Dat oranjecircus vormt een prima gelegenheid om op een speelse manier met nationalistische gevoelens om te gaan. Geheel zonder gevaar is het niet, vooral niet wanneer al dan niet sponsorende producenten van alcoholica in dit verband hun omzet weten te vergroten. Maar toch kun je beter hier hartstochtelijk ‘voor ons’ en ‘tegen hun’ zijn dan in het politieke leven. In de wereld van macht en bestuur zijn de problemen complex en grensoverschrijdend: het nietsontziende casinokapitalisme, de uitbuiting van laaggeschoolden wereldwijd, de aantasting van de aarde, de gecorrumpeerde handel in grondstoffen, om alleen maar een paar misstanden te noemen die worden aangeklaagd in de laatste pauselijke encycliek.
Armoede en wereldwijde ongelijkheid leidt tot migratie. Het decadent uitventen van weelde leidt tot ressentiment. En tendentieuze berichtgevingen over criminaliteit vergroten het gevoel van onveiligheid. Theatermakende politici reageren op maatschappelijke problemen als toeschouwers van een voetbalwedstrijd: ze zien de symptomen, niet de oorzaken. Ze weten er domweg te weinig van, en laten zich door hun emoties leiden. Aanvallen! Van Persie eruit, Huntelaar erin! (Voor de goede orde: ik citeer mezelf.) Maar alle reële problemen en vermeende gevaren worden niet opgelost en gekeerd door felle reacties vanaf de zijlijn. De kracht achter een goed spelend elftal is een coach die goede analyses maakt, het hoofd koel houdt, een realistische hoop koestert en verstandige maatregelen treft.
Als we die ‘saaiheid’ nou eens wat meer toestaan in de politiek, en onze behoefte aan een spannend gevecht uitleven in sport en spel en dáár toeteren en schelden, juichen en janken – zouden onze volksvertegenwoordigers in Den Haag dan niet veel beter werk leveren?
