In de loop van donderdag kreeg ik steeds meer zin in The Passion. Dik ingepakt tegen de kou treinde ik naar Amersfoort. Mijn metgezel en ik liepen in een stoet van mensen richting het Eemplein. Naar aanleiding van de aanslagen in Brussel waren er extra veiligheidsmaatregelen aangekondigd. Als gevolg van deze maatregelen werd iedereen bij de ingang van het plein langs een controlepost gedirigeerd waar tassen werden gecontroleerd en waar mensen gefouilleerd werden. Door de controle werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: zo’n groot evenement brengt ook risico’s met zich mee. Dit soort beveiligingsmaatregelen maken mij daarom eerder onrustig dan dat ik mij veiliger voel. De onrust van de controle verdween gelukkig snel toen we ons een weg baanden door de mensenmassa op het plein.

Een kwartiertje voor aanvang van The Passion kwam er iemand het podium op. Hij had huishoudelijke mededelingen en instrueerde ons over onze rol als publiek. Als tv-kijker sta je er niet bij stil maar het geroep uit het publiek tijdens het proces van Jezus wordt niet aan het toeval overgelaten. Niet gek natuurlijk. Als regisseur wil je geen stilte horen vallen nadat Pilatus vraagt of hij Jezus of Barabbas vrij moet laten. Na onze korte repetitie werd er gevraagd om een minuut stilte om de slachtoffers van de aanslag in Brussel te gedenken. De ongeveer 20.000 mensen op het plein waren muisstil. Terwijl The Passion zelf nog niet eens was begonnen, stonden we al verbroederd naast elkaar. Dit was voor mij, gek genoeg, het indrukwekkendste moment van de avond. Het verhaal van Jezus is fictie voor mij en staat ver van mij af. Daarom kon The Passion mij niet raken op dezelfde manier als de minuut stilte waarin ik reflecteerde op iets dat wèl midden in mijn belevingswereld staat.

Tijdens de show bleef de samenhorigheid van tijdens de minuut stilte voelbaar. Bijna iedereen reageerde op dezelfde manier op wat er op het podium of scherm gebeurde. Tijdens de scène bij de bakker werd er druk gesmoesd en gelachen op het plein. Blijkbaar werd de bakker door de Amersfoorters herkend. Ook was er verontwaardiging na de opmerking van Sofie van den Enk dat de man, die zich tien maanden geleden had laten dopen, daar wel ‘rijkelijk laat’ mee was. Dat er op het plein zo collectief gereageerd werd op dingen maakte dat ik me verbonden voelde met de rest van het publiek. Mensen maken opeens contact met elkaar op het plein. Je kijkt je buurman even aan, je maakt een grapje met elkaar of je wijst aan waar Maria staat te zingen (“Jawel, ze staat toch echt op de brug.”). Voor even ben je deel van een grotere groep en dat maakte het live kijken van The Passion bijzonder voor mij.

Hoewel de beleving op het plein leuk was, wist het verhaal me niet te grijpen. Het verhaal van Jezus vind ik een mooi verhaal maar alle showelementen leidden me ervan af. Elke keer als het orkest haar muziek bombastisch inzette of als de lichtshow rondom de schermen mijn aandacht trok, moest ik lachen om al het spektakel. Entertainment kan leuk zijn en het verhaal van Jezus kan mooi zijn, maar spektakel en Jezus gecombineerd lijkt niet te werken voor mij. Hoewel het verhaal van Christus een verhaal van hoop kan zijn, is het ook een verhaal van pijn en lijden. Deze twee zaken associeer ik met stilte, reflectie en intimiteit en dat is wat The Passion mij door al het spektakel niet biedt. De show blijft aan de oppervlakte steken terwijl ik meer zoek in het verhaal van Jezus. De momenten die mij wel aangrepen waren de minuut stilte vooraf en het nummer De wereld beweegt uitgevoerd door Lenette van Dongen, de vertelster. Beide waren voor mij een moment van reflectie op onze wereld en de recente aanslagen in Brussel. Deze momenten, en niet het verhaal van Jezus, lieten mijn gedachten opstijgen naar meer dan het hier en nu.

Emma Binnendijk

Geïnteresseerd in nieuwe spiritualiteit en religie in het dagelijks leven
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.