Shame grijpt je bij je strot en laat je niet meer los. Misschien zelfs niet als de film is afgelopen. Alles wordt op zeer subtiele wijze en toch compromisloos weergeven, wat de film een diepe lading geeft. Steve McQueen (regisseur) krijg het voor elkaar om gedurende de hele film een gevoel van vervreemding vast te houden. Hij doet dit door een geweldige soundtrack en hier en daar een gewaagd camerashot, en zelfs de vierde wand (de scheiding tussen de kijker en de filmrealiteit) is niet veilig.
Hoewel uitvergroot, geeft de film de mannelijke seksdrive weer. Dat het om een verslaving gaat wordt subtiel weergegeven doordat we – ondanks de vele, vaak korte, shots van seksuele handelingen – Brandon nooit een hoogtepunt zien bereiken. De vervulling die hij uit zijn verslaving haalt is leeg, net als de inrichting van zijn huis.
Ik had echter gehoopt dat deze film ons zou laten nadenken over seksualiteit in het algemeen. Dat hij ongemakkelijke vragen zou stellen die een (brede) discussie zouden oproepen. Mijns inziens lukt het de film niet om over het individuele geval van Brandon heen te stijgen, en lukt het daarmee ook niet om echt een platform voor deze discussie te geven.
Als we kijken naar de titel, krijgt de film er nog een laag bij: schaamte. Ik kan me voorstellen dat je je rot schaamt voor een verslaving als die van Brandon. De communicatie over het waarom van de schaamte is heel subtiel, en ik laat de interpretatie daarvan graag aan u over.
Ik wil besluiten met een vraag. De verbinding tussen lust en schaamte, is een breed gedragen religieus thema. Maar waarom is seksualiteit eigenlijk iets om ons voor te schamen?
Seksualiteit is niet iets om je voor te schamen, wel verslaving aan seks.