Een nipte meerderheid van de Tweede Kamer is deze mening toegedaan. We hoeven helemaal niet te wachten tot een partij met totalitaire aspiraties dit land overneemt. We kunnen best zonder, zo blijkt. We organiseren het zelf, we doen dat democratisch. En we laten het initiatief daartoe over aan een partij, die vanuit zijn oorsprong, niets heeft met betutteling en bevoogding van staat, kerk, ideologie of wat dan ook. De jaren zestig stonden voor vrijheid, de macht aan het individu. D66, als één van de vruchten van die tijd, zou dit land gaan ontdoen van zijn regenten en achterkamertjespolitiek, referenda zouden er komen, de macht zou naar de burger. Ja, Ja. Totdat die partij het zelf lukt de schoolmeester van Nederland te worden en het vingertje op te heffen dat men decennia lang heeft bestreden. Beste Nederlanders: u vervalt vanaf nu aan de staat. Maar: het is voor een goed doel.
Dit is mijn lichaam
Toen ik het wetsvoorstel voor een nieuwe donorwet een tijd geleden hoorde langskomen – het was geloof ik tijdens een autorit – geloofde ik mijn oren niet: iedere Nederlander wordt volgens die wet donor, tenzij hij/zij aangeeft dat niet te willen zijn. Zodra ik mijn laatste adem uitblaas, vervalt mijn lichaam dus aan de staat. Die mag er dan uithalen wat er nog te gebruiken is voor het leven van een ander.
Ferdinand Borger
Theoloog / predikant
Ferdinand Borger is sinds september 2017 predikant van de PKN in Waalre.
Profiel-pagina
Goede Ferdinand Borger,
Het is kernachtig en juist dat je het woord “donor” herleidt tot gift, zelfgave.
Principieel onjuist inderdaad, dat deze persoonlijke gave politiek wordt verkwanseld tot eis. Het lichaam vervalt aan de staat na onze dood. Het zelfbeschikkingsrecht wordt met voeten getreden.
Zelf heb ik een donor – codicil. Ik ben van plan het nu om te zetten in een “aan mijn lijf geen polonaise!” – codicil. Om dan vervolgens testamentair te laten vastleggen, dat na mijn dood, bepaalde organen mogen worden weggeschonken, als expressie van mijn eigen, persoonlijke laatste levens-wil. Zo blijft het mijn eigen, individuele beslissing.
De Eerste Kamer zal dit onheilzame wetsvoorstel naar de prullenbak verwijzen, naar ik hoop, omdat hier fundamenteel aan het zelfbeschikkingsrecht van de Nederlandse burger wordt getornd, een politieke doodzonde.
Dank voor uw helder betoog. Ik ben het er hartgrondig mee eens.
Henk JF Degen
lid CDA
ik heb d66 niet nodig om te bepalen of ik donor wil zijn maar ik heb nog een ander punt als je dan al donor bent waar is het respect voor het dode lichaam ik heb mee gemaakt dat daarna iemand niet meer toonbaar was ?????ik vind dat dat wel erg te wensen overlaat en de nabestaande ook dat lijkt soms een afwerkproces ja ik ben een teleur gestelde nabestaande en ook voor mij telt ik kan het maar eenmaal goed doen en dat is niet gelukt dus ik zeg nee en maak u geen zorgen ik hoef ook niets van een ander
Bedankt voor je heldere betoog. Fijn dat er een tegen geluid komt en daarom wil ik ook reageren. het is de omgekeerde wereld aan het worden.
Als ik dood zou gaan en ik zou zeker weten dat mijn lichaam ook echt dood was en niet in leven gehouden wordt voor mijn organen zou ik geen moeite hebben met doneren. Deze discussie wordt helemaal overgeslagen in het gehele debat. Dat nabestaanden hun geliefden niet kunnen bijstaan of meemaken dat ze overgaan maar weggereden worden naar de OK en onzeker hoe ze ze terug zullen krijgen. Is dit ook niet minstens zo belangrijk? Wellicht niet het belangrijkst? Het sterven het afscheid, het loslaten van het lichaam door de stervende wordt hierbij overgeslagen. Hele boeken zijn daarover geschreven ik noem het Tibetaanse doden boek, maar in onze cultuur slaat men dat over in de discussie en zijn meer bezig met het denken vanuit tekort.
