Nu hebben we vaker onstuimige lentes in Nederland; we zijn veel gewend. Pittige regen- en hagelbuien, wervelende winden, zelfs sneeuwbuien. En altijd komen weer de gele narcisjes, roze bloesembomen en groene boomblaadjes tevoorschijn. Alle Nederlanders weten dan ook dat na regen zonneschijn komt en ‘dat elk nadeel een voordeel heb’. Tenminste, je zou denken dat alle Nederlanders dat weten. Wilders spreekt al jaren in negatieven en er lijkt geen eind aan te komen. Van ‘we hebben problemen met criminele Marokkanen, dus die moeten het land uit’ tot de allernieuwste uitspraak: ‘we hebben problemen en dus moeten we minder Marokkanen in het land hebben’. Geef iets aandacht, en het groeit…in je hoofd. Roep dat je iets niet wilt en je krijgt het op je bordje gepresenteerd…in je hoofd. Dat weet Wilders ook wel, maar zijn stokpaardje is nu eenmaal moslims en Marokkaanse Nederlanders problematiseren en zo op negatieve wijze aandacht krijgen, want op een andere manier lukt het de arme man niet. Alleen jammer en gevaarlijk dat er zoveel Nederlanders zijn die zijn uitspraken ook werkelijk laten groeien in hun hoofd en erin gaan geloven.
Hoelang mijn eigen negatieve buien ook duren, ik kijk altijd weer uit naar de zonneschijn die na regen tevoorschijn komt. Puur uit eigenbelang, want teveel negativiteit is slecht voor je gezondheid en voor die van je medemens. Ik zal in deze weblog dus niet teveel ingaan op alle leed dat de kwestie teweeg bracht, zoals de pijn en smart van Marokkaanse Nederlanders, de omslachtige veroordeling van onze premier Rutte, PVV-crisissen en (misplaatste) wrok en slachtofferschap van Wilders. Ik zal ook niet ingaan op de afgrijselijke internetdiscussies waar het racisme onverholen tot uiting kwam. Ik zal dus ook niet uitweiden over de Nederlandse hindoe dame die mij sommeerde ‘terug’ te gaan naar de islamitische wereld waar ik als vrouw ten onder zou gaan aan vrouwenonderdrukking, onder andere in de vorm van vrouwenbesnijdenis (ik druk het nog netjes uit).
Ik geef toe dat ik in eerste instantie niet bestendig was tegen Wilders’ hoosbui. Geschrokken door de felheid waarmee hij zijn emmer ijskoud racisme over ons heen kieperde, werd ik meegenomen in woede en angst. Woede vanwege zijn ernstig stigmatiserende taal en angst omdat er vandaag of morgen een losgeslagen extremist door zijn woorden geïnspireerd kan worden. Ik wilde de barricades op; aangifte doen, demonstreren, brieven schrijven naar kranten, tv en politiek en boos worden op de mevrouw bij de Etos die nijdig tegen me zei dat Wilders gelijk had. Maar ik was niet de enige. Burgers, organisaties, burgemeesters en raadsleden, politici en zelfs media veroordeelden het verbale geweld van Wilders en zeiden: ‘genoeg is genoeg!’. Ook religieus Nederland reageerde; in een mum van tijd organiseerde de Protestantse Kerk Nederland een prachtige dienst tegen racisme waarbij vertegenwoordigers van andere religies waren uitgenodigd. Dit alles gaf en geeft hoop. Licht in de tunnel. Pasen na Goede Vrijdag.
Ik heb het dan ook liever over de ontluikende en bloeiende narcisjes die ik de afgelopen weken heb mogen aanschouwen. Zoals de PVV-stemmer die mij na een felle discussie het volgende privébericht stuurde:
Je moet je niet op de kast laten jagen door bepaalde meningen en sommige mensen. Ik weet dat ik soms zeer ongenuanceerd uit de hoek kan komen maar ik sta altijd open voor een gesprek en redenatie van anderen en dus ook voor jouw visie en kijk op dit soort kwesties.
En ik stuurde terug:
Ik lees nu pas je bericht en ik wil je bedanken voor je woorden. Ik heb geleerd de stem van redelijkheid en nuance te prefereren, want daar kom je uiteindelijk het verst mee. Ik neem onderbuikgevoelens en zwart/witdenken van anderen wel serieus omdat ik ook heb geleerd dat dit vooral uit angst (voor de ander) voortkomt. Veel mensen geloven dat de mens van nature het slechte in zich heeft, maar ik geloof (onder andere vanuit de islam) juist dat de mens van nature goed is. En dat laatste probeer ik altijd weer te vinden in de ander. En jij laat me nu met je bericht zien dat ik het redelijk goed heb gezien.;-) Dank je wel!
En ik wil hier nog veel meer ontluikende en zelfs volop bloeiende narcisjes benadrukken, zoals de krachtige wijze waarop Marokkaanse Nederlandse jongeren op Wilders reageren en hun plek opeisen in de Nederlandse samenleving. Ze zijn geen straatrellen begonnen, maar domineren op creatieve en positieve wijze de sociale media door middel van een tsunami van selfies en Facebook-pagina’s waarop zij zichzelf promoten en onomwonden stellen: dit is ons land en we houden ervan. Uit de positieve reacties van andersoortige Nederlanders (ook Nederlandse Nederlanders!) op de Facebook-pages valt af te lezen dat ik niet de enige ben die van trots en blijdschap glundert omwille van deze Marokkaans-Nederlandse burgers die talent en weerbaarheid tonen. Zelfs oudere generaties Marokkaanse Nederlanders zwaaiden tijdens de demonstratie tegen racisme op 22 maart in Amsterdam met een gigantisch grote Nederlandse vlag; een rechts-extremist zou er jaloers op zijn geweest. Mijn collega Heleen die tijdens deze demonstratie aanwezig was, noemde deze oude mannen liefdevol ‘Grootvader’.
De lentebloesem bloeit in volle glorie. Nederland is wakker. Jongeren die hier geboren en getogen zijn, horen hier thuis. Wat tien á twintig jaar geleden niet zo snel zou gebeuren, gebeurt nu wel. Kinderen van migranten eisen Nederland als hun thuisland op, hier horen zij en hier blijven zij. En zelfs hun ouders, die lange tijd vreemdelingen in den vreemde waren, zeggen: wij hebben dit land mede opgebouwd en wij horen hier. In de tussentijd werden twee Marokkaanse Nederlandse jongens neergeschoten tijdens een overval op een juwelier in Deurne. Wilders riep nog iets in de trant van ‘zie je nou wel’, maar zijn woorden waren nietszeggend. Ook de criminelen blijven, maakt niet uit van welke achtergrond, want ze zijn van ons.
Nederland mag een nieuw maatschappelijk debat starten; namelijk hoe leven we samen met al onze verschillen in plaats van hoe pesten we alle verschillen weg? Hoe gaan we de angst voor de ander voorbij en versterken we elkaar? De lente maakt wakker en laat je naar oplossingen zoeken. Zien wij daar de contouren van een Nieuw Wij verschijnen? Ik ben Geert Wilders dankbaar, die dit alles mede mogelijk heeft gemaakt en ons een glimp heeft gegeven van een prachtige werkelijkheid. Namelijk, Nederland als multicultureel feit in plaats van multicultureel drama.
Vind je me te optimistisch? Ik moet wel. Ten bate van jouw en mijn welzijn.
