De Engelsen en Fransen gaan niet vrijuit
Hans Jansen meldt in zijn column dat de moefti niet terecht heeft hoeven staan in de Neurenberg processen naast de nazikopstukken, ‘mogelijk omdat hij geld opstreek als “geheim agent” van de Duitsers als de Fransen’. Jansen voert aan dat de Engelsen en Fransen deze dubbelrol onder de pet wilden houden, want zou dat uitkomen, dan stonden ze ernstig in hun hemd. Toch is dat laatste niet waar. De moefti vluchtte op het einde van de oorlog in eerste instantie naar Zwitserland, dat hem direct uitzette naar Frankrijk. Ongestoord kon hij evenwel geruime tijd in Parijs verblijven. Zowel de Fransen als de Engelsen hadden uiteraard weet van het bloed dat aan zijn handen kleefde. Maar beide landen, met name de Engelsen, deden, ondanks dat er publiciteit aan de zaak werd gegeven, niets. Ze achtten hun politiek-strategische belangen in het Midden-Oosten van een te groot belang om de moefti, die in hetzelfde gebied op grote steun kon rekenen, lastig te vallen. Uiteindelijk wist de moefti in 1946 uit Frankrijk weg te komen naar Egypte. Schechtman (1965) beschrijft dit voor de geallieerden ontluisterende verhaal in zijn biografie van de moefti The Mufti and the Fuehrer. Bosma maakte in zijn boek geen melding van het laakbare gedrag van de Engelsen en Fransen en Jansen vertelt slechts een schim van de waarheid.
Lees hier verder.
Bron:TPO
