“Ook al vereer je postduiven… iedereen is welkom”

Een kerk zonder God, kan dat? In de jaren 1970 hoorde je nogal eens “God ja, Kerk nee!”. Bij de Sunday Assembly is het “Kerk ja! (God? Ach…)”. Schijnbaar is het rituele element van religies zo wezenlijk voor ons mens-zijn dat ook niet-gelovigen of twijfelaars er behoefte aan hebben. Alain de Botton schreef er zijn “Religion for Atheists” over: behoefte aan ritueel, aan zingeving, aan gemeenschap, aan ethiek…
Moet ik me daar nu als katholiek theoloog zorgen over maken? Misschien wel. Maar in eerste instantie gaan die zorgen over mijn eigen geloofsgemeenschap: hebben wij niet een godsbeeld geschapen dat de tand des tijds niet kan doorstaan? De jezuïet Karl Rahner sprak over een “God unworthy of belief”.
Maar diezelfde Rahner helpt me ook met een volstrekt christelijke, en tegelijkertijd positieve blik naar zoiets als de Sunday Assembly te kijken.
Ik zie daar immers mensen – opvallend veel jonge – die op zoek zijn naar een “moment of humanization”. En waar mensen mens worden komt God – impliciet of expliciet – in beeld.
Vanuit christelijk oogpunt is de Sunday Assembly nogal “ego-centrisch”, “antropocentrisch”. Vele christenen zullen opmerken dat deze tijdgenoten vooral zichzelf vieren en vereren.
Ik vermoed, geloof, vertrouw dat God zich daarin vanzelf weer opdringt. Anders dan we verwachten misschien. Maar onweerstaanbaar.
God en mens zijn immers geen concurrenten van elkaar, geen communicerende vaten. Niet “hoe meer mens, hoe minder God”, maar “hoe menselijker, des te goddelijker”.

Wel of geen kerk? Het maakt niet uit. Het gaat erom alles uit jezelf te halen, je te verbazen en iets bij te dragen aan deze wereld. Waren het heel vroeger de leerlingen van Jezus die aan groepsvorming op zondagmorgen deden, nu zijn het de coaches die hun inzichten willen delen en vooral met anderen willen beleven. Het is niet geheimzinnig, het lijkt eerlijk en wie weet vinden mensen hier wat anderen in een traditionele kerk vinden: anderen die op je lijken, nieuwe inzichten, rust en wie weet ook troost. Zou niet gek zijn als je daar ook hoort dat de wereld niet altijd aan je voeten ligt en dat je ook wel eens moe bent van alles wat moet. Kortom: intrigerende en veelbelovende start van een serie! Mooie titel: religieuze radar.

Word voor heel even verliefd…
De wijze raad van een van de figurerende coaches in de reli-radar over The Assembly Church. Ik doe mijn best.
Maar dit lijkt toch echt een kerk (of is het ‘kerk’?) die voor een andere doelgroep is.
Voor jonge, hippe, hoog opgeleide jongeren die zich sociaal ondernemer noemen, vooral zichzelf willen vieren en hun eigen bollen aaien en schouders kloppen.
Live better. Je bent een goed mens, als je iemand bij de kassa voor laat gaan, omdat die minder in zijn boodschappenmandje had. Tja. Ben je dan een nog beter mens als je iemand voor laat gaan met een overvolle kar, of als je de hele rij die zich achter je gevormd heeft, voor laat gaan?
Zure reactie van een ouwe man, die te vast zit in zijn eigen kerkelijk patroon? Vast. Gemakkelijk ook, op basis van een filmpje van nog geen vijf minuten.
Als ik in de buurt ben, wil ik het daarom best eens zelf proberen: voor heel even verliefd te worden op de atheïstenkerk, maar ik denk niet dat ik vreemd ga….

Goed idee om minder bekende religieuze bewegingen voor te stellen. Dit kan helpen om mensen die zoeken een richtingwijzer te geven. Het kan vooroordelen helpen opruimen, en geeft een kijk op wat anderen bezielt.
We geloven graag dat de Geest nog steeds waait in Nederland. Waar en hoe?
De Geest is niet gebonden aan structuren, en is er ook niet allergisch voor. Hij/Zij werkt daar binnen en daar buiten, ik denk overal waar mensen hun hart open stellen en durven geloven.
“onderzoekt wat welbehaaglijk is aan de Heer”(Ef.4, 10). “De vrucht van de Geest is: liefde, blijdschap en vrede; lankmoedigheid, welwillendheid en goedhartigheid, betrouwbaarheid, zachtmoedigheid en gematigdheid”( Gal. 5, 22v).

