Twee extra borstels, dat was een verrassing voor mij en ik vond het vanzelfsprekend deze te betalen. Als er twee te weinig geweest waren, zou ik immers ook verhaal gehaald hebben. De volgende dag opnieuw naar de drogist. Het was er druk; gisteren was er maar één verkoopster, nu drie. Gelukkig toeval: toen het mijn beurt was werd ik geholpen door de verkoopster die mij de vorige dag bediend had. Deze leek ter plekke te veranderen in een zoutpilaar, horend dat ik de twee extra borstels kwam betalen. Even was zij volledig sprakeloos, en toen keek zij hulpbehoevend naar een collega naast haar.
Aan haar collega vroeg zij: “moeten wij het niet zo laten?” Toen de collega begreep wat er gebeurd was, begon deze te fluisteren. Zij liep even weg en kwam terug met iets dat zij in een zakje had gestopt, en gaf dit aan de verkoopster die mij hielp. Deze vertelde me dat zij dit nog nooit had meegemaakt: dat iemand terugkwam om bij te betalen. Zij bedankte mij uitbundig, sloeg het bedrag dat ik nog betalen moest, aan op de kassa en gaf mij het zakje als een uiting van hun dank. Ik betaalde, werd nogmaals bedankt en ging.
Onderweg naar huis werd mij helder waarover beide verkoopsters waarschijnlijk gepraat hadden. Niet betalen zou kwetsend zijn geweest naar mij toe, die de moeite had genomen terug te komen. Twee tubetjes shampoo cadeau, één voor een man, een ander voor een vrouw, was een gepaste reactie op de ontstane situatie.
