Als geestelijk verzorger zat Marjanne Dijk (47) aan het bed van vele zieken en stervenden. Maar toen haar eigen vader vorig jaar plotseling overleed, wist ze niet meer of ze dat werk nog wel zinvol vond. Ze voelde geen grond meer onder haar voeten en zat een half jaar thuis. Dijk weet sindsdien uit eigen ervaring hoe ingrijpend een onverwacht verlies kan zijn.
De vader van Marjanne Dijk, net als zijzelf werkzaam in de geestelijke verzorging, stierf na een kort ziekbed tijdens een vakantie in een Frans ziekenhuis. Van stervensbegeleiding of persoonlijke aandacht was in de verste verte geen sprake. Die traumatische gebeurtenis heeft Dijk aan het denken gezet over de vraag wat een ‘goede dood’ is. Het sterfbed van haar vader verdiende dat predicaat zeker niet. Maar onder welke omstandigheden is de dood wel goed? En voor wie precies?
Marjanne Dijk beschouwt iedere ziekenkamer die ze betreedt als een soort van ‘heilige grond’, waar ze het liefst haar schoenen uit zou doen. Ook in het Nederlandse zorgstelsel is volgens haar te weinig ruimte om uit te zoeken welke dood bij iemand past. Daarom houdt Dijk zich in het ziekenhuis waar ze werkt steeds meer bezig met morele counseling rondom sterfprocessen.
Inspiratietekst
Wat is een goede dood?
Is er wel een goede dood,
En als er een goede dood is,
Welke dan?
de verwachte
de voorbereide
de zachte
de plotselinge
de gelovige
de ongelovige
de gewenste?
En voor wie is ze dan goed,
voor de gestorvene,
voor de nabestaanden?
Of er een goede dood is of niet,
wie zal het zeggen?
Laat er in ieder geval liefde zijn
De liefde met al haar talenten:
zo stérk als de dood
De liefde met de dood
het enige en echte mysterie van het leven
Uit: Voor bij het einde, Marinus van den Berg
