“De ander is geen bedreiging, maar een verrijking”

“In mijn colleges aan artsen in opleiding leer ik hun om patiënten begripvol en met compassie tegemoet te treden. Met compassie bedoel ik mededogen, en niet medelijden. Aan dat laatste heb je namelijk niks, omdat er dan twee zijn die lijden.
Menselijkheid is voor mij heilig. En aan de basis daarvan staat de ontmoeting. Als Geert Wilders zélf Mauro zou moeten uitzetten, hem dus persoonlijk in de ogen zou moeten kijken, eyeball-to-eyeball, hem zou moeten boeien en in het vliegtuig naar Angola zou begeleiden om hem daar achter te laten, zou hij dat niet kunnen.
Ik ben liever op zoek naar wat mensen bindt, dan naar wat hen scheidt. De huidige tendens is dat velen het leven als bedreigend ervaren. Onze amygdala, een kern in de hersenen die een belangrijke rol speelt bij emoties, staat nu voortdurend geprogrammeerd op onveilig, en daar handelen we naar. Terwijl veiligheid – en niet sex zoals Freud beweerde – onze eerste behoefte is. Ik zou wensen dat we over die angst voor de ander heen stappen en in hem een mens herkennen, zoals het verhaal van de barmhartige Samaritaan zo mooi illustreert: de hooggeachte priester en Leviet laten een slachtoffer van beroving langs de kant van de weg liggen, ze willen hun handen er niet aan vuil maken en lopen snel verder. Maar de geminachte Samaritaan heeft wel oog voor hem. Compassie. Hij ziet daar immers een méns. Dus ontfermt hij zich over hem, hijst hem op zijn ezel en brengt hem naar een herberg.
Daar komt nog eens bij dat iemand van buitenaf vaak beter in staat is je te wijzen op zaken die niet goed gaan, omdat hij er verfrissend anders naar kijkt. We hebben de ander dus hard nodig; hij is geen bedreiging maar een verrijking.”