Ze riep: ‘Ik twijfel aan álles’, waarop presentatrice Janine Abbring verbaasd reageerde, omdat ze zich juist ‘omvergeblazen’ voelde door haar stelligheid. Van Iperen kijkt constant glimlachend de wereld in, maar ze gaat voor de meest grofgebekte cabaretiers, zei ze. En na het vertonen van een vreselijk filmfragment reageerde ze met: ‘mooi hè?’ Allemaal hoofd, ratio, ‘als een pleitnota’ constateert NRC. Typerend voor een survivor, maar over haar ‘onveilige’ jeugd liet ze niets los.
Dat heel erg rationele bleek ook uit het weinige mededogen dat ze opbracht voor een ex-crimineel die zich de rol van priester aanmeet en de mensen in zijn dorp goed helpt. Dat is het thema van de Poolse film Corpus Christi. Preuts (of ‘woke’), vindt ze dat een neppriester nooit never iets goeds kan doen. Een wereld met onvolmaakte mensen, met een onvolmaakt verleden, accepteert ze niet. Ze wil een utopie. Brrr.
De machten
En wat jammer toch (hier zet ik mijn pet van theoloog op) dat goed opgeleide mensen als Roxane van Iperen zo weinig meekrijgen uit de Bijbel, toch een belangrijke bron van onze cultuur. Ze keert zich terecht tegen de systemen, zoals de voedselindustrie, die alleen maar op zichzelf bedacht zijn en hun gesuikerde waar blijven verkopen ten koste van uitdijende mensen die tegen zulke machten geen verweer hebben.
Tweeduizend jaar geleden schreef de apostel Paulus dat het evangelie de machten ontwapent. Christus heeft op het kruis de ‘overheden en de machten’ onttroond en te schande gemaakt (brief aan de Kolossenzenen 2, 15). De politieke en religieuze machten die Christus kruisigden, de bron van goedheid en waarheid, ontmaskerden daarmee in één en dezelfde beweging zichzelf als niet-goed en niet-waar.
Mijn promotor professor Henk Berkhof werkte dat thema uit in zijn boekje Christus en de machten. Het had in de jaren zestig en zeventig veel invloed, onder meer op de bevrijdingstheologie. Het kruis is de permanente kritische kracht die onrecht blootlegt.
Roxane van Iperen houdt ervan om in archieven te duiken, vertelde ze. Zou er niet ergens onderin zo’n archief een zakbijbeltje liggen?
Dat geeft een diepere duik in de dingen.
Beetje zure reactie van Jacques. Zo stereotiep dat hij deze geweldige vrouw vol mededogen voorwerpt niet aangedaan te zijn omdat ze er niet bij stampvoet! Als je niet kon waarnemen dat zij emotioneel geraakt was dan mankeert er echt iets aan jou, niet aan haar. Verder is het haar goed recht te zwijgen over haar rottige jeugd. Dat verwijt wordt toch nooit aan een man gemaakt! Zij vermeed zorgvuldig om gediskwalificeerd te worden wegens zogenaamd onverwerkte emoties of te bestuurd door emoties.
Heel erg prachtig en slim en erudiet juist! Chapeau. En wat een mysogien commentaar van deze Jaques. En by the way ik ben ook een man hoor, kan je nagaan hoe dames onvriendelijk zijn commentaar wel niet is dat ik er al aanstoot aan neem. Oftewel: Jakkes!
ik snap wel dat mensen betoverd worden door haar uiterlijk maar dat lijkt me nu typisch een voorbeeld van de ‘male gaze’ waar we toch vanaf willen. Ik heb veel waardering voor haar werk maar door haar incronguentie raak ik op mijn hoede (dat zegt ook iets over mij). En waarom de ongrijpbare ‘machten’ als iets nieuws brengen als dat al 2000 jr geleden luid en duidelijk werd gedaan? Citeer je bronnen, zou ik zeggen.
Omdat iemand iets aan te merken heeft op het optreden van een vrouw is het meteen mysogien, dames onvriendelijk en stereotiep? Kom op zeg.