Mede daarom organiseer ik in samenwerking met Danielle Leder en Rasit Bal vanuit Geloven in Samenleven, in opdracht van het Ministerie van Sociale Zaken, dialoogbijeenkomsten waarbij we jongeren van verschillende achtergronden met elkaar in gesprek laten komen.
Jongeren komen elkaar tegen op de studie, werk of op straat, maar zitten – ook door sociale media – vaak meer dan ooit in hun eigen bubbel. TikTok-filmpjes en posts op Instagram bevestigen alleen maar hun eigen vooroordelen. Echte, diepgaande gesprekken met de ander zijn er niet of nauwelijks. Vriendschappen worden steeds lastiger of zelfs verbroken.
Intussen hebben wij al in Amsterdam, Apeldoorn en Den Haag bijeenkomsten georganiseerd. In Groningen, Utrecht en Nijkerk staan die nog in de planning. Het blijkt vaak vooral lastig om jongeren zover te krijgen samen te komen. Ze voelen zich (ook fysiek) onveilig of zijn te boos om met de ander het gesprek aan te gaan. Daarom werken wij samen met o.a. moskeeën en kerkgenootschappen zodat de jongeren met een vertrouwd gezicht mee kunnen gaan. Als de jongeren er eenmaal zijn ontstaan er mooie gesprekken.
Zo hadden wij op 11 december een bijeenkomst in het Apostolisch Genootschap in Den Haag met acht jongeren en vier volwassenen. Na een korte dialoogtraining van mij waarbij ik de basisregels van een socratische dialoog uitlegde gingen we van start. Alle deelnemers deelden hun ervaringen rondom de vraag “Hoe heb je de afgelopen maanden beleefd”. Door ons te richten op persoonlijke ervaringen en niet op “feiten” ontstaat er geen discussie maar een uitwisseling. Een ervaring kan namelijk niet fout zijn, het is wat iemand heeft meegemaakt. Door de dialoogregels vast te stellen voorafgaande aan het gesprek kan je daar later, mocht het gesprek toch verhit raken, naar teruggrijpen.
Een gemeenschappelijke boodschap was dat alle deelnemers een grote machteloosheid en frustratie voelden. In het begin van de oorlog was er nog zicht op een oplossing, maar nu ging het maar door. Mensen zien op hun socials leed voorbijkomen dat ze niet eerder hebben gezien. Gesprekken in de politiek, bijvoorbeeld over het afnemen van paspoorten leidden tot angsten en een gevoel van weer er niet echt bij te horen. Wel werd door de meesten aangegeven dat het belangrijk was dit niet op te kroppen, maar erover te praten.
Ik deelde mijn ervaringen als Joodse inwoner van Amsterdam. De afgelopen maanden heb ik meerdere keren demonstranten voorbij horen komen die opriepen tot ‘Dood aan de Joden’. Daarnaast heb ik op de bewuste nacht van 7 november meerdere zware explosies en schreeuwende mensen buiten gehoord. Scheldpartijen, bedreigingen etc. Ze zijn allemaal voorbijgekomen de afgelopen maanden. De deelnemers schrokken merkbaar van mijn ervaringen. Een van hen gaf aan dat ze het idee hadden dat antisemitisme amper realiteit was, meer een excuus van Joden. Door mijn verhalen kregen ze een heel ander beeld.
Voor mij zijn de bijeenkomsten ook elke keer weer inspirerend. Ook ik zit, ondanks al mijn dialoogwerk, soms nog erg in mijn bubbel. Ik realiseer me dat “de ander” ook niet slaapt door de angst. Dat er niet alleen maar boosheid bij “de ander” is maar ook verdriet en machteloosheid. Na elk gesprek heb ik het gevoel dichter bij elkaar te komen door onze gedeelde ervaringen. Wij zijn het misschien niet altijd met elkaar eens over wat er daar gebeurt, maar wel over dat wij allemaal een veilige en goede situatie hier willen creëren en behouden.
De komende maanden staan er nog meer bijeenkomsten gepland in o.a. Groningen en Nijkerk. Het blijft lastig maar we gaan door met de gesprekken omdat dit toch volgens ons de enige manier vooruit is. Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, volg ons dan vooral op Facebook (Jongerendialoog GIS) of mijn website.
