Een ritje naar de maan!

Ik ben op zijn zachtst gezegd niet bepaald onder de indruk van dit bericht.  In enkele andere rijke landen maken vrouwen inmiddels een ritje naar het bovenaardse, maar in Saoedi-Arabië moesten mensenrechtenactivisten er jaren voor strijden om een kroonprins dan eindelijk ‘het licht’ te laten zien.

Natuurlijk snap ik ook wel dat iedere stap ter vergroting van de bewegingsvrijheid en emancipatie van de vrouw een delicate stap voorwaarts is, maar van een rijk land verwacht ik grotere stappen. In een wereld waarin de technische mogelijkheden zich steeds sneller lijken te ontwikkelen, kun je simpelweg niet achterblijven door de vrouwelijke helft van de bevolking doelbewust op een afstand te houden. De huidige ontwikkeling gaat me dan ook niet snel en ver genoeg.

Met een potentiële verdubbeling van het aantal forenzen zullen de verkeersregels wellicht aangescherpt moeten worden. Met bezigheidsvragen over hoe bijvoorbeeld een politieman straks dient om te gaan met een niet verwante vrouwelijke verkeersovertreder, zal het wel weer eeuwen duren voor de puntjes op de i kunnen worden gezet.

Maar het gaat mij om andere ontwikkelingen. Het gaat om de restricties die vrouwen nog altijd beperken ten opzichte van de man. En dan heb ik het vooral over de deelname aan het maatschappelijke leven in het algemeen.

Wat me dan ook het meest stoort aan dit soort nieuws is dat de vrouwenrechten in islamitische landen vaak als voorwendsel aangewend worden om een andere (politieke) agenda te dienen dan wel te verdoezelen.

Laten we wel wezen. De nijpende situatie van burgerslachtoffers van de oorlog in Jemen en de hoofdrol die Saoedi-Arabië, met toestemming van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk,  in deze speelt lijkt me op dit moment een urgenter agendapunt voor de VN dan het recht van Saoedische vrouwen. Vrouwen, die afhankelijk zijn van de grillen van een koninklijk decreet.

De Saoedische VN vertegenwoordiger wens ik dan ook een spreekwoordelijke loopje, dan wel ritje naar de maan! Voorlopig nog wel met hem als zijnde man achter het stuur en zijn landgenote als passagier al zingend:

Nu maar hopen dat de wereld tot aan Jemen toe over 9 maanden ontroerd is door de tien tellende vingers en tenen van het vrucht van een koninklijk decreet!