Ook Kaouthar Darmoni, universitair docent gender en media aan de Universiteit van Amsterdam (UvA), kwam met een analyse. Sinds 9/11 is er een bepaalde anti-islam-stemming ontstaan die ze deels wel begrijpt. Vooral als je kijkt naar het terrorisme van bepaalde groepen moslims en het geweld dat daarbij komt kijken. “Maar dan opeens zijn moslims een beetje de barbaren geworden die hun jongens besnijden en hun dieren op een afschuwelijke manier afslachten,” aldus Darmoni die het ook geen pretje vindt om hier naar te kijken. “Het is heel heftig om het slachten van een dier te zien. Maar wat ik ervan geleerd heb: het leven is ook heftig. Het leven is ook lelijk. Het leven is ook unfair. De lelijkheid van het leven is ook een deel van de schoonheid van het leven.”
Maar, vindt Darmoni: Nederlanders hebben weinig tot niets meer met religie, wel met genot. “Hier willen we geen lelijke, choquerende beelden van religieuze rituelen zien. Maar we vinden het aan de andere kant wel normaal om naar de meest heftige pornobeelden te kijken zonder enkele gene. We willen heftigheid wel zien op het niveau van seks – dat is prima, – maar op het niveau van religie: nee. We willen gewoon geen religie. Religie is gewoon out of order. In geen enkel land in Europa is de ontkerkelijking zo snel gegaan als in Nederland. Ik heb ook weinig culturen meegemaakt waar religie zo snel en gemakkelijk belachelijk wordt gemaakt.”
Volgens Darmoni is er een bepaalde leegte in Nederland. Die leegte wordt nu opgevuld door consumentisme, pornoficatie en sensatie. Toch zijn we nu nieuwe rituelen aan het ontwikkelen. “Belangrijke rituelen in Nederland zijn nu voetbal, of Ik hou van Holland. Natuurlijk hebben we rituelen nodig. Deze nieuwe rituelen vind ik niet zo inspirerend omdat ze niet zijn verankerd in een bepaalde traditie. Ze zijn gewoon ‘los’. Elke dag veranderen ze. De ene dag is het met De Toppers, de andere dag is het met Oranje en weer een andere dag is het met Koninginnedag.”
Darmoni concludeert aan het eind van de uitzending: “We zijn het contact verloren met onze ziel. Dus kunnen we niet in contact komen met de zielen van andere mensen. Een ritueel is iets dat uit je ziel komt, het is een ziele-behoefte. Het is een hart-behoefte. Omdat het gaat over samen zijn, togetherness.”
Bron: IKON
ik vind porno en religieuze rituelen niet vergelijkbaar. Bloed, geweld, het is toch iets heel anders dan misschien porno-geweld. Eerste is vaak zonder keuzevrijheid, tweede is altijd met keuzevrijheid. Waarom gaat mevr. Darmoni hier niet op in?
“Nederlanders hebben weinig tot niets meer met religie, wel met genot.” Dat is een terechte observatie. Die harde porno zi ik niet — het is wel een sociaal wenselijke opmerking, maar daarom nog niet steekhoudend.
Toen in de jaren ’90 tijdens Gay pride een staaltje anaal neuken op een podium in de Reguliersdwarsstraat werd weggegeven, was de terechte reactie dat dat nou ook weer niet hoefde. Intussen zijn we zo verpreutst dat er bij CanalPride zo weinig geprikkeld wordt dat het een uitje voor het hele gezin geworden is.
Wanneer volwassen mensen zich onderling vrijwillig aan ‘bestiaal’ gedrag e.d. overgeven, is dat beschamend, maar van bijzondere omstandigheden afgezien justitieel toelaatbaar. (casus A).
Onvrijwilligheid en jeugd maken datzelfde soort gedrag uit casus A wettelijk verboden. = strafbaar (casus B)
Nu proberen onder mom en dekking van A. 1. onverdoofd slachten en 2. jongensbesnijdenis ‘Salonfähig te maken – e.g. door het aan ritueel te koppelen, vind ik gluiperig. Tussen haakjes, waarom wordt in het artikel van de lachende Kaouthar Darmoni meisjes-besnijdenis niet genoemd? Is dat iets voor later, als de tijd rijp is? En wanneer zal dat zijn?
