham was ook niet zó vreemd: Hij zou immers “de vader van vele volkeren” worden. God moest dus wèl zéker weten dat Abraham de Eeuwige volledig vertrouwde en dat hij die rol waardig zou vervullen.
Bovendien was het in die tijd in die streken nog heel gebruikelijk om je eerste zoon aan de Moloch (Baäl) te offeren.
Juist daardoor is “deze binding” EEN KEERPUNT, waarbij de Ene duidelijk maakt dat een kind géén slachtoffer mag zijn en dat een dier voortaan als offer zou dienen.
Het is natuurlijk heel belangrijk, hóe je zo’n tekst leest.
Voor mij is het vooral een morele les.
Aangezien wij “een hardleers volk” zijn, is die les t.a.v. kindermisbruik nog steeds niet doorgedrongen tot iedereen.
Zou dat ook niet de conclusie van Abraham zijn geweest aan het eind van dit verhaal? God wil niet dat ik mijn zoon offer. Kinderen offeren, voor wat voor heiligs dan ook, kan nooit gevraagd worden.
Dit lijkt mij de theologische pointe van het verhaal: kritiek op het (religieus gesanctioneerde) kinderoffer. En zoals je aangaf: nog altijd zeer actueel.
Of het verhaal er beter van zou worden met een weigering van Abraham betwijfel ik.
Maar het blijft altijd interessant om in de hoofden van verhaalpersonages proberen te kijken.
Uitstekende column! Met de geschreven letter is nog lang niet alles niet alles gezegd, en je bent er niet aan gehouden de een of andere tekst per se ’te redden’, je bent wel uitgedaagd je eigen verantwoordelijkheid te nemen tegenover onheilige teksten en passages en ze af te wijzen. Leuker kunnen en mogen exegeten het niet maken. Kijk eens hoe de pacifistische rabbijn Jeremy Milgrom ermee omgaat: http://www.kairospalestina.nl/nl/nieuws/314/rabbijn-milgrom-over-vreselijke-passages-in-de-bijbel-.aspx