Laat me voorop stellen dat Until Tomorrow als het gaat over representatie een klasse film is. De regisseur weet problemen uit de patriarchale Iraanse samenleving weer te geven in zijn film. Hierbij laat Ali Asgari ook goed zien hoe Iraanse vrouwen te maken krijgen met ongelijkheid, discriminatie, en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Op het punt van representatie is het een krachtige film die je gezien moet hebben. Ali Asgari weet met zijn cast een informatief en pijnlijk accuraat beeld te schetsen van het dagelijks leven voor Iraanse vrouwen in Teheran. En er zijn meer positieve dingen te noemen.
Het acteerwerk van hoofdrolspeelster Sadaf Asgari is uiterst effectief en op enkele momenten zelfs briljant. Het acteerwerk van Sadaf Asgari is naar mijn mening het hoogtepunt van de film. Hierdoor komt Until Tomorrow bijna over als een onewomanshow. Dit is niet letterlijk het geval in deze film. Toch weet Sadaf Asgari dat gevoel over te brengen. Dit is deels te danken aan haar gespannen, maar gecontroleerd stille, acteerwerk.
Het is ook te danken aan de focus die regisseur Ali Asgari en scenarioschrijver Alireza Khatami op haar personage leggen in het verhaal. Ze laten het verhaal leiden door de keuzes die Sadaf Asgari’s personage maakt. Daarbij krijgen we ook (voornamelijk) haar reacties te zien op de vervelende gebeurtenissen en consequenties die haar zoektocht, naar een tijdelijke oppasser, met zich meebrengt. Ook Ghazal Shojaei is een vermakelijke toevoeging aan het verhaal. Ze speelt de beste (en enige) vriendin van het hoofdpersonage.
Shojaei’s personage is het soort personage dat geen onzin pikt, en het soort dat niet bang is om iedereen eraan te herinneren dat ze zichzelf (en haar vrienden) met vuisten kan verdedigen. De actrice laat dit met charismatisch acteerwerk goed zien. Shoajei maakt vooral indruk met haar wenkbrauwen in haar gezichtsuitdrukkingen, in tegenstelling tot Sadaf Asgari die vooral met haar ogen weet te intrigeren. Een ander pluspunt is het camerawerk van cinematograaf Rouzbeh Raiga. De cinematograaf weet goed de hoofdrolspeelster te blijven volgen, waarbij hij haar regelmatig net niet in het midden centreert.
Hierdoor komt het symbolisch over alsof het leven van het hoofdpersonage (bijna) altijd buiten balans is. Ondanks goede representatie, krachtig acteerwerk van de belangrijkste acteurs, en sterk camerawerk, heb ik me tijdens het kijken van Until Tomorrow vooral verveeld. Dit ligt aan de regievisie van Ali Asgari en het verhaal van de scenarioschrijvers. De regisseur en scenarioschrijvers weten te weinig verandering in het verhaal te brengen. Het verhaal bestaat uit een terugkerende handeling van constant op zoek gaan naar een oppasser, waarbij keer op keer niemand echt open staat om deze taak op zich te nemen.
Het is begrijpelijk dat Ali Asgari in zijn regievisie zich vooral richt op het belichten van problemen in Teheran, terwijl het hoofdpersonage zoekt naar een oppasser. Maar de regisseur gaat daar niet bepaald ver in. Hierdoor blijf een saai verhaal over.
Zo eindigt de film ook met een gigantische – en dan bedoel ik ook oprecht gigantische – anticlimax, waarbij het hoofdpersonage zich omdraait en het publiek aankijkt. Helaas voor Ali Asgari is dit eerder een frustrerend en te pretentieus einde. Het komt over alsof de regisseur ons de vraag wil stellen wat we gedaan zouden hebben in de situatie van het hoofdpersonage. Maar het effect ervan valt tegen. Niettemin valt Until Tomorrow aan te raden aan liefhebbers van filmhuisfilms en een publiek dat zich wil laten informeren over de situatie in Iran.
Until Tomorrow is te zien tijdens het Humans of Film Festival in Amsterdam op 16 oktober 2022 om 20.15 uur in zaal 1 in het Ketelhuis.