Het is niet integer hoe het alles omgekeerd wordt in belang van de patient. Ik kan me inleven in de nood en snap de angst en paniek als je dood kan gaan. Maar op deze manier het via politiek en regels doordrukken en het principe van zelf beschikking overslaan dat is niet oke en maakt dat de gift zwaar onder druk komt te staan. Het geeft een emotionele druk die niet zuiver en integer is naar allen betrokken partijen. Het hoogste goed moet gelden voor iedereen! Voor degene die donor wil zijn, voor zijn familie en voor degene die een orgaan nodig heeft. Dat zou het uitgangspunt moeten zijn.
Geachte dhr. Borger,
Als er naar deze wet gekeken wordt, ziet men dat niet iedereen verplicht is om te doneren er kan namelijk geweigerd worden. Ook voor egoïsme is ruimte.
Ik neem aan dat u als theoloog geloofd in het hiernamaals. Hoe belangrijk mag het lichaam na uw dood dan nog zijn ’ten kosten’ van een ander gered aards leven? Geven zou toch een prachtige CHRISTELIJKE daad moeten zijn? Laat alsjeblieft toch niet weer het vooroordeel werkelijk worden dat de christenen leven vanuit egoïsme. Ik had de hedendaagse theoloog wijzer ingeschat, met een ander standpunt. Beschamend!
De reactie van Jacqueline de Vries komt me nogal bitter en zeker eenzijdig over.
Voor mij is het al dan niet doneren een nogal complex vraagstuk waar ik voorlopig nog niet uit ben. Het is niet fair dat in een Christelijke egoistische traditie te plaatsen.
Juist als Christen, al ben ik dan niet kerks, vraag ik me af of ik niet op de stoel van God ga zitten als ik donor wordt. Als je in Gods plan gelooft zou het kunnen zijn dat de zieke mens zijn ziekte moet dragen; ik sluit niet uit dat God ook mij de kans geeft om deze zieke mens te helpen. Zeg het maar… Wat ik ook belangrijk vind hoe de mensen die van me houden op het moment van mijn sterven hier tegen aan kijken. Mijn vrouw gaat wel eens een weekend met een vriendin weg. Wacht het ziekenhuis met actie tot zij er weer is. Je kunt het ook als egoistisch zien als ik me niets aantrek van de pijn en moeite die mijn familie heeft als ik hals over kop wordt afgevoerd omdat ik “zo nodig” een orgaan wil afstaan. Met andere woorden het vraagstuk is niet zo simpel, en niet alleen voor mij, als soms gedacht wordt. Maar laat de discussie vooral doorgaan en laat daarbij zorg en liefde het uitgangspunt zijn.
Ferdinand, de zin “Zodra ik mijn laatste adem uitblaas vervalt mijn lichaam dus aan de staat” in het eerste blok van je artikel bevat twee onjuistheden.
De eerste is dat, nadat je je laatste adem hebt uitgeblazen, je niet meer kan spreken van MIJN lichaam, een dode heeft geen bezittingen meer.
De tweede onjuistheid is dat het niet ‘de staat’ is maar medici of medische instanties in het geval van van toepassing zijn van de donor-regeling.
Je kent waarschijnlijk niet de inhoud van de al lang bestaande Wet op de Lijkbezorging. Die regelt bv dat als een overledene geen nabestaanden heeft, het de burgemeester van de gemeente van overlijden (onderdeel van die door jou verfoeide STAAT) is die voor de begrafenis zorg moet dragen. Maar daarom er nog geen eigenaar van is geworden.
De vraag is dus: VAN WIE IS HET LIJK van een overledene?
Mijn antwoord: niet (meer) van de overledene; niet van de nabestaanden of erfgenamen, niet van de staat.
Het lijk is van niemand, van zichzelf, van ‘de natuur’. Een ongemakkelijke en onpraktische waarheid maar de dood is nu eenmaal een ongemakkelijk fenomeen.
Zie verder m’n blog hierover: http://joopromeijn.blogspot.nl/2016/10/oktober-postseculier-christendom-en.html