Hart voor Homo’s: door wie en voor wie?

Gisteren ging de website Hart van Homo’s online en stond de organisatie met een stand op de EO Jongerendag. Na een artikel in het Reformatorisch Dagblad van afgelopen woensdag ontstond er discussie in de media en op sociale media, omdat de organisatie een celibatair leven voor homo’s en lesbiennes lijkt te propageren, terwijl ze subsidie krijgen van het Ministerie van OCW. Het Parool (en vervolgens o.a. Algemeen Dagblad en COC Nederland) beweerde dat Hart voor Homo’s een ‘onderaannemer’ is van de LCC Plus organisaties, maar deze alliantie van christelijke LHBT-organisaties distantieerde zich zaterdag inhoudelijk van Hart van Homo’s.

Wie zitten er achter Stichting Hart van Homo’s? Wat is hun visie? En voor wie willen ze er zijn? In hun persbericht verwoorden ze hun missie als volgt: “Hart van Homo’s gaat voor een hart vol liefde – in de eerste plaats van en voor God. Van daaruit kiezen wijzelf voor vriendschap zonder seksuele relatie. We hebben hart voor homo’s, ongeacht hun visie op geloof en homoseksualiteit.” (Deze formulering komt op hun website echter niet voor – wel iets vergelijkbaars.)

In deze formulering zit een merkwaardige spanning: met “kiezen wijzelf” lijkt men te suggereren dat zijzelf homo of lesbisch zijn en dat ze hier een persoonlijke keuze benoemen. Maar de derde zin spreekt over homo’s in de derde persoon. Dat roept de vraag op: wie zijn die “wij”?

Wie naar de website gaat en op “Wie zijn wij?” klikt, krijgt geen antwoord op deze vraag. Op geen enkele pagina die in het hoofdmenu is opgenomen staat vermeld welke personen voor deze organisatie actief zijn. Als iemand uit hun doelgroep (christelijke homoseksuele jongeren) de website bezoekt, weet diegene dus niet of hij/zij hier in contact kan komen met mensen die ook homo/lesbisch zijn of primair met mensen die professionele hulp kunnen bieden.

In hun eigen persbericht (dat onder ‘nieuws’ te vinden is) worden de betrokkenen bij name genoemd: Wietske Kruyswijk (werkzaam bij een ontwikkel- en trainingsbureau) en Herman van Wijngaarden (auteur van ‘Oké, ik ben dus homo’), alsmede van de leden van een werkgroep: voormalig EO-directeur Ad de Boer, therapeut Ben Zijl en theoloog Wolter Rose. Wanneer de missie zegt “…kiezen wijzelf voor vriendschap zonder seksuele relatie”, dan betreft dat volgens mij Van Wijngaarden en Rose (die beiden deze persoonlijke keuze eerder publiek verwoord hebben), eventueel Ben Zijl (mij onbekend), maar niet Kruyswijk en De Boer. Die laatste twee zijn namelijk getrouwd met iemand van het andere geslacht en hebben kinderen. Zij lijken dus niet te “kiezen (…) voor vriendschap zonder seksuele relatie” (al zullen ze naast hun echtgenoot/echtgenote vast ook allerlei vriendschappen zonder seksuele component hebben).

Daarmee benoemt de zin “kiezen wijzelf voor vriendschap zonder seksuele relatie” dus niet een persoonlijke keuze en krijgt die een meer objectiverende en normatieve betekenis. Als een christelijke homoseksuele jongere de website bezoekt, weet diegene dus dat de mensen achter deze organisatie weliswaar hart voor alle homo’s hebben, maar krijgt hij/zij de indruk dat Hart van Homo’s alleen of primair iets kan/wil doen voor mensen die kiezen voor vriendschap zonder seksuele relatie. Dus moet je eigenlijk eerst die keuze maken. Dat Van Wijngaarden en Rose (beiden 45+) een dergelijke keuze weloverwogen kunnen maken betwijfel ik niet. Maar kunnen zij en de andere betrokkenen dit verwachten van zoekende jongeren? Ik betwijfel het ten zeerste.

Keuzes maken over hoe je relaties wilt invullen doe je in de praktijk. Om je weg daarin te zoeken heb je tijd nodig, een veilige ruimte en mensen die je helpen jouw weg te vinden. Dat vind je niet bij een organisatie die homoseksuele jongeren bij voorbaat in de richting van een celibatair leven manoeuvreert.