Het zijn dit soort uitspraken die beklijven en deze heb ik meermaals gehoord. In de jaren dat ik mij bezig houd met ouderen met een migratieachtergrond en zorg, heb ik vele naasten gesproken die het leeuwendeel van deze zorg voor hun ouder(s) op zich hebben genomen. De grootste gemene deler, de rode draad in hun verhalen is de intrinsieke – en veelal religieuze – motivatie om tot het einde de zorg op zich te nemen. Dit uit zich in een groot gevoel van plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel, zelfs op momenten dat het eigenlijk niet meer gaat en escalatie in de thuissituatie dreigt. De tevredenheid van ouders is een groot goed en aan hun positie wordt niet getornd.
Veel van deze mantelzorgers komen in een spagaat terecht tussen de wens om zelf voor hun ouders te zorgen (en daarmee te voldoen aan het ideaalbeeld) en de confronterende realiteit dat dat niet altijd kan. Er is een steeds groter wordende groep die de zwaarte van de zorg wel zou willen delen met formele zorg, mede vanuit de overtuiging dat goede zorg organiseren voor de ouder ook goed zorgen is. Toch is dat vaak nog een brug te ver door het idee dat het huidige zorgsysteem niet is ingericht op ouderen met een niet-westerse migratieachtergrond en daardoor de zorg niet kan voldoen aan hun wensen en behoeften.
De afstand tot de formele zorg is nog groot en vertrouwen daarmee klein. Inspanningen om die afstand te verkleinen zijn er steeds meer. Voorbeeld hiervan is de onlangs uitgebrachte beleidsnota cultuursensitieve zorg van het ministerie van VWS, een belangrijke mijlpaal die cultuursensitieve zorg pertinent op de agenda zet. Hoewel er al veel is gezegd en geschreven over cultuursensitieve zorg, is de beste manier om te begrijpen wat daarin belangrijk is – fundamenteel zelfs – het luisteren naar de stemmen die ons dat het beste kunnen vertellen.
