Ongeveer tegelijkertijd kwam het Vlaams Belang in België met zijn – hoe creatief – ‘Minder, minder, minder-videogame’, het rechtstreeks geïmporteerde erfgoed van haar zusterpartij de PVV. In deze game dienen zoveel mogelijk ongewenste – bij voorkeur islamitische – sujetten en objecten uitgeschakeld te worden met een vliegenmepper of knuppel.
In de Belgische krant De Standaard stond een interessante analyse over het verschil in bejegening van deze kwesties in beide landen. Kozen de Britten voor bestraffen, de Belgen gingen voor negeren. Althans de racistische videogame werd wel gesignaleerd, maar omwille van politieke redenen leek het beter er geen aandacht aan te schenken. ‘Dewinter vist zo wanhopig naar aandacht dat hij dieper en dieper wegzakt in zijn racisme. Waarom zouden we het hem gunnen daar nog aandacht aan te besteden? Zijn pijp is uit’. Zo luidt de analyse van het ministerie van Justitie.
De vraag die De Standaard aan de orde stelt, is of je omwille van politieke strategie schaamteloos racisme kunt negeren. Het minderhedenforum meent dat elke uiting van racisme aangepakt moet worden. ‘Alleen al het feit dat een politieke partij zo’n game kan publiceren, getuigt van een algemeen klimaat van straffeloosheid’, aldus Naima Charkaoui. Als je als samenleving geen grens trekt, geef je het signaal dat racisme wordt gedoogd. Sociolinguïst Jan Blommaert was eind jaren negentig rapporteur bij het European Monitoring Centre on Racism and Xenophobia en hij deelt de visie van het minderhedenforum.
Blommaert merkt op dat het toenmalige Vlaams Blok pas op zijn retour ging toen er maatregelen werden genomen waar de klassieke partijen bang voor waren. De belangrijkste daarvan was het racisme proces tegen het Vlaams Blok in 2004 dat uitmondde in een veroordeling.
Hij zegt daarover: ‘Andere partijen waren zo terughoudend omdat het Vlaams Blok (nu Vlaams Belang) zogezegd openlijk zei wat de kiezer dacht. Terwijl in werkelijkheid de Vlaams Blok-politici de bevolking vooral hebben leren spreken zoals zij dachten’. En dat gedachtegoed is nog alomtegenwoordig in de samenleving.
Interessant is dat hij precies de vinger op de zere plek legt, namelijk dat taal een werkelijkheid creëert. Laten we ook die Nederlandse werkelijkheid van haat zaaien en raciale dementie achter ons laten en, indien noodzakelijk, de middelen die de rechtstaat ons ter beschikking stelt gebruiken. Maar het Britse voorbeeld leert ons dat het nog beter is als mensen uit minderheidsgroepen doordringen tot topposities op allerlei gebied. Dat verhoogt het empatisch vermogen in de samenleving en brengt ons hopelijk meer wellevendheid. Beschaving geeft ruimte aan verschillen.
Echt racisme, en zeker door politici, daar moet hard tegen geageerd worden. Jeremy Clarkson is iemand die graag politiek incorrecte meningen ventileert: vooral op het gebied van verkeer en milieu. Zijn opmerkingen en ook het programma “Top Gear” hebben een satirische inslag. Daar moet je om kunnen lachen. Hij citeerde een bestaand, oud kinderrijmpje. Hij lijkt mij ook te intelligent en te leuk om bewust racisme te bedrijven.
It is interesting given my absolutely negative treatment as a prospectus student at Leiden University. The account of my mistreatment was not acknowledged. I followed up by making two attempts to reach current Leiden University Dean, Carl Stolker. Who also made a concious decision to blatantly ignore my enquiries related to my racist treatment at Leiden University. I have continued to submit the archived record of my mistreatment to various international organisations that deal in institutionalised discrimination.