Een mooi initiatief! Een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en elkaar willen stimuleren het positieve uit het leven te halen en in het leven vorm te geven volgens het motto ‘Live Better, Help Often & Wonder More’. Vooral de toevoeging ‘Wonder More’ spreekt mij aan. Verwondering wijst op het open staan voor het andere, voor wat je niet gemaakt hebt, voor wat je toevalt. Dat kan een ontmoeting zijn, de natuur of muziek, maar ook onrecht en (maatschappelijk) geweld. Wie leeft in verwondering is niet in zichzelf opgesloten, schermt zich niet af van de buitenwereld en is zeker niet alleen met zichzelf bezig. In die zin zou voor mij het motto eerder mogen zijn: ‘Wonder More, Live Better, Help Often’. Alles vloeit voort uit de verwondering.

Ik zou er graag eens een kijkje nemen. Geloof (!) niet dat ik me er thuis zou voelen. Dat hoeft ook niet. ‘Iedereen is welkom’, prachtig. Het leven vieren, prima toch. Gemeenschap vormen, doen! Verliefd op je buurman, ‘heb uw naaste lief zoals u zelf’, herkenbaar, andere woorden. Ook ik bied altijd één persoon mijn plaats bij de kassa aan. In de verwondering zoveel verbinding ontdekken… Het lijken triviale zaken allemaal, maar is het niet goed klein te beginnen? Geen athëisten kerk maar een Spirituele TedTalk Assembly dus. Ga door en onderzoek zou ik zeggen. Jongeren, blijf zoeken, verwonderen en verzamelen. Voor mij is de traditie erg belangrijk, maar dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn. Leo Fijen zei ooit tegen me: “Laten we vooral (de werking van de) Geest niet onderschatten.’ Laat waaien dus.

Allereerst hulde voor deze videoreeks. Dit smaakt naar meer!
Want wat zijn er veel mooie, veelal onbekende vieringen en bijeenkomsten!

Ik ben, nu Blossom 070 in Den Haag net opgestart is, heel erg bezig met wat is ‘kerk-zijn’ wat is de kerk. En bezoek daarom de laatste tijd er nogal wat.

En wat me opvalt is dat ik me het meest op me gemak voel daar waar we ontdaan van alle dogma’s en spelregels als mensen bijelkaar komen. Om samen te onderzoeken wat zin heeft, wat ook hoop geeft. En gelukkig maakt.
Bij Sunday Assembly heb ik dat zeker zo ervaren.

Op een eigentijdse manier vieren ze het leven, delen ze hun zorgen. Besteden ze door leuke, ludieke acties ook aandacht aan hun naasten. En sluiten ze vriendschap met elkaar.

Ik voel(de) me er als christen iig heel erg thuis.
(Van mij mag alleen wel het moment van reflectie wat langer dan een minuut duren ;-))

Zoek ze eens op. Maak het een keer mee. En laat dan hier nog eens een reactie achter.. Ben benieuwd naar jullie ervaringen

Ja, de Geest waait waar Hij wil. En God gaat soms vreemde wegen. Dat voorop.

Maar bij mij roept het toch irritatie op en ik word ook een beetje zuur zoals een van de schrijvers hier.
Ik krijg er het gevoel bij dat dit wat zelfingenomen en hoogopgeleide mensen zijn. Wat is er voor bijzonders aan dat iedereen welkom is?. Dat is bij mij in de Orthodoxe Kerk ook zo. Er wordt nooit gekeken of gevraagd wat je gelooft, wie je bent enz.
Iemand voor laten gaan bij de kassa die weinig heeft wel dat spreekt toch vanzelf! Als ik dat doe en ik doe het regelmatig dan voel ik me geen heilige of zo. Dat is toch heel gewoon.
Het leven vieren…nou en of dat doe ik. Verwondering? Nou en of!
Dankbaar zijn voor ons eten enz. zo vanzelfsprekend. Ik begrijp niet dat dat een issue is.
Of je nou Christen bent of niet het is allemaal zo vanzelfsprekend.

Alles uit jezelf willen halen, zelfontwikkeling is in. Maar zonder God komen we niet veel verder en is het al snel egoïstisch en egocentrisch. Dat proef ik hier ook een beetje.

Een Kerk zonder God…onbestaanbaar. En misschien gevaarlijk om te zeggen: God zonder Kerk??? Ik weet het niet.