Ik groeide op in een protestants gezin en mijn vader was dominee – ik kreeg automatisch de christelijke traditie mee. Al op jonge leeftijd begon ik zingevingsvragen te stellen. In mijn dagelijkse leven miste ik iets. Maar wat ik precies miste, wist ik niet. Een paar keer was ik in een klooster. Dat voelde heel goed, maar een kloosterleven was niets voor mij. Ik had het idee bij sommige tradities dat het meer om de traditie zelf ging dan om God. Bij sommige kreeg ik het gevoel dat ze uitsluitend waren, andere vond ik niet logisch. Ik besloot, lekker gemakkelijk, om te geloven in God en het lot en koos er bewust voor dat ik daar geen traditie aan zou verbinden. Daar had ik namelijk niet zoveel mee.

Dit alles speelde voordat ik met mijn studie Religie & Levensbeschouwing aan de Vrije Universiteit Amsterdam begon. Hier leerde ik over de wereldreligies. Ik vond en vind het interessant om te leren hoe mensen hun leven op religieus gebied vormgeven. Naar mijn mening heeft het ‘af en toe bewust worden’ of bezig zijn met je eigen bestaan een positieve invloed op je houding in het leven. Daar zouden we misschien allemaal wel eens betere mensen van kunnen worden. Een actieve houding ten opzichte van het leven an sich kan zorgen voor meer respect voor alle vormen van leven en zo voor de ‘mede-levenden’, omdat zij ook schepsel van God zijn of vanuit humanistisch of simpelweg mededogend oogpunt. Daarnaast vond ik het ontstaan – en dan met name de fundamenten – van verschillende religies erg interessant: hoe deze vandaag de dag hun invulling hebben gekregen en of ze nog waar te nemen zijn.

Toen ik meer over de islam leerde, kwam ik erachter dat de ideeën die ik had in het ‘huis van de islam’ (Dar-Al-Islam in het Arabisch) mooi samen kwamen. De islam is spiritueel, doet je dagelijks tot inkeer komen en maakt je bewust van jezelf door het gebed, zet je aan tot goede dingen en probeert je af te houden van minder goede dingen. Niet dat andere religies dit niet doen, maar bij de islam kwam het duidelijker naar voren. Het voelde voor mij als heel natuurlijk, iets wat ik met mijn rationele geest goed kon volgen. Nou ben ik nogal pragmatisch en rationalistisch aangelegd, dus dat kwam goed uit. Het gebed is een verplichting, maar ook een uitlaatklep en oplaadmoment en daardoor eerder een gift. De een ziet het als een verplichtende traditie, een ander voelt het als een moment om – net als thuis – tot jezelf te komen. Ik zie het gebed als een individueel onderonsje tussen mijn schepper en mijzelf. De islam is de jongste van de wereldreligies. De geschiedenis en de wortels zijn goed te onderzoeken en als nieuwsgierig wezen kon ik mijn honger naar kennis erover goed bevredigen.

De dag dat ik moslim werd, was een doodgewone. Ik was al langer met de islam bezig, maar vond ‘bekeren’ zo’n grote stap. Ik was boodschappen aan het doen en liep terug van de winkel. De zon scheen zo mooi, zoals een nazomerzon kan doen. Op dat moment ervoer ik een diepgelukkig gevoel van hoe mooi het leven kan zijn. Voor mij kon dit allemaal geen toeval zijn, maar alleen het werk van een allesomvattende schepper.

De islam was voor mij niet zozeer iets nieuws, maar wel iets wat ik met mijn rationele denken eindelijk gevonden had. Dar-Al-Islam voelt als mijn eigen huis en ik ben van plan er te blijven wonen, inshaAllah. Wortel geschoten in mij heeft het nog niet echt; het is eerder zo dat ze eindelijk boven de grond zijn uitgegroeid.

Anne Dijk

Religiewetenschapper

Anne Dijk is religiewetenschapper, Islamoloog en Islamitisch Theoloog met een specialisatie in autoriteitsstructuren. Dijk is oprichter en …
Profiel-pagina
Al 22 reacties — praat mee.