Ondertussen wordt in harde taal over deze gevluchte personen gesproken. Er ontstaan zelfs nieuwe woorden: ‘asielchaos’, ‘asielcrisis’, ‘asielplaag’, ‘asielramp’ en ‘asielfrustratie’. Jonge mannen vertellen in de Telegraaf dat ‘deze groep’ weinig te verliezen heeft en hier is om de boel te verpesten, maar dat de dorpsbewoners in het nabije Ter Apel ‘er keihard tegen in zullen gaan’. Staaltje ‘asielagressie’ zou ik zeggen. Deze gevluchte personen worden gedefinieerd in termen van chaos, agressie, frustratie en dus gevaar. Taal doet er wel degelijk toe. Negatief taalgebruik vormt onze beeldvorming. Zo worden gevluchte personen gereduceerd tot enkel een probleem, een last, een plaag, iets wat je zo snel mogelijk operatief moet verwijderen, als een kankergezwel.
Dit narratief laat zien hoe openlijk racistisch en discriminerend een deel van de samenleving is. Deels is dit een uiting van xenofobie, maar net zo goed van islamofobie. Iemand schreef op Twitter naar aanleiding van het overlijden van een baby van drie maanden in Ter Apel dat hij het sneu vindt als een Oekraïense baby zou komen te overlijden maar blijheid ervaart wanneer het een islamitische ‘zandaap’ betreft (het account is inmiddels verwijderd).
Maar er is nog meer aan de hand. De manier waarop gevluchte personen in Ter Apel geframed worden laat ook een narratief van dehumanisering zien. Hun menselijkheid wordt ontkend en dus verdienen zij geen menswaardige behandeling. Hoe anders kun je rechtvaardigen dat een hygiënisch toilet, een douche en overige fatsoenlijke leefomstandigheden die voor ons Nederlanders vanzelfsprekendheden zijn, niet ‘mocht’ en niet ‘kon’ gelden voor deze gevluchte personen? Bovendien hebben hatelijke en dehumaniserende narratieven van gevluchte personen in Ter Apel wel degelijk invloed op ons. En dan niet alleen op de manier waarop wij ze begrijpen, maar ook op de mate van empathie en compassie die we voor deze gevluchte personen voelen. De lage bereidwilligheid om deze mensen in nood te helpen spreekt boekdelen. Ernstig gegeven is dat Artsen zonder Grenzen voor het eerst in eigen land moest optreden. Vergelijk het met de hoge bereidwilligheid van ons burgers om Oekraïners in nood te helpen.
Maar wiens schuld is dit? Laten we eerlijk wezen, het huidig asielbeleid in Nederland discrimineert wettelijk. Zo heeft het geleid tot institutioneel racisme: door wetten, regels en protocollen worden gevluchte personen op basis van afkomst ongelijk behandeld. Ter vergelijking: gevluchte Oekraïners krijgen een dak boven hun hoofd, mogen in Nederland direct aan het werk en hebben recht op leefgeld (waardoor ze zelfs op vakantie kunnen gaan). Dit allemaal onder meer op grond van de Tijdelijke Beschermingsrichtlijn. Zo openden meerdere gemeenten opvangcentra die specifiek bedoeld waren voor gevluchte personen uit Oekraïne. Wij betalen met ons belastinggeld wel voor het leefgeld van gevluchte personen uit Oekraïne, maar niet voor gevluchte personen uit Ghana, Syrië of Afghanistan. Zijn we medeplichtig aan deze vorm van institutioneel racisme?
Er bestaat een wettelijke rechtvaardiging om gevluchte personen op basis herkomst anders te behandelen. Maar wat je nu ziet gebeuren is dat deze wettelijke rechtvaardiging ook doorsijpelt in ons menselijk handelen, in onze perceptie in hoe wij gevluchte personen in Ter Apel dehumaniseren, ongelijk behandelen en voor ‘uitschot’ uitmaken. Het heeft invloed op hoe solidair we ons kunnen opstellen voor mensen die niet op ons lijken.
Maar kan er überhaupt – al dan niet wettelijk – een rechtvaardiging bestaan voor het ongelijk behandelen van mensen? Ik geloof het niet. Er is slechts één ras, en dat is het menselijk ras. Zag iedereen dit maar. Dan hadden we geen 700 gevluchte personen die op de grond moeten slapen in Ter Apel. Dan had er ook geen rechtvaardiging bestaan voor het ongelijk behandelen van mensen in Ter Apel. Als er geen rechtvaardiging bestond voor deze ongelijke behandeling dan hadden we ook geen ‘asielchaos’ in eerste instantie gehad. Het ontbreken van medemenselijkheid en solidariteit voor mensen die niet op ons lijken is misschien wel de grootste oorzaak van de ‘asielcrisis’ in Ter Apel.
Het is natuurlijk verschrikkelijk, maar mevrouw Noor mag hierin ook de positieve kant wel belichten. In 2021 kwamen 10.120 mensen via gezinshereniging naar Nederland. In 2020 waren dit er 3.862, in 2019 waren dit er 4.179, en in 2018 6.463. (bron: UNHCR) Dus wel te verstaan: bovenop de inmiddels toegelaten vluchtelingen.
Wat heeft dat laatste ermee te maken? Eerst ‘het is verschrikkelijk’ en dan het woordje ‘maar’ alsof dat wat dan volgt maakt dat het minder erg is en het racisme vergoelijkt.
