Uiteraard is de PVV verontwaardigd over het terughalen van ‘terroristen’. ‘Wat de VVD betreft blijven deze oorlogsmisdadigers, dáár, in die zandbak daar,’ verklaarde Ingrid Michon, zichtbaar trots op haar woordkeus. ‘Eigen schuld, dikke bult! Laat ze maar mooi verrekken in die woestijn daar,’ zo interpreteer ik haar statement, waarvan de strekking helaas door velen gedeeld wordt.
Ook ik walg van de verschrikkingen door IS aangericht, maar geloof niet dat er een einde aan de ellende komt zolang er niet naar onderliggende oorzaken van het verval in barbarij gekeken wordt. Het is een oude waarheid dat onder agressie en geweld altijd wanhoop en woede, teleurstelling en verdriet liggen.
Ik geloof niet dat de wereld er veiliger van wordt wanneer deze vrouwen aan hun lot worden overgelaten. In de eerste plaats omdat het gevaar van radicalisering ‘dáár, in die zandbak’ veel groter is dan wanneer hen hier onder goede begeleiding een faire kans geboden wordt. En in de tweede plaats omdat het gevaar reëel is dat de nu nog onschuldige kinderen, juist ‘dáár in die zandbak’, op zullen groeien tot uiterst gefrustreerde jonge mensen. En dat in hen de haat door het bij voorbaat afgeschreven zijn, zal gaan broeien en gisten en vroeg of laat tot een uitbarsting zal komen.
In hetzelfde NOS-journaal vertelde Bert Klijn over zijn dochter Amber die net twintig was toen ze in 2015 vertrok naar IS-gebied, geronseld met mooie verhalen. ‘Hartstikke naïef, ik snap ook niet dat mijn dochter daar ingetrapt is. Na zes weken was ze er al achter dat ze in een verschrikkelijke valkuil terecht was gekomen, alleen dan kom je er nooit meer uit.’ Na een aantal mislukte ontsnappingspogingen zit Amber nu al drie jaar in een Koerdisch gevangenkamp, samen met haar twee dochtertjes. Bert en zijn vrouw zijn gescreend door de kinderbescherming en justitie, ze mogen hun kleinkinderen opvangen als hun dochter terugkomt, berecht wordt en haar straf uitzit. ‘De kinderkamer is al jaren klaar – het is gewoon een drama als zoiets je overkomt, je belandt gewoon in de hel.’
Het pleidooi van deze vader raakt me. En ik verbeeld me te begrijpen dat een jongere gegrepen kan worden door een ideaal. Ik voel daar sympathie voor, in ieder geval méér dan voor het obligate streven naar ‘veel geld verdienen’ dat ik als docent nogal eens als levensdoel heb horen noemen. Dat er bij het streven naar rijkdom foute afslagen worden genomen, weten we. Dat er bij de overgave aan een overtuiging of ideaal ongelukken kunnen gebeuren, evenzeer. Maar dat neemt niet weg dat een verdwaalde mens tot inkeer kan komen en een nieuwe kans verdient.
‘Voor het CDA is het van belang dat deze haters dáár bestraft worden,’ zo sprak Anne Kuik ferm. Zij weet natuurlijk ook dat haar partij het zich op rechts niet kan veroorloven woorden van barmhartigheid te spreken. Maar heeft zij daarmee meer recht op een menselijke behandeling dan Amber?
Zeer ware woorden! Als je alle mensen de kost zou moeten geven die in hun jonge jaren onbesuisde dingen hebben gedaan…….. Zij het door verkeerd gekozen idealen of door peer pressure of door algehele onvrede met de wereld zoals hij nu is.
Ik vind sowieso dat mensen een tweede ( of derde of vierde) kans verdienen en ik vind ook dat je eventuele fouten van de ouders nooit of te nimmer op onschuldige kinderen mag verhalen.