Ik dook direct op Twitter, het medium bij uitstek om vrijwel direct meer te weten te komen, en zag dat ik niet de enige was die die nacht nog zo laat op was in Maadi; meerdere mensen rapporteerde de enorme knal en een paar minuten later rolde de eerste ‘nieuwtjes’ de digitale snelweg op. Ditmaal was het een bomaanslag op een Nationaal Beveiligingsgebouw (vraag me niet wat het is) in Shubra El-Kheima. Shubra El-Kheima behoord niet eens tot Cairo, het ligt ongeveer een kilometer of 30 van Maadi, kun je nagaan hoe krachtig de bom was dat ik het over een afstand van meer dan 30 kilometer kon horen.
Ontploffende bommen, zo nu en dan, horen bij Cairo, het is een soort gemeengoed geworden, en alhoewel ik voor een fractie van een seconde even verwilderd op de bank zat, zat ik even later al bijna weer verveeld voor me uit te kijken. En dat is eigenlijk het rare eraan: mijn bijna ‘verveelde’ reactie op een absurde gebeurtenis die mensen het leven hebben gekost!
Wanneer ik mijn zus vertel over (wederom) een bomaanslag in Cairo, schiet ze direct in de stress: “Jezus! Kom terug naar Nederland joh!” galmt mijn what’s app. En ik begrijp haar zorg ook. Een bomaanslag in Nederland is vrijwel ondenkbaar en als het gebeurd, voer voor media voor zeker een week, zo niet langer. Niet in Cairo, er gaat bijna geen maand voorbij zonder dat er ergens wel eens een bom ontploft, en de meeste halen niet eens het nieuws, blijven gelimiteerd tot Twitter en/ of Facebook.
Ik probeer haar uit te leggen dat de meest recente bomaanslag niets is om je zorgen over te maken, ik weet niet of ik daarin slaag, op FaceTime blijft ze me zorgelijk aankijken.
Ik denk dat ik immuun ben geworden voor de absurditeit van bomaanslagen, het hoort er een beetje bij, ik woon in een land wat politiek instabiel is. Als je lang genoeg wordt blootgesteld aan zaken die eigenlijk te gek voor woorden zijn, dan zet dat je ‘coping’ mechanisme in werking. Ik weet dat een explosie absurd is, dat dat iets is wat je bang zou moeten maken, maar dat doet het dus allang niet meer, ik ben het gewend.
Absurde situaties:
Een vriend van me liep op een avond in 2012 nadat Morsi was afgezet, een supermarkt in Heliopolis binnen. Eenmaal binnen zag hij mensen rondrennen en naar elkaar schreeuwen, schappen waren leeg, blikjes conserven rolden eenzaam over de stenen vloer. “Het was alsof de zombie Apocalyps op het punt van losbarsten stond” vertelde hij me. Hij keek het even aan, draaide zich om en liep kalmpjes de zaak uit met de gedachte het ergens anders te proberen. Achteraf bezien was het een absurde situatie maar zo ervaarde hij het niet, niet op dat moment althans. En de manier waarop hij het vertelde maakte me aan het lachen.
Een kennis van me vertelde me over zijn wederwaardigheden bij een ‘Drinkies’ winkel in Maadi, ergens rond de 2011 revolutie. Toen hij binnenkwam waren mensen de winkel aan het plunderen; de beveiliger zat erbij, met zijn benen languit op de balie, en keek ernaar. Hij verwelkomde mijn kennis en zijn vrienden en inviteerde hen op een greep uit de koelkast en de schappen voor alles weg zou zijn. Hij was zelfs nog zo vriendelijk de buit in de achterbak van de auto te laden en hen uit te zwaaien (natuurlijk met een knisperend briefje van 50 Egyptische Pond in zijn hand als beloning voor gedane moeite). En weer lachte ik om de komische manier van vertellen.
Het zijn absurde situaties, je weet ook dat het absurd is, en toch, op de één of andere manier, zie je het niet als bedreigend. Immers, die bomaanslag was meer dan dertig kilometer verderop en de absurde wederwaardigheden van mijn vrienden waren alleen maar dolkomisch.
Absurde situaties… Cairo is er vol van.
Dit artikel werd eerder geplaatst op de website Nieuwemoskee.nl.
