Graceland: van Flamy Grant naar grote vlammen

Dat christenen het niet altijd met elkaar eens zijn over hoe de Bijbel ons inspireert te leven, is niets nieuws. Maar de haat berichten over de komst van een dragqueen lijken wat buitenproportioneel. En dat geldt overigens niet alleen voor de komst van Flamy Grant op Graceland, maar ook voor de transfobische reacties op de interseks boksers Imane Khelif en Lin Yu-Ting en de ‘schok’ op de queer vertolking van de maaltijd van Dionysus tijdens de opening van de olympische spelen. Waar komt die haat toch vandaan? Het doet bijna vermoeden dat er iets anders onder zit dan oprechte zorgen over de stand van zaken in de wereld.

Eén van de meest terugkerende Bijbelse voorbeelden die langskwamen naar aanleiding van de aankondiging van Flamy op Graceland was het verhaal van Sodom en Gomorra. Twee steden die verwoest werden omdat haar inwoners zondigden tegen God. En die zonde bestaat er volgens sommigen uit dat lhbti’ers zichzelf zijn en uiten, iets wat enkel op de verwoesting van God kan rekenen. Toch is dat niet het verhaal van Sodom en Gomorra. De zonde van haar inwoners is een grove overtreding van medemenselijkheid en een bijzonder wrede vorm van het buitensluiten van vreemdelingen door groepsverkrachting. Dát doet God in toorn ontsteken, niet de gast of onbegrepen vreemdeling.

Die bovengenoemde haat op lhbti’ers doet dus iets anders vermoeden dan oprechte zorgen over de toestand in de wereld. En voor dat laatste was op Graceland festival ook aandacht. Op vrijdagavond werd de film ‘A Life on our Planet’ van David Attenborough getoond. Hij waarschuwt voor de gevolgen van ons eigen menselijke gedrag voor ons voortbestaan. Gedrag dat de wereld in angstaanjagend tempo kapot maakt en veroorzaakt wordt door de egocentrische gedachte dat als ‘ik’ het maar goed heb de rest kan stikken. We zien de vreemdeling in de natuur als ‘iets’ dat we kunnen uitbuiten voor onze gevulde zakken, de vreemdeling in het dier niet als levende medeschepselen maar als ‘iets’ wat we zonder enige vorm van waardigheid kunnen gebruiken tot aan de dood, de vreemdeling in de andere mens, niet als medemens, maar als slaven die voor ons kunnen werken zonder eerlijke betaling of menselijke omstandigheden. We verkrachten alles wat anders is, én zonder consent, voor ons eigen genot. En dat doen we al sinds, en samen met, de mensen van Sodom en Gomorra. Zonder door te hebben dat de vreemdelingen die ons gestuurd worden eigenlijk, engelen, boodschappers van God zijn.

Voor de queer mensen van Graceland —waar ik zelf ook toe behoor— was Flamy Grant zo’n boodschapper van God. Haar verhaal, vertolkt in prachtige liedjes, was voor heel veel van ons helend. De liefde en herkenning maakte dat sommigen weer iets van God konden toelaten. Waar voor zoveel mensen op Graceland de muur tussen hen en God door gebrekkig grondpersoneel hoog was opgebouwd, wist Flamy die met haar muziek open te breken. Wij, de buitenbeentjes van het christelijke verhaal, zagen in haar Gods schoonheid en evenbeeld en konden door haar weer iets van die liefde van God voelen. Maar helaas hebben onze stadsgenoten haar behandeld als de vreemdelingen in het verhaal van Sodom en Gomorra, en als omgedraaide wereld haar hun eigen zonde aangepraat.

David Attenborough besluit zijn betoog met een waarschuwing voor de mensen van Sodom en Gomorra in deze wereld. Namelijk dat we door ons gedrag niet zozeer de natuurlijke wereld vernietigen, want die herstelt zich uiteindelijk wel weer. Maar dat we ons eigen vernietigend vuur stichten die onze soort, de mensen, doet uitsterven. Graceland liet mij zien dat we ons moeten bekeren van onze zondige wegen, want wanneer we de vreemde ander (van Flamy Grant tot de regenwouden en oceanen) blijven verkrachten, gaan we allemaal ten onder.