Als christenen elkaar de maat nemen gaat het vaak hierover: deel je de overtuiging dat Jezus uit de dood is opgestaan of niet? Zo sprak een Grieks-orthodoxe collega mij onlangs aan met de vreugdevolle doch dwingende mededeling, ‘Christos anesti!’ Ja, Hij is waarlijk verrezen. Ik kon het hem niet nazeggen met een zelfde overtuiging. Jazeker, er zal zeker iets bijzonders gebeurd zijn op Paasochtend. Maar, een werkelijke opstanding uit de dood? ‘De Heer is waarlijk opgestaan’: ik kan het slechts met veel aarzeling nazeggen.

Toch ga ik heel bewust de zogenaamde Stille Week in. Met aandacht onderzoek ik elk jaar weer Pasen. En sommige elementen zijn steeds weer hetzelfde. Ook dit keer ga ik weer naar de Mattheus Passion. Voor mij is dat het hoogtepunt van de week. De muziek ontroert mij vanaf het eerste koor, tot aan de laatste noot. Ik beleef het verhaal mee en laat me meevoeren door de woorden van het lijdensverhaal, en de aria’s en koren die daarop reageren. Misschien wel dankzij de muziek van Bach heb ik er geen enkele moeite mee dat het dikke christelijke taal is die aan me voorbijtrekt  Ik zou de woorden zo mee kunnen zingen. Lijden, zonde, schuld. De heftigheid van het sterven van Christus kun je niet vertellen in feelgood-lingo van modern spiritueel gekwetter. Juist door die taal, en versterkt door de muziek zit ik er helemaal in. De apotheose van deze religieuze piek is voor mij de slotmaat van de Mattheus. De dissonant, waarin alles eindigt, lost op in de ruimte. En daarna is het stil. In de inktzwarte context van de Passie is het een hoopvolle toon. Het is een hint naar wat er voorbij het lijden is: verrijzenis! Leve de dissonant.

De heftigheid van het sterven van Christus kun je niet vertellen in feelgood-lingo van modern spiritueel gekwetter.

De eerdergenoemde Grieks-orthodoxe priester mag dan woorden willen horen maar ik heb eerlijk gezegd vooral een dissonant in de aanbieding om uit te drukken wat Pasen is. Misschien moet ik dit jaar alleen die slottoon laten horen tijdens mijn paasdienst. En het praten vanaf een kansel overslaan. Een dissonant vertelt precies wat Pasen is. Ook voor mezelf. In een sombere periode sprak volstrekt uit het niets een vriend bemoedigende woorden uit, waardoor ik toch weer verder durfde gaan. Of die doordeweekse avond toen ik een keer alleen in de kerk was en me afvroeg of ik wel in dit werk thuishoorde. Toen keerde de somberheid dankzij de stilte.

De uitleg van Pasen past eigenlijk niet in een preek. Het risico van oppervlakkigheid ligt bij teveel woorden op de loer. Geloof het of niet, een Paaspreek kan nog platter zijn dan Paasreclame van de Hema over eieren. Naar die ene toon luisteren is voldoende. Die dissonant, die de weg vooruit wijst. Het ware leven ligt voor me, niet achter me.

En nu maar hopen dat mijn gehoor op Paasmorgen er genoegen mee neemt. Dat ik het dit keer houdt bij een dissonant. Mocht ik na Pasen zonder werk zitten, dan weet u waarom. Maar dankzij Pasen weet ik dat het niet het einde is. Ook dan vertrouw ik op de dissonant die oplost in een nieuwe toon die helder zingt van het nieuwe begin.

Muziek!

G-R0KkVu_400x400

Joost Röselaers

Remonstrants predikant

Joost Röselaers (1979) is predikant bij de remonstranten, een vooruitstrevende geloofsgemeenschap in Nederland. Eerder was hij onder meer …
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.