In mijn werk als wijkraadslid word ik te vaak geconfronteerd met beleid waarvan voor mij meteen duidelijk wordt dat het is opgesteld voor een groep mensen waartoe de beleidsmaker zelf niet behoort. Veel initiatieven, stichtingen en instellingen maken zich – met de beste bedoelingen- hard voor het verbeteren van het lot van de zwakkere, de minder bedeelde, zij die wel wat hulp kunnen gebruiken om een trede hoger op de maatschappelijke ladder te komen.
Maar dat stijgen moet wel op de juiste manier gebeuren, je schoolcarrière moet wel volgens het beeld van de docent verlopen. Met politieke ambities moet je voorzichtig zijn als jij tot de genoemde doelgroep behoort. Een al te sterke mening over de “Nederlandse” normen en waarden wordt niet op prijs gesteld.
Het is de blik van iemand die niet het volledige beeld ziet van de ander. Het is de stem die niet is gehoord omdat de spreker niet in de juiste groep zit. Tijdens de afgelopen verkiezingen werd dit gegeven pijnlijk duidelijk. Een kabinet dat volgens een groep Nederlanders heeft gefaald, zit weer op de stoel van de macht. Het overgrote deel van de kiezers heeft de pijn, de schade en het verdriet van het Toeslagenschandaal niet zelf aan den lijve ondervonden. En tja, fraude moet men toch bestrijden? Maar de vele gekleurde en meer diverse nieuwe gezichten in de Kamer geven hoop.
Het voelt alsof er een verandering in gang is gezet. Volgend jaar zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Steeds meer mensen met een niet standaard Nederlandse naam of uiterlijk zie ik opstaan. Ik hoor ze spreken. Ze nemen hun rechtmatige plek in, ze eisen deze voor zichzelf en voor anderen zoals zij op. Het geeft hoop.
Hoop op een ander geluid. Hoop op een ander perspectief. Hoop op een samenleving waar wij met zijn allen daadwerkelijk gelijkwaardig kunnen zijn. En waar iedereen aan tafel zit om mee te beslissen. Het verschuiven van de stoelen geeft frictie. Sommige mensen moeten opstaan om andere te laten plaatsnemen. Het schuurt. Maar wie voelt de last?
Het lijkt erop dat een deel van ons mooie land niet ziet wat er al is: een multiculturele samenleving die een geschiedenis deelt en gezamenlijk een verhaal vertelt. Ik hoop dat iedereen zijn of haar verhaal mag vertellen. En dat iedereen elkaar ook echt ziet. Veel perspectieven samen, geven nieuwe inzichten. Vele stemmen samen, maken de mooiste muziek. De volgende verkiezingen kies ik voor een caleidoscoop. Ik hoop jij ook.
