Met de beelden van de bestorming van het Capitool nog in mijn achterhoofd en de daarop volgende inauguratie voor mijn ogen komt de prangende vraag in mij op: hoe sluit je vrede? Hoe heel je het onrecht, de angst en de wonden? Hoe kom je weer tot zuster- en broederschap over diepe conflicten heen? En niet alleen in de VS maar ook nu hier in Nederland.

Vrede…
Als zoeken naar vrede uitzichtloos lijkt
omdat er geen eind aan conflicten komt,
als vrede jou ongemakkelijk schijnt
omdat het je eigen plek bedreigt,
als vrede geen vrede blijkt
omdat wij ons van buiten
én van binnen wapenen…,

laten we dan terugkeren
naar het eerste begin van vrede:
die ene hand die,
– aarzelend maar hoopvol –
naar de ander reikt… (FD)

Ja, hoe maak je een nieuw begin? Vroeger op school stond de onderwijzeres erop, bij een ruzie, dat je de ander een hand gaf om het goed te maken, wat je – mokkend en wel – meestal toch deed. Daarna ging het wel beter want de ene hand had de ander aangeraakt.

We kunnen elkaar nu niet aanraken en geen hand geven of het moet zijn met handschoenen aan en een mondkapje op. Wat betekent het dat we elkaars huid niet voelen, maar alleen het materiaal dat ertussen zit? Aan de manier waarop iemand je een hand geeft, kun je normaal veel afleiden maar nu lukt dat niet. Twee elleboogpunten die elkaar raken bevatten ook niet veel gevoelscellen en onze gezichtsuitdrukking is grotendeels verborgen.

Sappho_fresco
Dichteres Sappho

Hoe moeten we nu elkaars gevoelens wegen? En de vooroordelen daarin of een voorzichtige toenadering? Bij iemand die je langer kent lukt dat wel, maar hoe gaat dat bij een plotselinge ruzie of in gesprek met een vreemde die je niet zo goed begrijpt? Hoe kom je tot een (helende) ontmoeting? Door jouw fout moedig te benoemen? Het juiste woord te vinden? Iets welgemeend te zeggen? En dat vol te houden…?

Bij de inauguratie in de VS op 20 januari waren er allerlei eeuwenoude rituelen: het uitspreken van de eed met de hand op de respectievelijke bijbels door Biden en Harris, de toespraak van Biden zelf, gebeden en stilte, toespraken van senatoren, een mooi lied en natuurlijk het volkslied.

Maar er was nog iets dat werkelijk heling kan gaan brengen: het juiste woord, in dit geval van een jonge vrouw en dichteres, Amanda Gorman, die aan het eind van de plechtigheid haar gedicht The hill we climb voorlas. In het gedicht benoemt ze veel scherpe tegenstellingen die soms via woordspelingen weer een positief beeld vormen: We lay down our arms so we can reach out our arms to one another. Haar woorden hebben veel mensen ontroerd en diep geraakt. Hierin vertolkt zij de pijn en de schade die de aanwezigen en de mensen elders in het land aan elkaar opgelopen hebben maar ze eindigt met de aanmoediging aan allen, en ook aan ons, om zelf het licht te zien én te zijn:

For there is always light,
If only we’re brave enough to see it.
If only we’re brave enough to be it. 

U kunt gratis verder lezen

Klik deze melding weg via het kruisje. Maar goede artikelen schrijven kost geld. Steun daarom onze schrijvers en word al vanaf € 5 per maand Vriend/in van Nieuw Wij.

Ik lees eerst het artikel verder.
Felicia Dekkers

Felicia Dekkers

Redacteur

Felicia Dekkers is Neerlandica en studeerde later theologie. Zij werkte in het onderwijs (MO en HBO) en daarna als (beeld)redacteur bij …
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.