Er is niets veranderd

De vraag is echter: zal er geluisterd worden naar die weloverwogen stemmen? Of zal de verleiding van het ‘daadkrachtig’ optreden weer eens te groot zijn? In de woorden van Hollande, maar ook die van Aboutaleb, klinken de echo’s door van de beruchte ‘oorlog tegen terreur’, in 2001 uitgeroepen door Bush en de zijnen. We weten waartoe die geleid heeft. De invasie en bezetting van Irak plus de invasie van Afghanistan en de interventies in Libië en Syrië zijn vruchtbare breeding grounds geworden voor nóg meer terreur, met Daesh/ISIS als meest op de voorgrond tredende voorbeeld. Nog los van het feit – in mijn ogen het belangrijkste feit – dat het de burgerbevolking in die landen niet heeft bevrijd uit hun beroerde situatie. Integendeel, het heeft de burgers daar in een nóg beroerdere situatie gestort.

In de commentaren op de aanslagen in Parijs heb ik een paar keer het woord ‘waterscheiding‘ voorbij zien komen. Dit impliceert dat de aanslagen de situatie ingrijpend veranderd zouden hebben. Dat snap ik niet. Er is niets veranderd. In Syrië sterven er nog steeds burgers. Door de bommen van Assad, door de terreur van Daesh, door de bommen van Rusland en de bommen van de VS en hun bondgenoten. Pas geleden vonden er nog aanslagen plaats in Bagdad en Ankara en – één dag voordat het in Parijs gebeurde – in Beiroet. Ja, de dood heeft nu ook toegeslagen in Parijs. Maakt dat dan opeens het verschil? Wat hadden ‘we’ dan gedacht? Dat we maar konden doorgaan met invasies en bombardementen in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Centraal-Azië, en dat onszelf niets kon gebeuren? Vanwaar deze naïviteit, waar kennelijk onze politici ook mee besmet zijn?

Waar het heil verwacht wordt van wapens, vallen onschuldige doden. In Parijs, in Beiroet, in Bagdad, in Ankara. In Afghanistan, Libië, Syrië, Egypte, Yemen, Pakistan, Palestina. Het bloed van die onschuldige doden roept tot ons uit de aarde, zoals ooit het bloed van Abel riep tot Kain. Wanneer zal er geluisterd worden? Zal er wel ooit geluisterd worden?

Het bloed van de onschuldige doden roept tot ons. Maar zolang die roep overstemd wordt door het geraas van drones en bommenwerpers, door het geknal van geweervuur, door het geschreeuw van extremisten en de oorlogszuchtige taal van ‘stoere’ politici – zolang dat voortduurt, is er niets veranderd. En zal er niets veranderen.