Ik sluit mijn ogen, richt mijn focus op het ritme van mijn ademhaling. Diep in naar mijn buik, en langzaam uitademend duw ik de onrust mijn lichaam uit. Ik voel al snel de bekende leegte in mijn hoofd waardoor ik het beste opensta voor waarnemingen en inzichten. Dan voel ik de leegte weggedrukt worden en plaatsmaken voor een nieuw, onbekend gevoel. Ik hoor meeuwen op de achtergrond krijsen en voel de wind door mijn haren gaan, het woeste water beweegt onder mij, het lijkt wel alsof ik aan het surfen ben. Ik doe het werk nu lang genoeg om te weten wat dit betekent, iemand probeert contact met mij te maken, want hier in de Achterhoek zal ik niet snel meer het ruisen van de zee horen door omgevingsgeluiden.
Iemand probeert mij wat te zeggen en dat is niet iemand uit deze wereld, maar iemand die overleden is. Ik focus me op de beelden die doorkomen en zie op mijn netvlies een grote blonde man met een stralende lach. Hij wijst naar zijn lichaam en laat mij voelen dat hij daarin teleurgesteld is. Zijn lijf liet hem in de steek en nu kan hij niet meer voor zijn vrouw en zijn zoontje zorgen. Ik zie een ziektebeeld en medicijnen, een lange strijd. Vlug pak ik pen en papier en begin te schrijven, mijn hand vliegt over het papier, alsof er teveel woorden zijn die eruit moeten.
Woorden van troost, verbittering, verdriet, maar ook grapjes komen bij mij binnen. Dat hij het prima vindt dat hun zoontje ’s nachts bij haar in bed kruipt, wat zijn moeder daar ook voor commentaar op levert. Dat hij haar wil helpen om vooruit te gaan, maar soms niet weet hoe hij haar kan bereiken, haar kan laten voelen dat hij er is.
Als de bel gaat, schrik ik op en loop naar de deur om deze open te doen. De vrouw in de deuropening ziet er vlot en verzorgd uit, ze zal een jaar of 35 zijn, niet met de uitstraling van een weduwe. Even twijfel ik. Als ze plaats neemt vraag ik waar ik haar mee kan helpen en ze legt een foto op tafel van een man met een gulle lach, de zee op de achtergrond. Ik knik en begin te vertellen.
Dit soort momenten zijn echt de cadeautjes van mijn werk. Veel mensen hebben de behoefte om nog een boodschap te ontvangen van een dierbare overledene. Soms zoeken we bevestiging bij de andere kant, of we het wel goed doen. Maar ook om antwoorden te krijgen op belangrijke levensvragen. Wat is het doel van het leven op aarde? Is er een leven na de dood, of houdt het op zodra de laatste adem uitgeblazen is? Ik zal niet beweren dat ik antwoorden heb op alle vragen, in mijn werk houd ik mij niet echt bezig met algemene visies op de dood. Ik ben slechts een doorgeefluik van overledenen en eerlijk gezegd was ik daar helemaal niet naar op zoek.
Ik ben opgegroeid in een christelijk hervormd gezin. Over paranormale zaken was een duidelijke richtlijn: blijf er van weg. Toen ik op mijn 16e een setje tarotkaarten tegenkwam heb ik dan ook lang getwijfeld of ik ze moest aanschaffen. Ik heb het toch gedaan en al snel bleken de kaarten een trigger te zijn voor helderziende waarnemingen en voor ik het wist had ik een eigen paranormale praktijk. Vanuit mijn christelijke omgeving kreeg ik ook vragen over of ik contact legde met overledenen en of ik het gevaar daarvan wel erkende. Op dat moment was ik daar helemaal niet mee bezig, ik hielp mensen verder met mijn gevoelens en indrukken en riep geen geesten op.
