Je zou het winst kunnen noemen. Wilders zwijgt over zijn ‘kopvoddentaks’. De SP probeert ditmaal niet mee te liften op de angst voor moslims door de loyaliteit van mensen met een dubbel paspoort in twijfel te trekken. Als politici stoppen het gif van wantrouwen te zaaien tussen buren, collega’s en klasgenoten, wordt het wat makkelijker voor de mensen die de multiculturele samenleving draaiende houden – van leraren tot pastoraal werkers – om te werken aan een ‘wij’ dat niemand buitensluit.
Als je uit Gdansk komt in plaats van uit Gaziantep, dan is het nog de vraag of je erbij hoort. Als Poolse arbeidsmigrant ben je deel van een ’tsunami’ (SP) die onze wijken overspoelt. Je kunt worden aangegeven bij een Polenmeldpunt (PVV). De stennis over het vrij verkeer van werknemers – een ‘Brussels dictaat’ immers – heeft de geesten rijp gemaakt voor de frontale aanval op de Europese Unie in deze campagnetijd. “Brussel is een ondemocratisch monster – een vampier die ons leegzuigt tot we slechts een onbetekenende provincie zijn van het Groot-Europese Rijk”, aldus Wilders. De vernietiging van Nederland werd al eens verbeeld door een SP-affiche waarop Nederland van de kaart was geveegd. Tegenwoordig opereert Roemer wat subtieler, door te klagen over ‘Brusselse technocraten’ die steeds meer macht naar zich toe trekken.
Je zou haast vergeten dat die eurocraten door onszelf worden aangestuurd. Er wordt geen wet gemaakt in Brussel zonder dat Nederlandse politici aan de onderhandelingstafel en de stemknopjes zitten. Polen was niet bij de EU gekomen in 2004 als de Tweede Kamer de toetreding niet had goedgekeurd – met algemene stemmen, inclusief die van Wilders en de SP. Als de Europese Commissie dezer dagen (te) strikt vasthoudt aan de 3%-norm voor het begrotingstekort, dan komt dat mede doordat de Tweede Kamer daar vorig jaar nog om vroeg, in een motie die door zowel PVV als SP werd gesteund. Populisme gedijt bij het korte geheugen van pers en publiek.
Europa vraagt juist om herinnering. Dat we in de EU al zes decennia lang vrede kennen, komt mede doordat staten de eeuwenoude traditie van geweld en intimidatie hebben verruild voor een gewoonte van overleg en afspraken. Als die afspraken knellen, moeten nationale politici met goede argumenten komen, niet met oorlogstaal (‘Over my dead body’). Eigenlijk heeft Europa veel weg van het Nederlandse poldermodel.
Dat polderen hielp Nederland niet alleen om grote religieuze en politieke tegenstellingen te overbruggen, maar ook om nieuwe groepen op te nemen. Van oudsher zijn we een toevluchtsoord voor mensen die worden vervolgd om hun ideeën of geloof. Ze hebben ons land gemaakt tot wat het nu is. Ruimte bieden voor verschil, dat was het Hollandse recept voor vrede, vindingrijkheid en welvaart. We lijken het helaas vergeten… Tegenwoordig hebben we Europa nodig om onze eigenheid te bewaren. De kracht van Nederland – onze vrijheden en onze open economie – wordt beter beschermd door Europese rechters en commissarissen dan door de politici in Den Haag. Europese mensenrechten hielpen voorkomen dat het kabinet-Rutte van migranten tweederangs burgers maakte, zonder recht op gezinsleven of bescherming tegen armoede. Wie de ‘eurocraten’ een kopje kleiner wil maken, laat ook een stukje Nederland afsterven.
Onze opvatting van de Nederlandse identiteit is betwistbaar, net als die van Wilders. Maar wij hoeven ons niet af te zetten tegen boze buitenstaanders om Nederlander te zijn. Wij kunnen ons tegelijk ook Europeaan en wereldburger voelen. En Amsterdammer, en natuurliefhebber en geschiedenisfreak. In het leven mag je gelukkig, anders dan in het stemlokaal, meer dan één hokje inkleuren.
Jammer dat GroenLinks het slecht doet in de peilingen. Ga wel op GL stemmen!
DE GROENEN, EEN 2012 VERKIEZINGSBIJDRAGE
De Groenen representeren de culturele essence van onze huidige samenleving. Dit feit reflecteert zich in hun hoge aanzien dat met hun substantiële omvang vloekt. Zo kon GL ongestraft een pedosexueel tot partijvoorzitter benoemen en bracht in Duitsland een ‘street alligator’ het tot Groene Duits minister van Buitenlandse Zaken. De stichter van de Belgische Groene partij was weer eens een (Jezuït)-pedosexueel.
De Groenen zijn voor het milieu, contra kerncentrales, en blijven onverbeterlijk in de zwaar-ste crimineel de achtergestelde, kansarme mens zien. Mits geen racist. Daar stopt hun mede-lijden. Ik was nooit zonder het gevoel dat Groene mensen in buurten wonen en wegen bewandelen waar je van slechte mensen weinig last hebt. Of ze hebben gewoon meer geluk, zijn slimmer of hebben ‘connecties’. Als je institutioneel misdaden verontschuldigt, heb je wel recht op wat dankbaarheid en protectie.
In terroristen contempleren ze vermetele, toe te jui-chen vrijheidsstrijders, vrienden herkennen ze in vreemdelingen die Westerlingen haten, Christenen honden vinden, onze honden ‘haram’ en onze vrije vrouwen hoeren.* En wat van de Groenen verdraaid mag, neen móet worden genoemd: in landgenoten die overbevolking haten en waarlijk oecologisch bewust zijn, die intolerantie tegenover intoleranten koesteren en egalitair een schurk gewoon een schurk vinden, ontwaren ze hun selecte vijanden.
Die blinde, monsterachtige afkeer van wat redelijk is, fatsoenlijk en reëel, die spontane sympathieën van Groenen voor wat verwerpelijk is en verachtelijk, het dorpse en provinciale dat ze ondanks hun globalistische praatjes aankleeft, het kan niet anders of er zit systeem achter. Ik werk dit hier niet uit.
Als een algemene karakteristiek van de Groenen vinden we dat ze uitpuilen van contradicties en in aanleg en uitwerking wreed en levensgevaarlijk zijn, voor dier, plant en mens. Hun betuigingen van het tegendeel ten spijt of ook als bewijs. Het gaat om de gevolgen van je beleid en er een groen gezicht bij trekken verbetert daar niets aan. Of maakt de zaak zelfs angst-aanjagender.
En inderdaad, leidende GL personen waren betrokken bij inbraak (gerechtelijk veroordeeld), terrorisme en / of sympathiseerden met de gruwelijke Pol Pot. Oók zo’n groen figuur! Verteerd door Goede Bedoelingen en met Rousseau in zijn hoofd dreef hij Cambodi-aanse Budhistische massa’s het groen in. Als je wilt weten wat groene politiek ad fundum inhoudt, moet je bij Pol Pot zijn. Persoonlijk van een zachtaardig type. En al die associaties en wandaden hebben de maatschappelijke en politieke carrières van die Groene politici niet geschaad.
* Zie film 2012 ‘Femme de la rue’.