Dank zij acties vanaf de jaren zeventig door Milieudefensie, Greenpeace, tientallen landencomités en het netwerk van wereldwinkels en andere lokale groepen, zijn genoemde problemen nu onderdeel van de algemene publieke opinie. Met uitzondering van een enkele malloot is iedereen – van rijk tot arm, van overheid tot bedrijfsleven, van links tot rechts – ervan overtuigd dat dit dé vraagstukken zijn die op korte termijn aangepakt moeten worden. Activisten hoeven niet langer te vechten tegen onbekendheid maar wel tegen onwil, domheid en behoudzucht.
Met name de behoudende delen van het bedrijfsleven en de overheid, gesteund door rijk geworden burgers en aandeelhouders, erkennen het probleem wel, maar via relativering, het uitstellen van beleidsmaatregelen, traagheid in handelen en handelingsonbekwaamheid, wordt de koe niet bij de hoorns gepakt, worden kool en geit gespaard en als een kat in het nauw hoopt men op… ja, waarop? Men hoopt tegen beter weten in op een wonder!
Het is aan klimaatactivisten, armoedebestrijders, antiracisten, feministen en de honderden lokale actiegroepen waaronder de wereldwinkels om valse hoop om te zetten in een reëel perspectief.
Zoals de organisaties van arbeiders in de negentiende en begin twintigste eeuw zorgden voor een sociale verzorgingsstaat in Europa, zo zullen de huidige generaties, jong en oud via publicaties, lobbywerk, bewustzijnseducatie en niet te vergeten demonstraties (kijk naar komende Pinksterzaterdag 27 mei, de bezetting van de A12) moeten zorgen voor een groene (r)evolutie gekoppeld aan een gelijkwaardige en rechtvaardige samenleving voor alle aardbewoners. Geen geringe, maar wel een uiterst zinvolle opdracht die we met vreugde mogen oppakken.
