Ik wil de kinderen uitdagen om te denken vanuit de LEF-methode. Een methode die ik samen met jongeren uit het MBO bedacht toen ik nog Tweede Kamerlid was. Het uitgangspunt is dat wij meningen uitstellen en eerst luisteren en met Empathie en Feedback naar een kwestie kijken. Waar staat mijn witte blouse voor en kunnen zij zich inleven in mijn wens en kunnen zij daar feedback op geven?
De groep heeft er duidelijk zin in en ik begin met de vraag waar de kleur wit voor staat. “Juf, vrede natuurlijk. En zeker bent u verdrietig over wat er nu allemaal aan de hand is”.
“Ja, er is zoveel aan de hand,” roept een jongen achteraan die ik nog niet eerder heb gezien. “Wij kijken thuis bijna nooit meer naar het nieuws want vooral mijn grote zus wordt er para van” (‘para’ is paranoïde, dat gebruiken de kids vaker).
Er gaan een heleboel vingers omhoog, ik heb duidelijk iets losgemaakt. Het begint met verhalen over angst voor oorlog en over hoe iedereen ook in Nederland steeds bozer wordt. En dat sommige kinderen slecht slapen omdat ze voelen dat er nog meer stress is. “Nog meer?” vraag ik.
“Al vanaf corona was er meer stress en mijn ouders waren vaak boos en dan kon ik niet eens naar buiten. Ik was zo blij dat corona voorbij leek en dat ik weer rustig kon leven. Maar toen moest mijn moeder heel vaak huilen omdat de boodschappen zo duur waren geworden en ze had ook zorgen dat wij straks de energierekening niet kunnen betalen. Eigenlijk is het gewoon niet zo leuk.”
“Iedereen heeft stress en korte lontjes,” zegt een meisje. “Zelfs als je naar school of naar het buurthuis fietst. Dan word je uitgescholden door volwassenen als je even verkeerd fietst.” Gegiechel in de groep, ja vooral de volwassenen zijn vol met stress.
En wat als wij empathie toevoegen? Die volwassenen zijn ook vader of moeder van kinderen en misschien hebben ze ook zorgen over de boodschappen?
“Juf, misschien moet u witte bloesjes uitdelen en hun vragen om vrede te zoeken in hun hoofd?”
Wat ben ik het met hun eens! Niet perse dat ik witte bloesjes moet gaan kopen maar wel dat ik samen met hen kan uitdragen dat het oké is om af en toe een moment voor de mind in te lassen.
Het verdriet en de onmacht om al die plekken waar het niet goed gaat moet onze aandacht krijgen. En om die aandacht echt van waarde te laten zijn moeten wij eerst aandacht aan onszelf geven. En dat begint met openheid over onze eigen demonen en daarover met elkaar durven praten. Om de balans weer te vinden tussen de wereld op de schouders nemen en de eigen binnenwereld op orde hebben.
Voor het hele stadsdeel een witte blouse kopen is niet meteen haalbaar, een column schrijven wel. Een column met een oproep aan mijzelf en aan elke lezer om deze kinderen als inspiratiebron te gebruiken. Om ingewikkelde gesprekken niet uit de weg te gaan en goed te luisteren en empathie in te zetten.
En die feedback? Volgens de kinderen zijn wij enorm goed in feedback naar anderen en hoe mooi zou het zijn om ook feedback aan het eigen gedrag te geven. Feedback om even stil te zijn en te luisteren naar wat er echt wordt gezegd. Feedback om samen vooruit te gaan naar liefde en medemenselijkheid.
De kinderen werken er al aan, nu ik nog. En ja die witte blouse kan helpen.
