Zo herken ik in zijn boek dat angst vaak de drijfveer is om daadwerkelijk met elkaar in contact te treden. De multiculturele samenleving, waarop zolang de nadruk is gelegd, heeft veel gedaan aan het zichtbaar maken van verschillen tussen culturen, maar weinig aan het bevorderen van wederkerigheid en gedeelde verantwoordelijkheid.
Wat me aanspreekt in het interculturele model is dat daarin gezocht wordt naar mogelijkheden om gedeelde verantwoordelijkheid voor de wijk of de stad vorm te geven. Dat vraagt om een gezamenlijke inspanning, om overleg, om openheid voor elkaars perspectieven en zorgen en om de plicht om ook voor de ander te beschermen wat ik voor mijzelf wens.
Het aantrekkelijke van het boek van Scheffer vind ik dat er een grote bewogenheid uit spreekt die gericht is op het vinden van een nieuwe modus van samenleven in Nederland. Het besef dat het oude vertrouwde onder elkaar voorgoed voorbij is veroorzaakt niet alleen een breuk maar belichaamd naast alle problemen in voornamelijk de grote steden ook kansen. De zoektocht van Scheffer naar deze kansen vormt een authentieke bijdrage aan de vragen waarvoor Nederland (naast alle andere Europese landen) zich gesteld ziet.
