De emancipatie van de idioot

In één week besluiten vijf mannen, merendeel wit en van middelbare leeftijd, om mij met ‘hoer’ na te roepen. Ik groeide op in een gezin met een vader die ik ooit een scheldwoordenkwartet van eigen creaties cadeau deed. Daarom beschik ik over een compleet arsenaal aan vergelijkbare vervloekingen die passender, raker of beledigender zouden kunnen zijn. Waarom kozen zij nu juist dit woord?

Het antwoord op deze vraag zou gevonden kunnen worden bij rapper Boef, die onlangs in een homevideo twee vrouwen, die hem uit een benarde situatie redden, voor ‘kech’ uitmaakt. Het leidt tot enorm veel hectiek in de media.

Terwijl iedereen Boef de beschuldigende vinger geeft doet Jort Kelder er een schepje bovenop. Hij vertelt in een radioprogramma dat vrouwen hem om ‘verkrachting vragen’. Alsof de seksuele emancipatie van de vrouw gelijk staat aan het strelen van het mannelijke ego. Alsof de #MeToo discussie niet duidelijk heeft gemaakt dat de grenzen gerespecteerd moeten worden, ook bij seksueel assertieve vrouwen. Alsof zij die afwijken van de patriarchale, vaak christelijke norm, zichzelf vrijwillig aan de schandpaal willen laten nagelen.

Daar, te midden van de oplaaiende discussies, vindt de emancipatie van de idioot plaats.

Ondanks de overeenkomsten tussen de ‘hoerroepers’ Jort Kelder en rapper Boef moet ook een cruciaal verschil worden onderstreept. Het mediarumoer rond Boefs videobeelden ging al snel over zijn Algerijnse achtergrond. Maar die achtergrond speelt in mijn persoonlijke ervaring juist geen rol.

Het woord ‘hoer’ is doordrenkt van maatschappelijke denkbeelden, die net als in vele andere culturen, ook in de Nederlandse dominant zijn. Met de keuze voor juist dit woord hebben de voor mij onbekende mannen aan mij verteld hoe zij over vrouwen denken. Terwijl zij misschien zelf wel vaders zijn van dochters die mijn leeftijd hebben.

Ik kan uit eigen ervaring stellen dat niet alleen ’de vader‘ last heeft van tamelijk ongeëmancipeerde vrouwbeelden. De Nederlandse kinderen groeien ook op in een cultuur, waarbinnen vrouwen en mannen niet elkaars gelijke zijn. De gevolgen zijn zichtbaar in hun taalgebruik. Ook jonge mannen van mijn leeftijd hebben moeite met het onderscheiden van wat grensoverschrijdend is, en wat complimenteus. De vraag om naaktfoto’s door een jongen, die ik niet langer dan 48 uur kende, is slechts een van vele voorbeelden.

Het maatschappelijk debat over #MeToo, grensoverschrijdend gedrag en emancipatie laat meer zaken zien dan alleen de vraag waarom vrouwen en mannen nog niet als gelijken worden beschouwd.

Er zijn vooroordelen over mannen die niet voldoen aan het stereotype plaatje van de ‘machoman’. En ook vooroordelen over moslims – dat ze een potentiele bedreiging vormen voor ’onze‘ vrijheid – zijn sleets en voorspelbaar.

De manier waarop deze thema’s worden besproken mist tact, compassie en doordachtheid, omdat het mantra van ’alles moet gezegd kunnen worden’ inmiddels een eigen morele standaard is geworden. Maar het verharden van discussies schept alleen maar nog meer ruimte voor de idioot om zijn achtergestelde denkbeelden – a la Donald Trump op Twitter – publiek te uiten.

Met andere woorden: de idioot emancipeert niet ondanks de leden van de Nederlandse samenleving, maar dánkzij hen.

Mijn verhaal is een oproep. Niet om bh’s te verbranden, of om mee te doen aan januhairy. Ik vind dat iedereen daar zelf over moet beslissen, maar om elkaars grenzen te respecteren. En terwijl we met dat huiswerk aan de slag gaan, roep ik vooral vrouwen op om voor zichzelf op te staan.

Geef je grens aan, accepteer geen vrouwonvriendelijk gedrag en praat het zeker niet goed. Alleen samen kunnen we ervoor zorgen dat de idioot niet verder emancipeert.