Buiten droeg je… nou ja… normale kleren noem ik het maar even. Gewoon een broek, rok, jurk, jasje, tasje, je snapt het wel. Maar zodra ik thuis kwam ging ik naar mijn kamer en kleedde me gelijk om. Want thuis ik droeg relaxkleding. Een soort pyjama, maar niet het soort waar je mee slaapt. Maar een soort waar je lekker mee op de bank ligt te zappen. Een twinset van vaak warm materiaal. Helemaal aangepast aan het Hollandse weer. En wanneer ik naar buiten ging, kleedde ik me weer om en droeg mijn normale kleding.
Ik wist niet beter dan dat dit normaal was. Ik vond het raar wanneer ik bij vriendinnen van andere culturen – lees Nederlandse – thuiskwam. Die droegen de hele dag, ook thuis, hun buitenkleding. Ook ’s morgens als ik onverwachts aan de deur kwam, waren ze altijd klaar om naar buiten te gaan. Terwijl ik dan vaak nog moest omkleden.
In de multiculturele wijk van mijn ouders viel dat allemaal niet zoveel op als je met je ‘binnenkleding’ even naar buiten liep naar de auto of naar de buren. Maar toen ik later mijn eigen huis had en in een keurig dorpje terecht kwam, viel dit zogenaamde cultuurverschilletje enorm op. Zo staan onze vuilnisbakken aan de voorkant van het huis. En als ik wat afval weg wilde gooien, keek ik iedere keer eerst goed naar buiten voordat ik het in de bak gooide.
Binnenkloffie
Vooral toen ik er net kwam wonen viel dit op. Dan stonden mijn behulpzame buren onverwachts aan de deur en zag ik ze onderzoekend kijken naar mijn outfit. ‘Ben je net wakker?’ Of ‘ben je ziek?’, volgde na een topdown blik. Ik denk dat ze er inmiddels aan gewend zijn, want ik krijg die vragen niet meer. Ik ben namelijk in de eerste jaren zo vaak ik mijn binnenkloffie naar buiten gerend wanneer de kinderen voor de zoveelste keer van de schommel vielen.
Ik heb wel eens gedacht om mijn ‘integratie’ te perfectioneren door eens zo lang mogelijk in huis met mijn buitenkleding rond te lopen. Maar ik kan het niet. Ik krijg kriebels en voel me onrustig wanneer ik thuis ben, niet weg hoef en rondloop in een spijkerbroek. Ik heb besloten om het los te laten. Ik heb net zoals mijn bi-culturele achtergrond gewoon ook een bi-culturele garderobe.
Zo herkenbaar. Te erg gewoon. Ik kan het ook niet. Ik liep in de meest kleurige pyjama’s rond. Nu mijn kinderen wat ouder zijn en er kinderen komen spelen en die ouders ook binnen komen voelde ik me af en toe opgelaten. Met mijn rode kerstlegging in april…. Ik heb in deze corona tijd maar zwarte en donkerblauwe shirts en loungebroeken gehaald. Geen buitenkleding maar goed genoeg voor de online meetings. Ze vragen me niet meer of ik ziek ben?.