Ik ben het helemaal eens met Sahar Noor. Het is schandalig hoe we deze mensen gebruiken als pionnen op een schaakbord. Deze crisis wordt ten koste van hen gemaakt, alles om maar de grenzen te sluiten en een vermindering van gezinshereniging door te kunnen voeren. En dan maar hameren op onze ‘Christelijke identiteit”. Aardig onchristelijk hoe ons ‘Christelijk’ land omgaat met naastenliefde. Die geldt inderdaad alleen voor mensen die op ons lijken. Vooral niet verder kijken dan de buitenkant dus.
De UNCHR-cijfers tonen aan dat Frans’ reactie onjuist is. Niet qua mening, maar voor wat betreft feiten. Er kan natuurlijk altijd meer gepresteerd worden door ons (relatief) rijke land.
Ik zou uit willen zoomen en naar de hele grote ongelijkheid willen kijken. In rijkdom, in gevolgen milieu wereldwijd. Wij hebben een enorme schuld te vereffenen ( uit onze geschiedenis, handelsvoordelen, vervuiling dumpen). Dat rechtzetten en zelf lange tijd genoegen nemen met minder rijkdom in de Westerse landen zou geweldig zijn. Stoppen met boven onze stand leven. Dan minder armoede en landen elders en ook minder onrust en oorlogen. En minder vluchtelingen op de langere termijn. Dat is vast een utopie; de wereld zien als 1 familie die alles eerlijk deelt (EN oude schulden vereffent) zou gelijk(waardig)heid creëren en meer vrede. Overigens worden we nu door die crises al wat gedwongen te krimpen, maar we zien dat als iets tijdelijks en groei is nog steeds de heilige graal. Ten koste van wat? Wat dat betreft hoop ik dat de economische ‘crisis’ nog wat erger wordt. We moeten leren wat bescheidener te worden. klinkt allemaal niet heel realistisch besef ik tegelijk. zolang een handjevol bedrijven en mensen disproportioneel idioot rijk zijn en worden over de rug van anderen is zoiets lastig. Maar crisis ( of uiteindelijk een oorlog? ook bij ons?) dwingen tot ingrijpende veranderingen en ingrijpen. Zo doorgaan als we deden heeft zijn tijd gehad en kan niet meer.
Het gaat bepaald niet vanzelf, maar we bouwen een nieuw huis; ecologisch en sociaal duurzaam. Dat laatste zit ‘m, bouwtechnisch dan, in ons aanleunende Vriendenhuis.
Daarin komen onze Eritrese en Afghaanse vrienden logeren. En als wij hulpbehoevend zouden worden, dan hebben wij onze verzorger woonruimte te bieden. De kans is erg groot dat dan..
u raadt het al: een mens zal zijn.
Het is een schande dat door verkeerd beleid, bezuiniging en sluiten diverse AZC’s, nu mensen op straat slapen. Ik werk al 30 jaar met vluchtelingen en ik schaam me voor wat er nu gebeurt. Natuurlijk zitten er rotte appels tussen degenen die zich melden. Kijken we naar de autochtone bevolking van Nederland dan zou ik daar ook verschillende rotte appels aan kunnen wijzen. Maar laten we niet met modder gooien, laten we iedereen op een humane manier behandelen, ongeacht of men uit Syrië, Afghanistan of Oekraïne komt. Dit betekent dat er echt iets structureel moet veranderen, in beleid maar ook in de houding van onze bevolking….
Mij overtuigt zo’n verhaaltje niet. Ik vind het erg eenzijdig belicht. Zelf ben ik er meer van overtuigd dat Nederlanders vrij, gastvrij zijn en mensen die “echt” opgevangen moeten worden met open armen worden ontvangen. Eigenlijk is het probleem niet zo ingewikkeld. Wanner er 15 hongerige mensen voor mijn deur staan en ik heb maar een brood dan kan ik niet alle 15 mensen brood geven. Ik moet zelf toch ook eten. Dus een aantal zal ik niet kunnen helpen, hoe erg ik dat ook vind.
Ministerie sloeg hulp van stichting af voor opvangplekken asielzoekers Ter Apel
Het ministerie van Justitie en Veiligheid heeft sinds juni meerdere keren hulp afgeslagen van een stichting die aanbood kinderen en kwetsbare asielzoekers op te vangen in kerken rond het aanmeldcentrum in Ter Apel. Doordat het ministerie die hulp afsloeg, moesten deze mensen buiten slapen bij het aanmeldcentrum, meldt onderzoeksplatform Pointer zondag.
Het ministerie erkent tegenover Pointer de hulp te hebben afgeslagen, maar laat niet weten waarom dit gebeurde. Een woordvoerder zegt dat het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) intussen goed samenwerkt met de organisatie en dat “het aanbod van INLIA van grote waarde is”.
In de nacht van zaterdag 13 augustus op zondag 14 augustus sliepen meerdere oudere, vrouwelijke en minderjarige asielzoekers buiten bij het aanmeldcentrum. Het COA geeft deze groepen asielzoekers voorrang bij het aanmelden. Maar dat bleek in die nacht onvoldoende, liet het COA weten aan NU.nl.
“Er lagen zwangere vrouwen en kinderen buiten. Dat had nooit mogen gebeuren”, zegt Van Tilborg daarover. Hij laat weten dat het ministerie excuses heeft aangeboden voor het afslaan van de hulp.