“Amsterdam”, verzucht hij, hij hoort niet eens dat ik helemaal niet naar Amsterdam ga maar doorreis naar Rotterdam. Ik maak een gezicht zoals die smiley die liggende streepjes heeft voor mond en ogen en hoor hem aan; een lyrische lofzang op een stad die ik eigenlijk niet zo goed ken. Het is een, in mijn ogen, aaneenschakeling van willekeurige stereotyperingen: klompen, tulpenbollen, overal fietsen (hetzij geparkeerd, hetzij in beweging) en ja, hasj en wiet, de voornaamste reden van zijn extase over Amsterdam. En ergens begrijp ik het ook wel.
Zuipen, snuiven, blowen, het kan allemaal hier, zolang het maar niet open en bloot gebeurd. Achter de spreekwoordelijke gesloten deuren gebeurd een hoop; de Egyptische zakenman die ik een keer coke snuivend aan een aanrecht vond. De huisgenoot van een kennis die, toen ik bij hen op bezoek was, geen zinnig woord meer kon uitbrengen nadat ze een paar kalmeringspillen had geslikt en daardoor stoned op de bank zat, daas voor zich uitstarend. En de man die in een paar uur tijd zoveel had gezopen, dat hij de badkamer en slaapkamer van de gastvrouw volledig had ondergekotst.
Geef mij dan toch maar Salah, de salafi collega met wie ik ooit eens heb samengewerkt. Ik zie hem nog zo voor me: baard, brilletje, ogen met lachrimpeltjes eromheen en een humor die ik vatte. Hij wou me alleen geen handje schudden, maar dat vond ik eerlijk gezegd wel een verademing in een stad waarin bijna elke man die ik tegenkom me ongegeneerd aanstaart en altijd met excuses komen als ze ‘per ongeluk’ langs me heen strijken.
Drugs, van hasj tot en met slaap- en kalmeringsmiddelen die hier gewoon vrij verkrijgbaar zijn, zijn alomtegenwoordig in Cairo.
Het is in Cairo moeilijker een fles whisky the scoren dan om aan een stukje hasj te komen. Sterke drank is in Egypte niet vrij verkrijgbaar dus is er een levendige zwarte handel in sterke drank. Tot voor kort kwamen er nog wel eens advertenties van particulieren langs in bepaalde Facebook groepen, totdat de beheerder die ‘alcohol te koop advertenties’ verbood uit vrees te worden opgepakt door de politie. De enige manier om als Egyptenaar aan sterke drank te komen, de zwarte markt terzijde latend, is om je terugkerende buitenlandse vrienden te vragen je mee te nemen naar de dichtstbijzijnde duty free store. En dus ben ik vaak het haasje.
Als de aankopen zijn gedaan, drie flessen alcohol maximaal, krijg ik een aantekening in mijn paspoort. Terwijl mijn vrienden afrekenen vraagt de kassier of hij nog wat parfum voor een vriendin op mijn paspoort mag zetten. “Tuurlijk” roep ik jolig, “nu ik toch bezig ben.”
Het rare is dat er wel slijterijen bestaan in Egypte, de meest bekende is ‘Drinkies’ gerund door Kopten, maar het sterkste wat je daar kunt kopen is een soort bubbeltjeswijn die als champagne door moet gaan.
Neen, dan is het eenvoudiger om aan hasj te komen.
Dat gaat ongeveer als volgt: je rijdt wat rond en belt met je huisdealer. De dealer zegt waar de rendez-vous plaats is waar je dan heen rijdt. Je stapt uit, loopt naar de auto die daar geparkeerd staat, geeft hem wat geld en je komt terug met een behoorlijk stuk hasj, een kind kan de was doen.
Er gaat een hardnekkig gerucht de ronde dat de Egyptische politie zwaar betrokken is bij de invoer en distributie van hasj, maar niets kan bevestigd noch ontkend worden.
Vrijwel al mijn Egyptische vrienden en kennissen blowen en/ of drinken, dat is een trend die je ook landelijk ziet: op een bevolking van circa 91 miljoen inwoners gebruiken ongeveer 44 miljoen inwoners drugs, hetzij hasj, hetzij kalmeringsmiddelen zoals Siësta en Tramadol.
Ik denk dat dat gegeven ervoor heeft gezorgd dat in april 2015 Osama Salama, hoofd van de Cairo en Giza Tabakshandelaren Vereniging, een voorstel heeft ingediend om hasj te legaliseren zodat er belasting op geheven kan worden. Op die manier, zo redeneert Salama, kan de enorme staatsschuld drastisch worden verminderd en is Egypte minder afhankelijk van buitenlandse leningen.
Of je nu voor of tegen dit voorstel bent, Salama’s idee om hasj te legaliseren en te belasten is een logische stap. Ik zie het echter niet gebeuren. Wat ik wel positief vind, is dat Salama de nuchterheid bezat dit balletje op te gooien zonder in de diepste kerkers te verdwijnen wegens blasfemie of een andere onzinnige en verzonnen drogreden.
En dus zal Amsterdam altijd als een euforie in de oren van elke blowende Egyptenaar klinken. Niet zozeer omdat hasj hier niet verkrijgbaar is maar omdat het roken van een blowtje in Amsterdam niet strafbaar is. Omdat je gewoon naar een coffeeshop kunt gaan om aan je dagelijkse portie hasj en/ of wiet te komen. Omdat je niet die sleur hebt om ergens op een straathoek aan je stash te komen.
En dat is Egypte, het land waar alles kan maar niets mag.
Dit artikel werd eerder geplaatst op de website Nieuwemoskee.nl.