Circumcisie (C) en onverdoofd slachten (O) zijn en blijven primitieve barbarismen die niets verhevens krijgen door ze religieus te noemen. Of dat krijgen ze wel – denk aan de kleermakers van de Keizer – maar dat is onterecht. Een kind prikt erdoor heen. En alsof er geen barbaarse religies bestonden / bestaan.
De (re)ïntroductie van C&O, of zelfs maar het aanroeren van een flauwe poging daartoe, in onze moderne samenleving, is een klap in het gezicht van onze Westerse beschaving.
Mevrouw Darmoni decimeert Nederland tot De Toppers, Ik hou van Holland en Koninginnedag. Zij verwart de religieuze ‘identiteit’ met de nationale. De islamitische Nederlander en de niet-islamitische Nederlander zijn dezelfde Nederlanders. Een religieuze overtuiging maakt je niet méér mens. Mevrouw Darmoni, u komt hoogst hooghartig over.
“Religie krijg al heel snel allerlei soorten etikettes,” is dat geen jij-bakken; doen gelovigen niet precies dát veel anderen aan?
En Meneer Balling ontbreekt het aan woorden om werkelijk het onderscheid aan te strepen tussen de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van geloof. Behalve door middel van wat hij noemt: “sacraliteit”. Wat niks anders is dan een ander woord voor de integriteit bewaren van een mens of een groep mensen. Ten koste van?
Respect voor rituelen die kinderen fysiek mismaken, heb ik niet.
“We zijn het contact verloren met onze ziel.” Nou, kennelijk niet, omdat de weerzin tegen besnijden en onverdoofd slachten laat zien dat we bekommerd zijn om het welzijn van mensen en dieren. En dat is mijns inziens dan ook een serieuze kanttekening bij het onverdroten legitimeren en voortzetten van deze religieuze praktijken.
Porno keuzevrijheid? Ok, vraag dat maar aan die Tsjechische en Bulgaarse meiden na. What utter bull… sorry. En dat geloof, daarvoor mag je heus zelf kiezen, niets wordt je opgelegd. Dat maar niks moeten, dat is het credo. En daarover nadenken… tja, wat is dat dan..?
Tot nadenken stemmend artikel van mevr. Darmoni. Nederland land van de leegte. De mens is, naar zijn aard, een religieus wezen. ‘Een beelddrager van God’ (thora). Door Zijn kennis, Zijn liefde, Zijn zorg van zich af te schudden belandt de mens onvermijdelijk in de leegte. Die leegte bevalt hem vervolgens niet (zijn religieuze behoefte blijft onbevredigd), wat he, ertoe brengt een surrogaat-vervulling te zoeken in de dingen die mevr. Darmoni opsomt: consumentisme enz.
De reden dat precies deze rituelen zoveel weerstand oproepen (en niet andere rituelen, zoals bidden, kaarsjes aansteken of iets/iemand zegenen) is omdat ze in conflict zijn met moderne opvattingen over de weerloosheid van kinderen en dieren. Zowel dieren als kinderen worden in de afgelopen eeuw in toenemende mate als kwetsbaar gezien – waarbij zij voorheen meer als bezit, zonder rechten, zonder gevoelens, werden beschouwd. Langzamerhand is daar verandering in gekomen. Lijfstraffen van kinderen zijn formeel afgeschaft. Zowel kinder- als dierenmishandeling is steeds meer verboden geworden in de afgelopen eeuw(en). Deze weerzin tegen het onnodig pijnigen dieren en kinderen vertaalt zich in weerzin tegen besnijdenis en ritueel slachten; rituelen die zijn ontwikkeld in een tijd dat deze weerzin nog niet in deze sterke mate bestond. Het is daarom een terechte vraag of wij in onze huidige moderne maatschappij, met onze kennis over lijden en onze medische kennis, wel ruimte moeten overlaten voor religieuze rituelen die onvoldoende rekening houden met de kwetsbaarheid van kinderen en dieren. Is het echt een religieus recht om anderen van alles aan te mogen doen?
