De wens om gestraft te worden (masochisme) is wijd verbreid. Van nagelbijten en jezelf snijden tot teveel of te weinig eten, roken of overmatig drinken doen we dingen waarvan we heel goed weten dat ze slecht voor ons zijn. In de kerk zijn er mensen die kicken op een lange preek vol hel en verdoemenis. In sommige katholieke landen geselen gelovigen zich op hoogtijdagen.
De dominatrix zit in ons allemaal, ook als we een redelijk evenwichtig leven leiden. Want waarom lig ik soms wakker van allerlei zorgjes? Het is een vorm van zelfkwelling, al roep ik nog zo hard dat ik wil slapen. Ook depressie is vaak naar binnen gekeerde agressie die eigenlijk bestemd is voor iemand die ons gekwetst heeft.
Op politiek niveau zien we deze zelfbeschadigende dynamiek uitvergroot. Velen kijken verbaasd naar Groot-Brittannië dat uit de EU wil stappen. Een ‘self-inflicted wound’ zei Hillary Clinton. En velen stemden op Donald Trump juist omdat hij een onaangename president zou worden.
Onder onze huid rommelt een ongrijpbare dynamiek met een merkwaardige logica: ‘ik ben slecht, daarom heb ik straf verdiend en dat is goed’. Dat wordt nog versterkt als we leven in een omgeving die ons misbruikt of pest of laat weten dat we er niet bij horen omdat we bijvoorbeeld een immigratieachtergrond hebben.
Kunnen we deze naargeestige dynamiek ook omkeren? Van ‘ik ben slecht en verdien daarom de zweep’ naar: ‘ik ben goed en hoef niet gestraft te worden’? Dat valt nog niet mee zonder te vervallen in zelfgenoegzaamheid of narcisme. Ik denk dat om deze reden de mens ongeneeslijk religieus is. We worden het beu om onszelf te pijnigen met een negatief zelfbeeld en zoeken verlossing. Maar dan moeten we onze kwaal natuurlijk niet in een religie importeren, zoals zichzelf geselende gelovigen doen. Om onszelf werkelijk als goed te ervaren hebben we iets of iemand nodig (God) die ons overstijgt en onvoorwaardelijk verwelkomt.
De dominatrix (meesteres met zweepje) ranselt ons richting de dominus (‘de Heer’).
De correlatie ( parallel) tussen de dominatrix en God moest ik even over nadenken. Als je de meesteres als scheppend onderdeel van het geheel ziet , dan klopt het wel. Zelf heb ik ( misschien helaas) de straf van een in strak latex gehulde gezand van God nog niet ondergaan . Hoewel er wel een soort verlangen naar kastijding van deze aard zo nu en dan in mij opborrelt . De Schepping is zalig zeker met high heels en zachte zweep, uitgevoerd door een weldadige weelderig goddelijk geschapen vrouw. Met of zonder masker.
Het beeld van een dominatrix als een scheldende met zweep slaande dame lijkt mij wat kort door de bocht en getuigd van weinig onderzoek naar wat de achtergronden zijn van deze seksuele voorkeuren. Het verrast mij dat de uitkomst van het opiniestuk is dat de gelovige om zich als goed te ervaren iets overstijgends nodig heeft. Is dat niet juist wat de submissive doet? Zich volledig overgeven aan de dominatrix en haar wil, binnen de vooraf afgesproken grenzen. En gaat het zich goed voelen er niet juist om dat je je goed voelt, omdat je weet dat je goed bent omdat je uit God geboren bent?
Kennelijk zit inderdaad in ons mensen de vastgeroeste gedachte dat we niet goed genoeg zijn zoals we geboren zijn en hebben we de behoefte om onszelf opzij te zetten en ons over te geven aan iets buiten onszelf of dat nu een dominatrix is of de dominus. En we vergeten dat God zag ‘dat het goed was’, ook jij en ik.
Weten dat je goed bent veronderstelt overgave aan God. Helaas komen we meestal niet verder dan overgave aan een dansfeest, dolle koopjesdag of dominatrix