Maar een paar maanden na het starten van mijn praktijk gebeurt er iets vreemds. Een man van een jaar of 20 zit tegenover mij voor een sessie en zoals altijd leg ik de kaarten op tafel. En op dat moment ervaar ik dat er iemand anders in de ruimte is. Vergelijk het met het gevoel dat je weet dat er iemand naar je kijkt, dat je ogen in je rug voelt prikken. Zo voelde dat voor mij, een andere aanwezigheid dan normaal. En terwijl ik dit besef, zie ik in een flits het beeld van een oudere man, met een houten doosje in zijn handen. Zo snel als het beeld komt, gaat het weer weg. Ik beschrijf mijn waarneming aan de cliënt en hij herkent direct zijn opa, waarmee hij vroeger samen een houten doosje gemaakt had voor zijn auto’s. Er volgt een heel verhaal over opa waarin allerlei details naar boven kwamen die aantoonden dat het echt alleen maar om hem kon gaan. Op deze manier ontstond het contact met overledenen, onverwacht en ongevraagd. Het voelde zo warm en positief dat ik geen moment getwijfeld heb of het wel iets goeds was. De liefdevolle boodschap van zijn opa stroomde door mij heen en zoiets kan alleen maar goed zijn.
Wanneer in een sessie een overledene spontaan contact zoekt, is dat vaak een geruststelling voor de mensen die achtergebleven zijn: “Gelukkig, hij of zij is er nog.” Een paranormale sessie maakt de andere wereld concreet. Er valt zoveel te lezen over de dood en er zijn verschillende visies te onderzoeken maar ik denk dat er geen grotere bevestiging is van het leven na de dood dan wanneer iemand die je los hebt moeten laten, een persoonlijke boodschap doorgeeft via een vreemde. De kritische vraag die soms voorbij komt is of er werkelijk contact gelegd wordt met de andere wereld of dat het gewoon een vorm van telepathie is.
Ik denk dat het gezond en goed is om daar kritisch over na te denken, dat is ook een afweging die ik zelf heb gemaakt. Maar zoals ik in het begin beschreef, komen er zonder dat ik de cliënt ooit heb gezien, beelden en gevoelens binnen. Er valt dan niets af te lezen aan een lichaamshouding of een gezichtsuitdrukking, er zijn alleen beelden die binnenkomen. Ook komen er soms dingen naar boven waar de cliënt nog geen weet van heeft. Wanneer ik dit check en het klopt, dan is dat voor mij een extra bevestiging dat de informatie van gene zijde komt.
Het bewijzen dat er werkelijk contact is hoort bij het werk, het maakt de persoonlijke boodschap waardevoller. Toch is het uiteindelijk de boodschap waar het om gaat. Misschien heb je zelf wel eens gedroomd over een overleden dierbare, of kwam deze zomaar ineens in je op. Als jouw gevoel op dat moment aangeeft dat de overledene er is, vertrouw hier dan op. Ook al ben je geneigd erover na te denken en het weg te redeneren, vanuit mijn persoonlijke ervaring kan ik je meegeven dat dood niet gewoon dood is, maar dat er een andere manier van contact ontstaat. Via een gedachte, een gevoel of een beeld, onze dierbaren staan ons bij om begeleiding en troost te geven, tot je elkaar weer treft. Zoals Marco Borsato zo mooi zong: “Afscheid nemen bestaat niet”. De dood is geen vaarwel, maar een tot ziens.
Etty van der Graaf komt aan het woord in de zevende aflevering van de achtdelige documentaireserie ‘Dood voor beginners’. De zevende aflevering uit de serie: Aan gene zijde is komende zondag 26 oktober om 23.45 uur te zien op NPO2.
Dank je wel. Ik ga zeker kijken
Aandoenlijk, mensen die rijk begiftigd zijn met een levendige fantasie. Alles is mogelijk. Prachtig toch? Maar maak je mensen niet blij met een dode mus? Wie het weet mag het zeggen.
Goh, maak eens een afspraak !
Prachtig verhaal. En dat de dood een ’tot ziens’ is, is voor mij een feit.
Ik heb al een aantal keren mogen ervaren dat er iemand mijn droom binnenstapte om te vragen of ze waren overleden, want hun geliefden zagen hun niet meer. Een klein tijdje daarna hoorde ik dan inderdaad dat het persoon is overleden. Het is al te vaak gebeurd om het toeval te kunnen noemen.
Mijn vriend is helaas 3 weken geleden overleden, maar gelukkig heeft hij al 3x laten weten dat hij er nog steeds is. Ook al mis ik hem enorm intens, ik weet dat ik op een dag weer gewoon bij hem kan zijn.