Even een kleine correctie op de aanname in enkele reacties dat ritueel slachten gelijk staat met het pijnigen van dieren: dat is niet zo. Een correct uitgevoerde rituele slacht is niet wreder dan ‘gewoon’ slachten. In de discussie over onverdoofd slachten staan diergeneeskundigen lijnrecht tegenover neurologen. Er zijn aanwijzingen dat verdoving alleen leidt tot immobiliteit (d.w.z. tot het onvermogen van het dier om zijn angst te uiten d.m.v. bewegingen), maar niet tot gevoelloosheid. Het is ook niet onmogelijk dat het verdovingsproces zelf even pijnlijk is als een onverdoofde halssnede. Een verdoving in een slachthuis is geen narcose. Een mens zou niet op die manier verdoofd willen worden – dan zouden we het mishandeling noemen.
De geautomatiseerde, utilitaire samenleving waarin wij nu leven heeft zo zijn voordelen.
De utilitaristische ethiek beoogd immers zoveel mogelijk geluk voor zoveel mogelijk mensen. De vrijheid van het individu speelt daarin een grote rol. Als die vrijheid echter inhoudt, dat we het nergens meer overeens kunnen worden ofwel dat onze democratie een optelsom is van meningen, die voortdobberen op de waan van de dag, dan is daarmee de voornoemde leegte snel verklaard.
De geschiedenis van de mens begint echter met die van de jager / verzamelaar, waarbij het overleven om het zacht uit te drukken een toch iet wat grotere rol speelde als dat zij dat in onze huidige samenleving doet. De mens als planteneter vulde zijn dieet af en toe aan middels het doden van een wild dier.
Ik veronderstel dat er toen ook zo iets ontstaan moet zijn als een geweten, dat in de loop der tijden de mens steeds meer parten ging spelen, want wat is er meer belastend voor de ziel als een kwaad geweten.
In het verlengde van een kwaad geweten komt onmiddellijk de vraag op van “Eigen schuld, dikke bult” ofwel het eigen geweten te ontlasten middels de schuld per difinitie op het bordje van iemand anders te leggen.
De jager/ verzamelaar als zijnde een nomade trok echter van plek naar plek en veroberde dan ook relatief weinig vlees. De nomade zonen van Abraham de schaapherders Ismael en Isaak, hadden het wat dat betreft slim bekeken, want de wol van de schapen ruilden zij in tegen voedsel van de plaatselijke bevolking (boeren/stedelingen) en als de nood aan de man kwam hoefde zij niet hun eigen mee-etende kinderen te slachtofferen aan god ter voorkoming van een volgende misoogst. Het eten van een dier bleef echter appeleren aan het geweten van de mens.
De boeren danwel stedelingen waren echter geheel afhankelijk van de jaarlijkse oogst. Als deze mislukte ontstond er hongersnood. Om deze hongersnood te lenigen zat er niet veel anders op dan zich aan kanibalisme te bezondigen. Om het geweten te ontlasten werden dan ook mee-etende kinderen aan god geofferd om deze zogenaamd gunstig te stemmen voor een volgende oogst. Dit ging echter gepaard met een uitgebreid en uitgekiend ritueel. Het ritueel is dus eigenlijk bedoeld om in het reine te komen met het eigen geweten met de bedoeling ’s nachts weer rustig te kunnen slapen.
Heden ten dage geven we aan goede doelen ( rampen ). Is m.a.w. ook een manier om in het reine te komen met je geweten, dit i.t.t. discriminatie en racisme, dat niets anders is als een poging om de schuld op het bordje te leggen van iemand anders.
Een relatief weerloos iemand wordt dan de zondebok. Te denken aan de vreemdeling (en), de outcast, een vrouw danwel een kind ofwel een hele bevolkingsgroep zoals de Joden in de tweede wereldoorlog.