Na drie weken stond mijn instagram page vol met #throwbackthursdays en klachten dat het allemaal te lang duurde, dat iedereen wel weer naar school wilde. Daar had ik echt totaal geen last van. Ik heb geen probleem met alleen zijn en mezelf vermaken. Sterker nog, ik hou ervan. Dat heeft zeker weten te maken met mijn ontzettende liefde voor lezen en boeken.
Lees meer over Lisa Buizer (16) en haar motivatie. Haar essay, dat een eervolle vermelding krijgt, gaat hieronder verder.
Die eerste drie weken, toen “zoomlessen” nog niet in onze vocabulaire stond, en Rumag alleen nog maar postten over dat ze nu eindelijk de hele dag zonder BH konden rondhobbelen, zat ik lekker op mijn balkon (dat ik voor de lockdown nog nooit gebruikt had, ik woon hier al 7 jaar) met een boek, te genieten van mijn leven.
Omdat ik net jarig was geweest, waren er hier en daar al wat cadeautjes ingekocht (want anderen kopen namelijk wel een week van tevoren cadeautjes en niet de laatste dag voor de verjaardag. Gek hè? Mooie openbaring was dit voor mij). Onder deze cadeautjes viel het 83-pagina’s tellende boekje “Damn, Honey. Een positief pleidooi om te doen waar je zelf zin in hebt” Vrienden van mijn ouders (Lees: de vrouw van het stel, want mannen zijn vaak net zo verbaasd over de cadeautjes als de ontvangers) stuurden mij dit boekje via de post, zodat ik wel mijn cadeautje zou krijgen. Na de eerste twee bladzijden was ik verkocht. Ik zal je een korte samenvatting geven; jij bent mooi hoe je bent girl, draag wat je zelf wilt, seks is oké, niet alle mannen zijn oké, je leven hoeft niet altijd rozenblaadjes en zonneschijn te zijn, Damn Honey! Ik vloog er doorheen.
Mijn oude passie voor onbeschaamd heel Pinterest doorzoeken naar mooie, diepzinnige quotes kwam ook weer boven drijven. En ik weet niet hoe het komt, waarschijnlijk omdat Google en Facebook tegenwoordig alles afluisteren, maar mijn Pinterest pagina stond ineens vol met feministische uitspraken, voorbeelden van waarom feministen nodig waren en grote feministen van nu en van vroeger. Ik vond het geweldig. Alles sloeg ik zo gauw als ik kon op.
Ik appte ‘de vriendin van mijn moeder’ maar nu gewoon mijn vriendin, want laten we eerlijk zijn; vriendinnen openen je ogen over nieuwe (feministische) dingen. Ik schreef iets in de vorm van: “Wat een geweldig boek, meer mensen zouden dit moeten lezen!” Enthousiast kreeg ik antwoord: “Precies! Misschien ben je stiekem ook een feminist ;)”
Dat zette me aan het denken. Er is veel shit in de wereld, er gaan allemaal dingen mis. We hebben tegenwoordig te maken met klimaatverandering en corona, maar feminisme is al zolang een belangrijk punt in onze wereld, en het is nog steeds nodig. Tijden veranderen maar er verandert niks aan het feit dat vrouwen nog steeds minder betaalt krijgen, moeilijker kunnen doordringen tot de top van het bedrijfsleven, niet alleen in het donker over straat durven en aan allerlei modevoorschriften en figuuridealen moeten voldoen. Wat een bullshit. Dus ja, dacht ik, ik ben een feminist.
Aangenaam, mijn naam is Lisa. Ik ben feminist. Is er nu iets verandert aan de wereld? Denken mannen wereldwijd ineens niet meer aan vrouwen alsof het lustobjecten zijn? Herinneren vrouwen zich wereldwijd ineens dat ze mooi zijn zoals ze zijn? Nee. Maar er is wel iets veranderd aan mijn wereld. Aan hoe ik naar de wereld kijk. Aan hoe ik naar mezelf kijk. En daar voel ik me goed bij. Daar voel ik me een stukje sterker door.
Een maand later besloot ik lekker te gaan netflixen (nu moet ik eerlijk zijn; dit besluit ik bijna elke avond). Maar ik kon niks leuks vinden, dus verhuisde ik naar Disney+. En ja hoor, uiteraard. Belle en het beest. Hoe kun je nou de fout in gaan met Belle en het beest? (En reken maar dat ik echt niet geïnteresseerd was in het beest; die freaking grote bibliotheek in zijn kasteel, daar gaat het me om) Voor degene die de film niet kennen; ga je diep, diep schamen. Voor degene die de film wel kennen: we kennen allemaal de iconische scene waar Gaston met zijn vieze laarzen op Belle’s boek gaat zitten en begint te praten over hoe geweldig het wel niet zou zijn als ze samen kindertjes zouden krijgen, dat Belle moet stoppen met lezen omdat ze dadelijk nog gaat nadenken! Dat voor Belle de enige optie zou zijn om te trouwen met Gaston en als hersenloze vrouw door het leven te gaan. Toen dacht ik; wacht eens even. Dat is eng.
Ik besefte me op dat moment dat Gaston by far de engste Disney schurk ooit is. Ik ben niet bang voor een vrouw met acht octopusarmen/benen die probeert de drietand van Triton te stelen om over alle zeemeerminnen te heersen. Ik ben niet bang voor een boze heks die het spinnenwiel vergiftigt, zodat ik en mijn hele volk jarenlang zullen slapen (sterker nog; dat klinkt eigenlijk wel prima). Nee, ik ben bang voor het feit dat vrouwen tegenwoordig nog steeds als het mindere, zwakkere geslacht worden gezien.
Nog steeds worden vrouwen soms onderdrukt door mannen. In Nederland komt dit misschien minder voor, maar het komt alsnog voor. Ik ben banger voor een onderdrukkende, hersenloze man omdat een situatie waarin ik, of 1 van de 8,5 biljoen vrouwen op deze planeet, onderdrukt wordt, 100 keer groter is dan dat ik een appel eet waardoor ik bij zeven dwergen in slaap val. Gaston is de engste Disney schurk, omdat hij het dichtst bij de realiteit komt. En dat is angstaanjagend.
