Die brug… De John Frostbrug is de slagader van de stad. En het is dé getuige van de oorlog. Als je de brug over fietst, zie je het airbornteken dat herinnert aan de geallieerden. John Frost was de leider van het enige bataljon dat de overkant van de brug wist te bereiken. En als je over de rand kijkt, zie je op de kade een tank staan.
Maar de John Frostbrug is ook een belangrijke verkeersader. Arnhem bruist aan alle kanten. Op 4 mei kwam echter alles even tot stilstand. Rond het monument bij de Eusebiuskerk verzamelden zich veteranen uit Bronbeek, Unifilveteranen en mensen van het inloophuis voor veteranen. Ook waren er vertegenwoordigers van de Hogeschool Arnhem Nijmegen, leerlingen van de middelbare scholen en kinderen die meedoen aan Ome Joop’s tour. En waren de geestelijken, de bestuurders en de burgers er. Arnhem werd stil.
Oorlogsherinneringen komen boven van toen en nu. Maar ook vreugde. Vreugde over de vrijheid en vrede die we nu hebben. Een vrede en vrijheid die mogelijk maakt dat de hele stad roze kleurt voor de Giro de Italia die in het weekend de stad overneemt.
Vrijheid komt niet uit de lucht vallen. We moeten ervoor werken, soms er zelfs voor vechten. Elke vrijdag klinkt in Arnhem en in 200 andere steden het gebed voor de vrede. Een gebed dat opstijgt uit steden die geteisterd zijn door oorlogsgeweld. En op 4 mei klonk een gemeenschappelijk gebed georganiseerd door Het Turks Platform Arnhem, de Raad van Kerken Arnhem, Werkgroep Coventry en het Leger des Heils.
Een interreligieuze gebedsdienst is bijzonder om mee te maken. Soefimuziek, Koranrecitatie, een humanistische overweging, een psalmlezing. Het draagt zeker bij aan meer respect voor elkaar, maar deze smeltkroes legt ook bloot dat we van elkaar verschillen. Kan ik als christen meegaan in de oproep tot gebed van de Türkiyem Moskee waarin wordt gezegd: “Ik getuig dat Mohammed Allah’s gezant is”? Ik worstel met die vraag. Kan ik getuige dat Mohammed Allah’s gezant is? Nee. Het zijn de moslims die dit doen. Niet ik.
Dit leert ons wat tolerantie is. Ik kan niet volledig meedoen met deze interreligieuze gebedsdienst, maar ik ben er wel. Ik ben er, omdat ik het belangrijk vind dat we ons samen inzetten voor de vrede. Ik waardeer het dat we samen bidden. Ik vind de bijdragen van de humanisten en de moslims waardevol, maar het is niet mijn geloof. We zijn verbonden, maar de verschillen blijven. We dragen samen de vrede, maar doen dat elk op onze eigen manier.
Arnhem, stad van de wederopbouw, drager van vrede. Het interreligieuze gebed en de herdenking bij het monument laten zien dat velen de vrede in hun hart dragen. Laten we deze vrede ook actief uitdragen en overdragen. Arnhem, een brug te ver? Laten we hopen niet nog eens.
