Sinds januari volg ik de opleiding Inclusie en diversiteitsmanagement. Deze opleiding had in mijn ogen beter ‘Halima-ontdek-jezelf-opnieuw’ kunnen heten, want het gaat om de essentie binnen onze samenleving. Over wie we zijn als maatschappij, wie wel en niet mogen meedoen, en dat raakt mij in mijn kern. Zo kreeg ik onlangs de les over psychische kwetsbaarheid. Van alle kenmerken van diversiteit vind ik deze het lastigst. Het is namelijk niet zichtbaar en bedolven onder stigma en vaak ook schaamte.
Terwijl de les vorderde en het ging over de verschillende vormen van kwetsbaarheid, merkte ik dat het me enorm raakte. Ik besefte me ineens: dit gaat ook over mij. Ook ik heb hiermee te maken gehad, maar nooit erkend wat het werkelijk was.
Zo ben ik twee jaar lang behandeld voor een angst- en piekerstoornis. Dit was destijds mijn grote geheim, want ook ik ging gebukt onder schaamte en ontkenning. Achteraf gezien in grote eenzaamheid, want alles op mijn werk en in mijn privéleven ging in volle vaart door. Bijna niemand wist dat ik ’s nachts wakker lag en in paniek raakte wanneer ik alleen al een sms’je ontving, en dat ik door die paniek ging hyperventileren. Het duurde dan ook ruim een jaar voordat ik het met mijn omgeving deelde. Want ja, wat zal er wel niet van me gedacht worden? Men zal me wegzetten als een labiel persoon. En terwijl ik deze column schrijf, komt die gedachte weer even voorbij in mijn hoofd. Ook al is het inmiddels meer dan tien jaar geleden, ik heb die stoornis nooit helemaal voor vol aangezien. Ik had toch geen depressie ofzo!
Terwijl mijn gepassioneerde docente vertelde over hoe onzichtbaar mensen met die kwetsbaarheid waren, drong steeds meer tot mij door dat ik mijn eigen ziekte daarin nooit voor vol had aangezien. Want ook ik had een negatief vooroordeel over die groep mensen en daar wilde ik onder geen voorwaarde bij horen.
Mijn docente stelde me de vraag of ik een bloemetje heb gekregen toen ik ziek was of beter werd. Dat is niet zo en het was ook nooit bij me opgekomen. Want als je het niet ziet is het er niet, en daarmee is er dus ook geen beterschapswens. Hoewel ik denk dat er inmiddels meer aandacht is voor mensen met een psychische kwetsbaarheid, is het stigma daarover vele malen groter en sterker. Inmiddels zie ik het hele proces dat ik overwonnen heb, als een verrijking en ben ik trots op mezelf. Daarom heb ik dat bloemetje maar voor mijzelf gekocht.
Deze column verscheen onlangs in De Linker Wang.
